Sandra Boshuizen schreef op woensdag 7 december 2005, 9:48:


volgens de mensen op dit topic zijn er stoffen in wormkuren die behoorlijk alergische reakties kunnen geven, hier wordt Fenbendazol en pyrantelpamoaat genoemd, oa in equest equiwormF en equiwormP
http://www.bokt.nl/forums/viewtopic.php?sid=&f=15&t=502248 . Het is mischien verstandig om even te kijken.
Ina

'kheb een vraagje en ik hoop dat er mij iemand kan helpen.
'kheb nu al een jaar een paard van 4 jaar. Kweet niet echt de voorgrond van m'n paardje maar kweet wel dat hij mishandeld is geweest aan zijn doeningen als hij toekwam. Ik mocht vooral niet aan zijn hoofd of achterhand komen. Na enkele weken had ik al een deel van zijn vertrouwen maar ik mocht nog altijd hem niet aanraken aan de kant waar je moet opstappen.
Als ik zijn hoeven wou nemen laat hij zich vooraan vallen en achteraan slaat hij. (en echt slaan om je mee te hebben) dit heb ik nog altijd niet kunnen oplossen!!!
Voor een lang verhaal kort te maken. Ik sla er niet op en geef hem de tijd dat hij nodig heeft. Maar hij is doodsbang voor een zadel of voor een ruiter en gaat niet vooruit als je erop zit uit angst. En longeren gaat ook niet.
Tis anders echt een schat van een paardje. Hij is aanhankelijk en zeer lief en kheb in dat jaar echt een band met hem maar hij is zo bang en onzeker.

Please help me!!!

Dit heb ik nog nooit meegemaakt.
Onze Badjar vertrouwt mij ondertussen al aardig. Hij loopt overal achter mij aan, denkt geloof ik dat ik zijn moeder ben (bij mij valt immers altijd wel wat te bikken als ie doet wat ik vraag), is ontzettend nieuwsgierig, maar rent weg als er iemand anders in zijn buurt komt. Hij geeft zelfs hoefjes en ik mag ook onder zijn buikje aaien. Ik heb altijd de zelfde jas aan als ik in de tuin of wei bezig ben. Deze is blauw. Vorige week liet ik Badjar aan mijn nichtjes zien. Eentje ging de wei in om Peacock te aaien. Badjar verstoptte zich natuurlijk. Ik had een witte jas aan en hij vertrouwde mij ook niet zo goed, maar kwam uiteindelijk wel naar me toe. Ik ging er van uit dat het kwam doordat er vreemde mensen waren.
Loop ik net even de wei in, zonder jas, met een rode trui. Zet die kleine het niet even op een sprinten. ik dacht eerst dat ie ergens van was geschrokken, maar toen ik hem een knuffel wilde geven vond ie me toch zoooooo eng. Hij kwam uiteindelijk heel voorzichtig een paar brokjes uit mijn hand eten, maar vond t toch wel heel eng.
Ik snap er niets van. Waar gaat het nu bij een paard om? ik dacht dat het voornamelijk om geur ging, en anders toch ook de stem? Badjar vond de kleur van mijn trui geloof ik belangrijker dan mijn geur of stem. Of komt het omdat hij nog steeds erg voorzichtig is in verband met die enge mensen waar die vandaan komt?
heeft iemand een verklaring?

Groetjes, natasja

Natasja Cornelissen schreef op woensdag 7 december 2005, 12:24:


Ik denk dat hij er ook niets van snapte. Zijn mens dat wel hetzelfde rook en klonk, had opeens een andere kleur. Abducted by aliens?
Heb het ook wel meegemaakt dat de paarden zich rotschrokken toen ik opeens een hoed op had.
Isabel

e m kraak schreef op woensdag 7 december 2005, 0:50:

Ik heb voor mijn hoefbevangen pony inderdaad Ascal gekregen. Bloedverdunner.
En een vaatverwijderaar (verdovingsmiddel voor honden, kan ff niet op de naam komen)
En pijnstiller (Metacam) zodat ze zo snel mogelijk weer meer ging lopen.

Dit omdat ze ondanks de NBekapping te lang slecht bleef lopen.

Natasja Cornelissen schreef op woensdag 7 december 2005, 12:24:


Hallo,
Dat heb ik ook ervaren. Steeds als ik naar mijn veulen toeging had ik een blauwe jas aan. Ze kwam er dan steeds hinnikend aangalopperen. Toen kwam ik eens met een rode bodywarmer. Ze vond dat erg vreemd, ik was het (geur/stem), maar toch ook niet (kleur). Ze moest mijn body warmer eerst uitgebreid onderzoeken. Ik ben toen vaak met andere kleuren kledingstukken naar haar toegegaan. Als ik met blauw kwam, kwam ze onmiddellijk zonder dat ik haar moest roepen, met een andere kleur bleef ze eerst staan kijken en kwam pas aanrennen als ik haar riep.
Hetzelfde ook met blauwe auto's. Toen ze door had dat ik (met lekkere appeltjes) uit dat blauwe ding kwam, waren blauwe auto's erg interessant en liep naast de auto (achter de omheining) mee. Toen volgde een andere auto, een grijze. Ik moest dan eerst via het raampje haar naam roepen, dan pas liep ze mee.
Ben benieuwd ook benieuwd naar een verklaring.
Groeten, Monique

Natasja Cornelissen schreef op woensdag 7 december 2005, 12:24:


Hoi Natasja,

Onze ervaring is dat uiterlijk wel degelijk telt voor een paard. Onze Willem moest er in het begin ook niets van hebben dat ik wat anders aan had dan gebruikelijk. Vooral een pet was erg eng. Mijn man pruimde hij absoluut niet als hij in een overall liep. Met een jas erover ging dat weer wel. Hij is er nu aan gewend, en het maakt dus niets meer uit wat we dragen. Wel blijft hij erg angstig tegenover vreemden. Volgens onze veearts zal dat wel altijd zo blijven. Zelf hoop ik dat het over gaat als hij eenmaal mee gaat naar de les en daar heel veel andere mensen ziet, maar daar is hij voorlopig nog niet aan toe.

En over dat uiterlijk. Ons huis lag aan een hele drukke weg, en toch wisten de paarden door onze auto dat we er aankwamen, ze pikten hem er feilloos uit. Ook mijn vriendin heeft dat gemerkt, toen ze eens op hen pastte. Als ze aan kwam rijden, stonden ze al voor ze gestopt was, bij het hek. Op de postbode of andere parkeerders reageren ze absoluut niet. Ik geloof toch niet dat ze een auto aan de geur herkennen en het is bij ons dus ook niet zo dat het de enige auto is die stopt. Ze moeten hem dus toch aan de kleur herkennen, denk ik.

Groetjes, Els.

Els Kleverlaan schreef op woensdag 7 december 2005, 14:33:


Auto's herkennen ze aan het geluid. Vast ook wel kleur, maar geluid is unieker, en het is me al erg vaak opgevallen dat de opgestalde paarden al beginnen te hinneken als ze de auto van hun mens alleen nog maar hebben kunnen horen, maar totaal buiten hun blikveld ligt.
Ze horen de auto aan komen rijden als die nog op de weg is, en nog wel zo'n 50 meter heeft te gaan.
Isabel

epona schreef op woensdag 7 december 2005, 11:32:


Wat ben ik toch blij met deze site. Ik heb gekeken op bokt en ben mij een ongeluk geschrokken. Heb het nog even gekeken in de Battie. Moxidectine mag niet aan veulens jonger dan 4 maanden gegeven worden. Ik weet niet hoe oud het paard op bokt was. Misschien heeft hij per ongeluk dat spul binnengekregen. Ik ga er in ieder geval heel goed opletten.

Groetjes,

Sandra Boshuizen

Isabel van der Made schreef op woensdag 7 december 2005, 14:43:


Dan geldt dit vast ook voor katten. Ik heb me altijd verbaasd over één van mijn katten; hij staat altijd voor de deur als ik thuis kom om mij te begroeten. En dan maakt het niet uit hoe laat het is, of ik vroeger of later thuis kom dan 'normaal'. Hij laat z'n koppie vaak al door het glas zien voordat ik uberhaupt bij de voordeur aanbeland ben. Dus ergens weet hij al ruim vantevoren dat ik eraan kom. Oh ja, ik woon op een flat dus ik parkeer de auto niet naast de deur, die kan hij zelfs niet zien.
Dit even off topic , vind 't wel grappig.

groetjes, Petra
www.jovarna.tk

Piet schreef op dinsdag 6 december 2005, 21:38:


Mijn zoon had vroeger een ratje. Het is een tijdje geleden. Nog in de tijd van de gulden. Vijf gulden kostte het beestje in de dierenwinkel. Het ratje kwam met zijn staart ergens tussen te zitten. Naar de dierenarts. Het ging helemaal niet goed. Volgende dag weer naar de dierenarts. En weer. Nog een kuurtje erbij. De kosten?
Laten we het daar maar niet over hebben. Ik had er een hele kolonie ratten voor kunnen kopen.
Dat doe je gewoon. Dat heb je voor je kind over maar ook voor het diertje. als je het in huis hebt gehaald heb je er de verantwoording voor. Maar ja. Zo denken wij erover.

Groetjes,

Sandra Boshuizen

Peet schreef op woensdag 7 december 2005, 15:02:


Ook even "of topic". Katten en ook andere dieren hebben daar schijnbaar een zintuig voor. Had daar ooit eens over in de krant gelezen, waar legio voorbeelden werden genoemd. Op een avond kwam onze kat, die nooit op schoot zat, toch bij me liggen. Toen ik hem 's avonds de deur uit liet had ik daar opeens geen goed gevoel bij. Helaas vond ik hem dus 's morgens vroeg dood langs de weg. (Heb me trouwens heel lang afgevraagd wat er gebeurd zou zijn als ik hem weer terug binnen had gehaald...)
Iets plezieriger voorbeeld. Toen wij vroeger met vakantie gingen, ging onze rottweiler altijd naar een kennel. Mijn vader plande eigenlijk nooit wanneer hij hem weer ophaalde en dat was toen ook niet zo'n probleem. De eigenaar van de kennel zei dat hij het wel aan de hond merkte dat de baas die dag zou komen en inderdaad stonden alle spullen, kleed en voerbak en zo, altijd op de juiste dag klaar.

groetjes, Els

Els Kleverlaan schreef op woensdag 7 december 2005, 15:34:


ik heb op animal planet een een hele docu gezien wat ging over telepatische band tussen vnl. honden en mensen: op een afstand van ik geloof 35 km wist een hond waneer zijn vrouwtje naar huis kwam, dit was simultaan gefilmd, op het moment dat ze zei 'we gaan naar huis' ging de hond klaar liggen bij de deur!!
Ina

epona schreef op woensdag 7 december 2005, 15:57:


Rupert Sheldrake heeft daar 5 jaar lang een zo wetenschappelijk mogelijk onderzoek naar gedaan en er een boek over geschreven dat in het Nederlands vertaald is. "Honden weten wanneer hun baas thuiskomt" . Daarin staan ook voorbeelden van enorme afstanden.


Karin

Natasja Cornelissen schreef op woensdag 7 december 2005, 12:24:


Ik ben net eens met mijn jas aan naar hem toe gegaan en ben even bezig geweest met hem. Niks aan de hand. Toen heb ik mijn jas eens even open gedaan (met rode trui) ..... Ik voelde me net een potloodventer, dat effect had het in elk geval wel

Wel leuk dat ik niet de enige met die ervaring ben. Ik had het alleen nog nooit meegemaakt. Die andere 2 hebben nooit zoiets gehad. Saffier is zowiezo een verhaal apart, die lijkt niks wat te interesseren, die loopt overal langs, door en naar toe, die vind alles goed zolang die maar op tijd geknuffeld wordt. En dat terwijl moederlief zo hypernerveus is als een pony maar zijn kan, alleen dat knuffelen heeft ie van haar geloof ik.