Vrijdagavond wilden we een ritje gaan maken naar het strand. We hebben nog een baaltje compactgras staan, ooit gekocht. De paarden vinden het lekker, dus we gebruiken het als snack voor ze of om te belonen met clickeren oid.
Volare had een emmertje gevonden met het spul erin. Na Safino's slokdarm verstopping van twee maanden terug, van hetzelfde spul, maakten we het compactgras goed nat en plukten we het goed uit elkaar.
Maar.....
Achter me hoor ik ineens 'hnnnnnggggggg'. Ik dacht nee he, niet wéér slokdarmverstopping. En ja hoor, dit keer Volare.
Meteen de VA gebeld, maar er was een telefoonstoring waardoor het bijna een uur duurde voor de VA bereikt werd door de assistente.
We hadden ook een nieuwe VA wegens de verhuizing. Hij pakte de welbekende tuinslang met trechter en water en begon te gieten. Nadat Volare flink platgespoten was, Volare is een vechter dus die werkt niet 'ff' mee.
De veearts kreeg het er helaas niet uit en er zat nog maar één ding op: naar Utrecht naar de kliniek. Het was inmiddels al een uur of tien 's avonds.
Gelukkig hebben we de trailer altijd op de wei staan, juist voor dit soort acute gevallen. Meteen aangekoppeld (gelukkig de goede auto bij ons, de jeep ipv de Golf). en weggereden.
Tegen elf uur kwamen we aan in het stikdonker in Utrecht. Het staat redelijk goed aangegeven, maar het universiteitsterrein ziet er maar eng en verlaten uit 's nachts.
Paard uitgeladen en toen zoeken naar de ingang. Er hing een telefoon aan de muur, daarmee hebben we gebeld en dan komen ze de deuren opendoen.
We werden binnengelaten en het leek wel een doolhof. Volare flipte natuurlijk enorm. Enge spiegelende vloeren, felle lichten etc. Er stond meteen een team van zes mensen voor ons klaar! (Moet je eens met je oude vadertje op de EHBO komen met een arm uit de kom, die man verrekt van de pijn en wordt pas drie uur later geholpen!)
Eerst werd er bloed afgenomen en getest, kennelijk standaard procedure. Ze hebben hem opnieuw platgespoten, we meldden al dat het een vechter was.Volare moet onderhand roze olifantjes hebben gezien.
De veearts ging eerst kijken met een sonde en een camera. Nu konden we ook meteen Volare's 'afwijking' zien: displacement of the soft pallate. (bewust tussen ' ' omdat wij er van overtuigd zijn dat het geen afwijking is maar een gevolg van bitgebruik, n.a.v. de onderzoeken van dr. Cook)
Dat was wel heel interessant om te zien, tot nu toe had ik me een voorstelling moeten maken aan de hand van schematische tekeningen.
Enfin, inderdaad bleek het compactgras vast te zitten in zijn keel. De veearts begon weer met de tuinslang en heel veel water. Er is zo'n zeven liter weggeklokt in Volare. De perslucht werd ook al klaargezet, maar bleek gelukkig niet nodig.
Toen alles voorbij was en Volare van z'n prop af was, werd het Arno allemaal even te machtig en trok wit weg en ging bijna van z'n stokkie. Die weer op een stoel gezet, met een glas water.
Ik ben Volare mee gaan wegbrengen naar zijn kooi. Hij moest een nachtje blijven ter observatie. De boxen zijn wel heel groot bij de kliniek vijf bij vijf denk ik, maar hebben wel een hooiruif heel hoog en dichte zijwanden en aan de ander kant boxen met tralies.
Schuin tegenover Volare stond een merrie met een veulen, verder was er geen paard daar in dat gedeelte.
Daarna moest het papierwerk nog geregeld worden, inmiddels was het half één. De dienstdoende veearts bleek ook onderzoek te doen naar luchtweg problemen bij ren- en drafpaarden en de invloed van verschillende 'hulpmiddelen' die gebruikt worden in de draf en rensport op de ademhaling van het paard, maar....
VAN DR COOK HAD ZE NOG NOOIT GEHOORD
Ik dacht dat ík even een wegtrekker kreeg. Na wat vissen beaamde ze dat een bit inderaad van invloed is op 'displacement of the soft palate'.
De volgende dag hebben we Volare weer opgehaald en had ik het nederlandstalige boekje van dr Cook, metaal in de mond, toch maar meegesleept. Ik heb het ze cadeau gedaan, dus ik moet weer een nieuwe bestellen
De veearts zelf was er niet, maar een stalhulp wel. Het is zo tegenstrijdig om te zien: je komt daar aan en je drukt op een bel, je hoort een futuristisch karretje rijden achter de deuren, de schuifdeuren gaan open als in Star Trek. Op het karretje rijden ze voor je uit, alsof je in de film Wall-E terecht bent gekomen op het ruimteschip.
Dan kom je bij allerlei moderne apparaten etc, ik bedoel maar een sonde met een camera, het was werkelijk te prachtig.
Maar ondertussen kom je ook langs de kooien met hooiruiven op oor-hoogte, dichte wanden, een ruimte met 'hoefsmederij' voor al het speciale beslag.
Zo modern en toch zo ouderwets in bepaalde opzichten!
Ze hadden beloofd om Volare overdag op de wei te zetten en dat bleken ze achteraf niet gedaan te hebben. "Vergeten" Ook had hij geen ruwvoer gehad en alleen maar slobber. Toen we aankwamen was Volare helemaal gestresst van het in z'n kooi staan.
Tja en vraag hem dan maar eens om een nog smaller hokje in te lopen: de trailer... daar had ie écht geen trek meer in. Met veel geduld hebben we hem er na 20 min toch ingekregen.
Eenmaal thuis waren de paardjes erg blij dat ze weer bijelkaar waren.
Dure excursie naar de kliniek, maar wel indrukwekkend en teleurstellend tegelijk om te zien.
Warboel
