marjolijn schreef op dinsdag 14 september 2010, 16:06:
> En als het dan zo'n prettig einde is, waarom dan al dat gedoe met
> pijnstilling en palliatieve sedatie in de mensenwereld?
Volgens mij beweert niemand dat het prettig is ... maar ik denk wel dat wij dit onderwerp erg benaderen vanuit ons mens-zijn. Of je nu kiest voor slacht of inslapen het zal het dier om het even zijn. Persoonlijk vind ik slacht een beetje marcaber ... loop je jarenlang je paard of pony te knuffelen, te aaien en zie je hem als je maatje, vervolgens ligt hij op het bord van een medemens fijn voor biefstuk te spelen. Hypocriet, I know, maar ik zou het niet kunnen. Ik heb geen oordeel over mensen die dit wel doen, want ook ik eet dagelijks vlees, gevogelte of vis, en ik kan mij voorstellen dat er mensen zijn die er ook zo in staan met betrekking tot mijn huisdieren, het paard.
Met het beëindigen van het leven van een dier zijn we, denk ik, voornamelijk bezig met onze eigen emoties en dichten het dier allerlei menselijke gevoelens toe. Maar was het niet zo dat het dier in het "nu" leeft? Dat het geen bewustzijn heeft voor gisteren of morgen? Als het dier vandaag dood gaat, dan gaat het dood ... dat was het dan, voor wat betreft het dier. Het heeft geen besef van de toekomst, dus ook geen toekomstverwachtingen. Soortgenoten nemen afscheid door te constateren "dat ie het niet meer doet" ... ruiken een keer, voelen een keer ... ja hoor, dood ... en gaan vervolgens over tot de orde van de dag, namelijk grazen. Ik denk wel dat dieren voelen dat er iets staat te gebeuren, al was het alleen maar omdat wij mensen weten wat er gaat gebeuren en ons er niet zo prettig onder voelen. Die emoties pikken ze op, kunnen het niet plaatsen en worden onrustig.
Voor alle duidelijkheid, ik wil dus niet beweren dat het allemaal geen klap uitmaakt wat wij doen, maar ik denk wel dat wij veel dingen niet vanuit het dier benaderen maar grotendeels vanuit onszelf.
Warboel
