Peter Donck schreef op woensdag 19 augustus 2009, 16:28:


Beide kanten een beetje gelijk hoor.
Als ik een vergelijking maak met mensen die altijd op blote voeten lopen, dan zie je dat de voet van mensen die van geboorte af aan blootvoets waren een sterkte heeft die niet in te halen valt. Hoe jonger de overgang naar blootsvoets gemaakt word des te dichter wordt die sterke natuurlijke voet benaderd. Ook de afstanden die een blootvoeter dagelijks af legt maakt heel veel uit in de ontwikkeling. Echte wandelaars hebben de sterkste voeten. Er zijn zoveel overeenkomsten met hoeven! Blootvoeters die s'winters schoenen aan doen, toch gouw zo'n 5 maanden dan, raken hun conditie flink kwijt. Op blote voeten lopen is veel meer dan een sterke zool, pezen bloedvaten spieren worden vergelijkbaar met de voet van een topsporter. Maar zoals blijkt een topsporter is net zo gevoelig op een grintpad als iedereen. De zool is er niet door gehard, al zijn de kussens onder de huid van een sporter wel dik. Wat sneller te ontwikkelen is, een sterke voet of een geharde huid weet ik niet, beide heb je nodig, wil je overal goed kunnen komen. Op een gladde vloer in de sportzaal blootvoets trainen helpt onvoldoende, ook stoeptegels zijn doorgaans te glad. Niet altijd, er zijn ook hele ruwe bij, net als bij asfalt, die heb je ook en heel ruw (oude weg) en heel zacht en glad. Een geharde huid krijg je door een langzame opbouw van steeds meer ruwe oppervlaktes in je wandeling op te nemen. De beste trainingsopbouw wat dit betreft bevat een rustige periode na lichte overbelasting. Gevoelige voetjes na enkele lange wandelingen eerst een paar dagen laten herstellen dus met lichter en gladder.

Groet, Michiel