Christel Provaas schreef op donderdag 28 januari 2010, 17:03:


ik ben een mannetje

Christel Provaas schreef op donderdag 28 januari 2010, 17:03:


Kun je uitleggen waarom? Niet om uit te maken wie gelijk heeft, want er is op dit punt nmm geen "waarheid"! Ik probeer te begrijpen wat iemand er tégen heeft.

grt,
Karen

Karen Koomans schreef op donderdag 28 januari 2010, 17:54:

Tja, waarom spreekt iets je niet aan?
Tis nog een hele kluif om dat uit te leggen.

Het is denk ik de onelegantie die me stoort, de dissonans tussen de zwoegende, niet-gratieuze mens die klompendansfiguurtjes huppelt en de hond die geen idee heeft wat hij aan het doen is.
Ik snap dat het wellicht knap is maar vind het onesthetisch.

Oke , ben vandaag helemaal vrolijk , en met een zeer goed gevoel bezig geweest!
Het was vandaag echt twee groentjes op pad , en dat was leuk!
Waarschijnlijk ben ik haar verschrikkelijk aan het verpesten op deze manier , maar voor nu werkt het in mijn ogen super!
Trudy liep mee , als mijn grote steun en toeverlaat.

Eerst samen een stukje gewandeld , en even gek gedaan met een bergje op en weer af wat ze braaf deed. Ze liet zich de tweede keer zelfs vooruit sturen[steile kant van een dikke meter hoog] bij het naar beneden gaan.
Op straat wat links en rechts gebogen werk geprobeerd , maar meer als 5 stappen kon ze haar aandacht er niet bijhouden in die vreemde omgeving.
Toen we ergens een bankje tegen kwamen , ben ik op Namkje gaan zitten , en oei dat was weer even spannend , redelijk onbekende omgeving , en dan ook direct zoon zwaargewicht op haar rug , maar ze was zo stoer he!!!!
Trudy nam het sturen even van mij over , en Namkje is geen een keer met mij erop gestruikeld! Dat geeft de burger moed!!![ik heb een struikeltrauma van Maike overgehouden , vandaar]

Oeps , WIT bordje...eng genoeg om even mooi in te buigen , maar daar trap ik niet in , kom op , bordje aanraken!!! En ja hoor , ze stapte er uiteindelijk op af en raakte het aan , Yes!
Stoppen , en weer aanstappen ging aarzelend , maar ze deed het.
Ze had wel moeite om door te lopen langs Trudy heen , maar we zijn er ook nog niet...
Op een gegeven moment vond ik dat ik genoeg gedragen was , en ben afgestegen.
Namkje moet er maar aan wennen dat er de raarste onverwachte dingen kunnen gebeuren.

Toen kwamen we een woonwijkje inlopen. Aan weerskanten huizen , en dat kent ze helemaal niet , want hier staat wel een huis , maar wel een kilometer verderop bij wijze van spreken.
Kom op! Putdeksels zijn niet eng . Er bleef er een te eng om echt aan te raken , maar voor de rest , wel kijkerig , maar ze bleef mooi rustig.
Nog even naar twee honden achter een hek staan kijken , die door de struiken heen en weer schoten , en kompleet uit hun dak gingen , helaas haalde de eigenaar de honden weg , want dat was wel even schrikken voor Namkje.Ik had dit graag wat meer uitgebuit....

Daarna richting huis geprobeerd om haar vooruit te sturen , en ze deed het!!!
alhoewel ze ook in de gaten kreeg dat het gras nu binnen bereik was , maar ze heeft hele stukken fier voorop gelopen. Goed he!!!

Vlak voor de stal stond een grote witte vrachtwagen , propaan over te tanken naar zoon tank aan huis. Maar dat was eng...3 keer heen en weer gelopen met Namkje , langs de vrachtwagen , en de vierde keer ging ze halverwege de vrachtwagen in de berm staan grazen...Oke , de volgende keer zal ik er nog niet op blijven zitten , maar ze deed het super , en ik ben helemaal blij!!!!
Ze schrok wel , en schoot er ook even vandoor , maar er heeft geen spanning op het touw gestaan. Namkje is gewent dat ze de ruimte krijgt om te schrikken tot zoon 4 meter , maar dan is het einde van het touw daar. Meestal is dat lang genoeg om haar ook te doen beseffen dat ik er nog niet ben , en dat ze zelf zich ook weer kan realiseren dat het eigenlijk helemaal niet zo eng was. Ze draait uit zichzelf heel snel weer naar de vrachtwagen en naar mij toe.
En toen waren we weer thuis. Bij elkaar zoon 3a4 kilometer gelopen , maar dit was goed zo!
Morgen weer!!

Gr Esther

Toppie

Mooi te lezen Esther!

Monique

van lennep schreef op woensdag 10 maart 2010, 15:40:
knip

Héél fijn om te lezen. Voor mij hoort dit echt thuis in de verhalenrubriek, maar ik voel me er niet goed bij om de berichten van anderen van plaats te verhuizen.

van lennep schreef op woensdag 10 maart 2010, 15:40:


Mooi Esther dat wat goed aan voelt is ook ook goed, go one

Groetjes, Michiel

Nils en Olly
A horse that gets enough to eat will not be injured
by the cold, nor suffer from it in any way.

Daar moeten we vrijdag een pintje op pakken!!!!!

Dank jullie wel!

Het mag van mij in de verhalenrubriek , maar eigenlijk is het ook een trainingsverhaal...of het goede vervolg op een drama

Gisteren was namelijk wel wat minder , met een traantje erbij....
Gisteren was weer de eerste dag na lange tijd voor mij [vorst en nachtdienst] dat ik met Namkje aan het werk ging , aan de hand , in de bak.
Bij Trudy doet ze alles , bij mij leek ze afwezig , en verveeld.
Had de indruk dat ze of het niet kon , of dat ik echt alles fout deed wat ik maar fout kon doen. Ontzettend happerig in het touw , mijn hand of been wat ik braaf gewoon negeerde , letterlijk helaas........
Ik kon haar aandacht niet eens vangen , en heb als een kip zonder kop voor haar staan springen om haar maar naar mij te laten kijken...zo voelde het voor mij.

En toen ik er op ging zitten , deed ze in het begin redelijk wat ik vroeg , maar bleef naar Trudy trekken , en ik maar trekken aan de teugels [ DAT WIL IK NIET!!!!]
Op een gegeven moment ging Namkje in de staak modus , en ik kon vragen wat ik wou , ze verzette geen ene poot meer!
Maar zo kan ik haar niet meenemen , zo heb ik er niets aan

Op het moment zelf had ik niet in de gaten wat er fout ging , voelde me alleen maar dof ellendig [en brak , was net uit de nachtdienst] en murw geslagen...zie je wel , dit wordt nooit wat!!!!

Poosje nog met Trudy zitten bomen , maar we kwamen er toen nog niet echt uit wat het echte probleem was.
Wel dat we het morgen [ vandaag dus ] anders moesten doen.
Naar buiten? Gewoon kijken wat het wordt?

Na vandaag kan ik zeggen dat ik weet wat het probleem is , en het is eigenlijk helemaal geen probleem , want Namkje en ik moeten beide nog groeien , en vandaag heeft Namkje laten zien dat ze daar helemaal niet zulke problemen mee heeft , zolang ik maar weet wat ik wil , en vooral hoe ik het wil!!!!

Wat een leermoment , en wat een opluchting vandaag.
Vandaar mijn vrolijkheid van vandaag.

Dit voelt toch een beetje alsof ik met de billen bloot ga , maar eigenlijk nog meer naar Namkje toe , dan naar alle lezers hier op het forum.
Ik moet niet meer van haar vragen dan wat ik zelf ruim voldoende beheers.
Zo komen we er wel.

Trudy
Bedankt!!

Gr Esther

van lennep schreef op woensdag 10 maart 2010, 23:31:


Heel veel respekt heb ik hier voor, Esther!
Ik wens je alle succes toe, en eehh, zo komen jullie er wel!
Karen

van lennep schreef op woensdag 10 maart 2010, 23:31:



Ja die enorme Ups en Downs he?
Een seconde teveel haast en hupsakee staken met die handel. Paard dan!
Stop! Morgen weer verder, en dan is er weer zo'm moment van ....jaaaa dit is 'm... zo leerzaam ook weer

jennet schreef op woensdag 10 maart 2010, 23:43:


Dat, Esther, noemen ze hechten! Hechten is vechten.