jo schreef op woensdag, 28 april 2004, 16:13:


Hihi (hier mag dat haha), maar ik was niet zo duidelijk over mijn buitenrit geloof ik. Die vriendelijke dame was en is onze instructrice. Hoe oud ze is ... geen idee, ergens in de 40 denk ik. Maar ik krijg al zo'n 2 jaar les van haar (net als de rest).

Ik word door haar ook vaak aangesproken op mijn manier van rijden, maar ze accepteert het inmiddels. Ik rij zo altijd, ook aangespannen en krijg van diegene die mij daar les in geeft ook altijd commentaar. Maar ik kan zijn paarden wel veel rustiger en relaxter laten lopen dan hijzelf, maar goed dit ook even terzijde want heeft niets met die buitenrit te maken.


Nou die "dame" wilde zich dus niet laten gelden of zo. Maar ze gaf gewoon "les" op dat moment aan die vrouw achter mij. Die merkte nl. op dat ze niet op dat paard kon blijven zitten zoals ze anders kon omdat hij zo bonkte in de galop. Vandaar dat ze dat "goede" advies kreeg om dat paard bij elkaar te houden en naar beneden te gaan rijden (in de krul dus). Ze gaf aan dat mijn paard ook te los liep en daardoor ook uit elkaar viel. En toen dus dat verhaal, goed bedoeld natuurlijk als uitleg, over dat werken. Maar ik was het niet met haar eens, want ondanks dat mijn paard met een lekker los teugeltje liep, liep ze deze keer helemaal niet houterig.

En tja, jullie zullen inmiddels wel begrijpen, wij hebben een wat rare manege. Onze paardrijlessen vinden dus altijd in het bos plaats. Ik denk dat dit ook heel anders is dan dat je in een manege les krijgt. Ik weet nog geen eens hoe ik een paard in de krul kan krijgen. Dit lukt me alleen bij toeval bij een jong paard dat dit nog niet verleert is, maar anders lukt het me totaal niet. En dat hoeft voor mij ook niet, als het dier maar niet loopt te sloffen en lekker los in het lijf loopt.

Groeten,
Ingrid

Piet schreef op woensdag, 28 april 2004, 16:29:

Hoi Piet,
Zoals ik in mijn vorige reactie al aangaf; eigenlijk leren wij niets. Ik heb wel eens zitten denken om naar een "echte" manege te gaan waar je inderdaad "echt" leert paardrijden. Dus in een binnenmanege gaat rijden en dan ook leert wat termen als wijken voor het been e.d. inhouden, want ik heb geen flauw idee na 20 jaar paardrijden. Ik heb altijd op die "bosmanege" gereden. Alleen als kind kregen we daar in de binnenmanege les, maar dat bestond vnl. uit spelletjes en evenwichtsoefeningen (knoop in de teugels en beugels uit, of zonder zadel; of stoelendans voor het op en afstappen en dat soort dingen).

Dus zowel wij als de paarden kennen eigenlijk geen bal van dressuur. Dat maakt het wel eens moeilijk uitleggen aan anderen. Waar ik vrijwilligers werk doe zitten wij met onze stichting op een echte dressuurmanege en als ik dan zie hoe die paarden die eeuwige rondjes moeten lopen en "kunstjes" moeten vertonen, dan denk ik nee, laat mij maar buitenrijden. Dan maar minder goed les. Ik denk overigens dat onze instructrice wel best goed les kan geven, maar ik begrijp er soms geen hout van (haha).
Soms durf ik geeneens te zeggen dat ik al 20 jaar paardrij.

Groeten,
Ingrid

Ingrid den Ouden schreef op woensdag, 28 april 2004, 23:19:

En ook wel een beetje terecht
toedeledokie
Elsbeth

elsbeth flipsen schreef op woensdag, 28 april 2004, 23:29:

Hoi,
Nou op onze manege worden nog altijd in de kinderlessen dit soort dingen gedaan. Inderdaad voor het evenwicht.

Maar in de volwassenlessen niet meer. En ik heb eens gevraagd waarom niet, want ik vond het vroeger goede oefeningen. Dit komt omdat volwassen sneller bang zijn en het niet durven om je linkertenen met je rechterhand aan te raken terwijl je op het paard zit en dat soort dingen. En ook omdat volwassenen sneller wat breken als ze toch komen te vallen. Vandaar dat onze manege het alleen bij kinderlessen doet.

Wel jammer eigenlijk. Maar als we eens slecht weer hebben en we moeten binnenrijden, gaan we toch eens vragen voor die knoop in de teugels en die beugels los.

Overigens een oefening die we vroeger leerden en die ik nu nog heel vaak gebruik in het bos, is je benen voor het zadel, dus tegen de schouders aan. Dit omdat je dan je knieen minder snel stoot tegen een boom (wat erg zeer kan doen). Dit hebben we ook in draf geleerd en is inderdaad soms verdomd handig op smalle paadjes.

Groeten,
Ingrid

Ingrid den Ouden schreef op woensdag, 28 april 2004, 23:35:

Ik voel me inderdaad aangesproken. Aangezien ik 54 jaar ben, botontkalking en een slechte rug heb en eigenlijk als excuus om meer te gaan bewegen ben gaan paardrijden. Maar wat is het leuk he?
De eerste oefeningen die je beschrijft zou ik nog wel zien zitten maar mijn benen voor over het zadel heen?..... Toch maar even mee wachten denk ik. Ik ben nu weer zover dat ik doorzitten in draf weer lekker ga vinden, i.p.v. een paar weken terug hobbeldebobbel :) maar om nou mijn balans zo uit te dagen is even te veel gevraagd.
Naast de oefeningen in stap en draf met veel korte wendingen (vierkantjes rijden rond pilonnen, korte binnen en buitenwaartse wendingen, tempowisselingen en vanuit achteruit gaan snel wenden naar draf) doen we veel stuuroefeningen zoals van de week een cirkel tussen een vierkantje van palen,waarbij het vierkant nauwelijks groter is dan de lengte van het paard. Teugels mocht ik alleen gebruiken om de voordeur op slot te houden, je hebt ze ook niet nodig om om de voor of achterhand te wenden. Ging het allemaal goed?
Van de vier keer, was er 1 perfect rondje bij!
Daarna uitgestapt de zeedijk over,langs de schapen en hup weer de dijk terug over, wel onder begeleiding van een lang doorhangend touw, want het was deeerste keer, voor paard en ruiter.
groet
Piet

Piet schreef op donderdag, 29 april 2004, 8:09:

Hoi Piet,
Ik hoop niet in negatieve zin? Want dan bedoelde ik het niet zo.


Ja, dit is dus de reden waarom ze bij ons in de volwassen lessen dit soort oefeninge niet meer doen. De ene zou het nog wel aankunnen, maar een ander niet.
Maar die oefeningen die jij omschrijft, zouden ze bij ons ook meer moeten doen. Als we al eens binnenrijden, dan komen we niet verder dan eens een volte en van hand veranderen. Soms met z'n tweeen rijden en soms moet je dingen apart doen. Maar omdat we dus eigenlijk altijd buitenrijden, leer je wel vanzelf je evenwicht bewaren. Je moet eens bukken onder een tak, helling af of op, kuilen in het pad, los zand (waar de paarden altijd actiever doorheen gaan), smalle paadjes met bomen waar je net niet helemaal langs kan, combinatie (die zijn het leukst), dus helling af, boomstam over het pad en boomtak laag over het pad. Zwiepende takken ontwijken, enz. Dan nog eens opletten dat het paard niet schrikt van een hert (meestal is het omgekeerd) of van vuil wat in het bos wordt gedumpt. Dus ik denk dat we zo wel vanzelf in evenwicht blijven.


Toch lekker he zo'n buitenrit.

Groeten,
Ingrid

Ingrid den Ouden schreef op donderdag, 29 april 2004, 8:25:

Nee niet negatief. Het is nu eenmaal realiteit. De meeste mensen doen door hard werken hun uiterste best hun rug stuk te maken en uiteindelijk lukt dat dan. Op een gegeven moment worden ook de rug en bekkenspieren slapper en komen de gebreken te voorschijn. Geen beter middel om een en ander weer op te vijzelen dan via de rug van een paard!

De "buitenrit" was maar een flinke 300 meter, normaal oefenen we in een buitenbak. Maar wel een ervaring weer door 30cm hoog gras. Gipsy was natuurlijk enorm afgeleid, maar luisterde toch prima naar mijn hulpen. We hadden natuurlijk ook nog nooit een steile dijkhelling op en afgelopen.Koele kikker dat paard, het ging perfect.
Piet

Ingrid den Ouden schreef op donderdag, 29 april 2004, 8:25:

Nee niet negatief. Het is nu eenmaal realiteit. De meeste mensen doen door hard werken hun uiterste best hun rug stuk te maken en uiteindelijk lukt dat dan. Op een gegeven moment worden ook de rug en bekkenspieren slapper en komen de gebreken te voorschijn. Geen beter middel om een en ander weer op te vijzelen dan via de rug van een paard!

De "buitenrit" was maar een flinke 300 meter, normaal oefenen we in een buitenbak. Maar wel een ervaring weer door 30cm hoog gras. Gipsy was natuurlijk enorm afgeleid, maar luisterde toch prima naar mijn hulpen. We hadden natuurlijk ook nog nooit een steile dijkhelling op en afgelopen.Koele kikker dat paard, het ging perfect.
Piet

Ingrid den Ouden schreef op woensdag, 28 april 2004, 8:21:


Hoi; Nou dit is dus een van de redenen waarom IK geen dressuurles meer volg. Dit soort mensen met hun (voor mij)vreemde gedachten....
Een paard in een krul ooit in de natuur tegen gekomen? Het lijkt mij een zeer onnatuurlijke houding.....
Maar ja ik rij zelf heel veel met een gewoon halster en een los touwtje(voor een evt. noodstop omdat ik ook wel op de weg rijd zo)en stuur hoofdzakelijk met mijn been en stem of door het touwtje (in slappe toestand)tegen of van haar nek te houden...Zo heb ik dat mijn paard(zonder geweld)kunnen leren...
Maar als ik het zo allemaal lees en aanhoor hoe het volgens de boekjes zou moeten.......wat zal mijn paard dan een slechte baas en rug hebben....Ze loopt er desondanks altijd zeer ontspannen bij maar wel met tempo zonder dat ik steeds been hoef te geven.
Als ik dit vergelijk met menig dressuur rijder/ster die het paard dan in een krul heeft lopen en bij elke stap een schop met de sporen zie geven denk ik......dan maar op MIJN manier en maling aan alle regeltjes..
Overigens de vergelijking met een hond vind ik helemaal misplaatst.
Een hond is een geheel ander soort dier (roofdier)en verwacht ook een beloning/voedsel als hij/zij wat voor de baas doet.Die KUN je daar ook mee belonen zodat hij/zij wat aan kan leren. Dit gaat bij een paard toch niet altijd op...Er zijn natuurlijk van die paarden die voor een worteltje alles willen doen maar ik ken er niet veel..Als ik van deze dame les zou krijgen zou het geheid op een woordenwisseling uitdraaien.
Denk ook niet dat dit een goede manier van les geven is overigens.
De gene die mijn foto's heeft bekeken zal nu misschien denken ,ik zie daar ook 2 paarden met bit....dat klopt,dit was dus ook net na dat wij ze gekocht hadden van ons laatste manege waar we les hadden. andere foto's komen nog...
Groetjes Nick

Nick Altena schreef op donderdag, 29 april 2004, 13:20:

Hoi,
We krijgen ook geen echte dressuurles. We horen wel altijd van het naar beneden rijden en dat soort dingen, maar ik geloof niet dat iemand in mijn groep begrijpt hoe je dat moet doen. Dus er lopen in onze les weinig paarden in de krul om het zo maar eens te zeggen, terwijl we wel altijd horen dat we moeten blijven proberen. Dat houdt inderdaad in dat je soms een half uur aan het "zagen" bent zonder resultaat. Ik doe dit dus niet meer. Naast blaren op mijn eigen vingers, lijkt het me voor het paard helemaal niet prettig.


Tja en toch doet mijn eigen Isabella het voor de wagen wel. Ik krijg een paard niet in de krul, maar zij loopt van nature zo denk ik. Of het trekt makkelijker, maar ze loopt, ook met losse teugel, bijna altijd mooi afgebogen.


Heb ik ook vaak. Ook met de eigenaar, maar dan meer over de wat te wensen overlatende verzorging van de dieren. Maar ze kennen me daar wel. Leuke is wel dat iedereen uit mijn groep mij altijd ziet als raadsman. Als er eens wat is, of ze krijgen een hoofdstel niet aan, kan ik komen opdraven.

Groeten,
Ingrid

Ingrid den Ouden schreef op donderdag, 29 april 2004, 15:10:


Nick heeft gelijk, je zou eens 1 uurtje les moeten kunnen hebben bij mijn instructrice, ik weet zeker dat je het dan snapt. Wat zal je paard blij zijn!

Duidelijker kan je jezelf geen antwoord geven, een normaal paard loopt van nature in perfecte balans. Elk dier toch? Wij toch ook? Het is de ruiter die zegt dat van nature niet goed is naar mijn mening.

Ingrid den Ouden schreef op woensdag, 28 april 2004, 23:05:


Het gaat niet zo zeer om die buitenritten. Ook tijdens buitenritten kun je het paard trainen zonder hem ind e krul te trekken, wat geheel niet goed is.
De hals houding is niet zo zeer belangrijk, maar het gebruik van het paard zijn lichaam. Grondwerk is de beste methode om ook deze paarden los en soepel te krijgen en mooi compact aan een losse teugel.

Ben je ooit een paard in de natuur tegen gekomen met een ruiter op zijn rug... Ik zeg niet dat het slecht is om met losse teugel te rijden of dat het goed is om je paard in de krul te trekken (want dat is natuurlijk helemaal niet zo)
Met losse teugel rijden is niks mee en zo moet het paard zich ook leren dragen! Niet omdat je hem voor begrensd en zo het hoofd naar beneden gaat (en mijns inziens de kont dus omhoog, als je niet genoeg voorwaarts rijd) Maar omdat je paard emotioneel in balans is en impuls heeft. Dan komt die verzameling vanzelf!
In de krul zoals de gem. dressuurruiter rond rijd is niet de bedoeling en heeft ook niks met verzameling te maken. Maar een paard dat zichzelf draagt, zijn achterhand laat zakken en zijn hals erop zet, zoals een pronkende hengst zou zoen zie je zeker wel in de natuur!Zo zou nagefelijkheid en verzameling voor een paard moeten zijn.


je brengt het alsof een bit iets ergs is en een halster HET hulpmiddel om mee te rijden... Een halster is kleutertaal voor je paard, voor basiscommando's, verfijnde comunncatie gaat het beste met een bit, het toppunt daarin is een stangbit omdat dat voor je paard het prettigste in de mond ligt. Maar deze mag je alleen gebruiken als je hem niet hoeft te gebruiken als middel om te sturen of te stoppen. Hetzelfde geld voor sporen, deze zijn voor verfijning van de hulpen. Als men ze daarvoor ook gebruikt ben ik daar niet tegen.

Is het nu echt zo dat de meeste "NH mensen" het halster zijn als ultieme rijmiddel?

Groetjes Maaike

Maaike schreef op donderdag, 29 april 2004, 19:46:


Hai Maaike,
ik ben het grotendeels met je eens, vraag me alleen af wat je bedoelt met 'het stangbit ligt het prettigst in de mond'?

Ik begrijp inderdaad ook niet waarom het halster zo geweldig is. Ik rij soms wel eens met een bitloos hoofdstel, als ik een dagje uitga om mijn paard te laten grazen, en niet dat ik dan problemen heb met haar duidelijk te maken wat ik wil, maar het is allemaal minder verfijnd. Aan de andere kant geloof ik graag dat als je je paard helemaal getraind hebt op het halster dat ze dan uiteindelijk ook op de kleinste aanwijzing reageren, maar aangezien ik dat zelf nooit heb meegemaakt, rij ik liever met een gewoon bit, waar ik niet meer mee hoef te doen dan met een minieme 'vingerwijzing' aangeven wat de bedoeling is, en dat werkt voor mijn paard en mij het beste.
Groet,
Isabel

Maaike schreef op donderdag, 29 april 2004, 19:46:

Hoi Maaike,
Zit er verschil tussen een stang en een stangbit?
Ik rij zelf aangespannen met een stang. Die gebruik ik juist om te sturen en te stoppen. Veel meer heb je niet al menner.

Ik heb het wel eens "zielig" gevonden en voor Isabella een zachtere trens gekocht. Nou daar was ze het helemaal niet mee eens. Ze vindt zelf overduidelijk die stang veel prettiger.

Bij een stang is echter wel de kinketting en de mate van hefboomwerking van belang. Ik maak gebruik van de minste hefboomwerking en de kinketting ligt net aan bij normaal inhouden. Hij gaat pas werken als ik een noodstop moet maken.

Groeten,
Ingrid