Myriam schreef op dinsdag 23 oktober 2007, 19:48:
> Een ervaring van een mens met een paard.
> Joya is nu al ongeveer 2 maanden bij ons - maar ik geloof dat
> ze vroeger in Frankrijk heeft gewoond want ze kan heel goed
> meneer op de Fries die #enne?# roept... en de boer die zegt dat
> ik haar wat strenger moet aanpakken...dan..... is alles GOED!
> en MOOI. Bedankt Conrad!!
> Myriam
Hou de moed er in Myriam!
Ik heb hier ook een koudbloed staan, Apache. Hij deed met subtiel trainen op een bepaald moment "bijna" alles en een dag later NIETS meer... Hij veranderde in een standbeeld. Ik liet hem op STRAAT staan om thuis hulp te halen. Wij kwamen terug en hij stond daar nog met zijn ogen dicht en het leidtouw op de grond.
Apache had duidelijk véél méér geduld dan wij en véél méér tijd. Maar dat wisten we eigenlijk al.
Ik kon NIETS meer met hem. Ik kon hem zelfs niet meer uit de wei halen. Hij zag mij komen, keek naar verre einders, en bevroor.
Ik heb hem een hele tijd laten staan waar hij stond (twee, drie maanden). Ook geen geclicker meer. Nu loopt hij terug aan een los touwtje achter mij. Hij komt ook zo, zonder touw. Gewoon zijn naam roepen en een bepaalde houding aannemen. Als ik dan begin te lopen, draaft hij achter mij mee.
Ik weet wel waarom, omdat ik "eventueel" interessant voor hem ben en dat was ik toen helemaal niet. Ik was gewoon SAAI en VOORSPELBAAR en een KIEKEN.
En als ik nu met hem rijd (zonder bit, sporen, zweep of western teugels) en hij wil niet, ja dan krijgt hij BAM een paar benen in zijn flanken. Tot hij doet wat IK zeg.
En dat "BAM" stelt bij mij wel niet zoveel voor... wees gerust. En Apache is nu niet echt een fijngevoelig paardje.
Ik wacht gewoon niet meer zo lang af, maar het is verdorie wél vermoeiend!
En af en toe clickeren we nog eens, hij kent nog zijn hele repertoire.
Enfin, nog veel succes! De ene koudbloed is de andere niet.
Marianne
P.S. Geduld is een mooie deugd.
Warboel
