Monique Meijer schreef :
> Je weet het inderdaad wanneer het zover is, wanneer het niet meer kan.
> Indy was regelmatig erg slecht, echter ze gaf steeds aan dat ze toch
> verder wilde, dat het leven voor haar nog voldoende waarde had om door te
> Dat ik er op dat moment voor haar kon zijn, hielp me door de moeilijke
> tijd daarna.
>
> Sterkte Angelique. Ik kan me voorstellen wat je doormaakt.
Bij mij is het natuurlijk nog heel vers allemaal maar wat ben ik blij dat ook wij heel erg bij onszelf zijn kunnen blijven en op het juiste moment de juiste beslissingen hebben kunnen nemen. Alles was die avond een aaneenschakelingvan allemaal dingen die in elkaar pasten.
Een uur daarvoor waren we Olivia (het paard met de beenproblemen) gaan ophalen en ik had natuurlijk mijn fototoestel vergeten. De eigenaar van Olivia heeft toen de aankomstfoto's met haar GSM gemaakt en dus ook van de kennismaking met de Winnergroep. Op een aantal foto's staat Winner nog en daarop zie je dat hij toen al pijn had, dat zijn ogen anders stonden. Het viel zowel Jack en mij op dat moment al op dat hij er op dat moment zo ‘klein’ bijstond, ik heb dat ook uitgesproken. Hij was zo nietig toen, niet de macho zoals hij tegen nieuwe paarden deed en dat was het eerste teken dat hij niet in orde was.
Op de allerlaatste foto staat hij nog en enkele seconden later draaide hij zich om, begon met zijn voet op de grond te krabben en ging liggen. En dan weet je dat het fout is want je kent je paard en zijn bewegingen, gewoontetjes. En ik wist op dat moment al dat het niet goed zou gaan aflopen, maarja, je blijft hopen.
Ook ik ben zo blij dat alles waardig is kunnen gaan, dat er geen moment van stress of twijfel was en dat we zo goed gesteund en begeleid werden door onze
DA (die toch niet altijd de meest zachtzinnige is).
Groet, Pien