Corinne oet Belsj schreef op maandag 24 november 2008, 19:39:



Begin dit jaar kwamen er op de boerderij twee jaarling-merrietjes aan. De ene noemde ik Griggia (ze was nogal grijs), de andere Gauda (een mooie gevlekte).
Vooral Gauda was echt vreselijk angstig; haar ogen hadden voor de helft een witte vlek, die echter bloeddoorlopen rood was. Ook Griggia was heel bang maar toch niet zo erg als Gauda.
Ze waren ook zo weggeplukt van hun kudde en dan met veel dwang 2(!) halsters aankregen, eentje dat veel te groot was en daar hadden ze dan maar een knoop in gelegd, en een tweede in nylon touw waar zo'n 1,5m aan bengelde. Daar waren ze aan voortgesleurd om op/af de camion te krijgen.

De twee werden in twee aanpalende stallen geduwd en zo achtergelaten.
Niemand kon erbij komen, laat staan eraan. Daarom hadden ze hun maar met dat touw langs de buitenkant vastgebonden aan de tralies.
Toen ik ze daar zo zag staan, draaide mijn maag!

Ik heb me in de maanden die erop volgden mee bezig gehouden omdat ik wist dat ik ze handmak kon maken. Niemand anders zou zich erom bekommeren en ik hoopte dit jaar te kunnen verhuizen naar mijn eigen weide en wilde hen dus toch wat vertrouwen in de mensen meegeven. 'Dankzij' mijn burnout had ik heel veel tijd en toch geen energie of kracht om veel te doen, ideaal dus voor een goede aanpak.

De eerste week bleef ik gewoon buiten de stal bij hen staan, een paar keer per dag een 10-15 minuutjes. Af en toe wat tegen praten maar weinig of geen bewegingen maken.
Stilaan de staldeur opengedaan en ik bleef daar dan staan (ze stonden nog steeds gebonden met dat bengelende touw). Niet veel meer gedaan, wel weer stil gepraat zodat ze mijn stem leerden vertrouwen. Buiten de stal leerde ik hen wennen aan mijn hand aan de tralies, liet (vooral Griggia, Gauda freakte snel out) aan mijn hand ruiken.
Na een dag of 10 kon ik van buiten de stal toch al het touw doorsnijden zodat ze tenminste in de stal wat kon rondlopen. Bij de ene ging het een paar dagen sneller dan bij de andere.

Dan, op gevaar van geschopt te worden, toch weer terug de stal in. Moest proberen om een goed evenwicht te vinden tussen open/gesloten deur zodat ik indien nodig, toch op tijd kon buiten geraken. Ook weer terug verschillende dagen zo gewoon bij hen gestaan en zachtjes gepraat. Hun bewegingen mee opgevolgd en na een tijdje kon ik in de stal al eens een andere plaats innemen.
Dan met het toverstokje begonnen, zo'n stickje à la Parelli carrot stick maar in het wit.
Gewoon vastgehouden en met het eind op de grond laten rusten. Stilaan was hun nieuwsgierigheid toch te groot en gingen ze dat eindje verkennen. Na een tijdje hun daar zachtjes mee aaien, eerst onder de kin (gewenning dat er iets bewoog), later ook het hoofd, de voeten, de voorbenen, verder omhoog, dan de flank, de rug, wat krabben op het kontje. Alles heel rustig opgebouwd over een aantal weken.
Stilaan kon ik ze overal aaien met het stokje en dan ben ik begonnen met het stokje hoger vast te nemen, telkens hoger en hoger tot ik samen met het stokje en mijn hand kon aaien. Uiteindelijk kon ik enkel met de hand hun rug, hoofdje, benen, buik strelen.

Intussen had ik de halsters allebei kunnen uitdoen (was niet evident met die knoop in dat halster) en begon ik te aaien met een touwhalster in de hand. Net zolang tot die over hun hals mocht hangen en ik hen uiteindelijk met een snoepje in de hand ook die neus door dat halster kreeg. Dat gaf echt wel een kick. Zachtjes terug uit en later nog eens opnieuw om dan stilaan het halster dicht te knopen.

Zo heel zachtjes verder gewerkt om hen aan een touwtje te laten lopen, eerst in de stal, dan in de schuur. Op een goeie dag ben ik dan zo met hen wat gaan wandelen tot aan de straat, stilaan tot aan de piste en terug. Tot ik ze veilig en wel op de piste kon zetten en ze daar eindelijk eens konden lopen, springen, bokken enz. Bleef ik uren bij hen op een stoeltje zitten, wachten tot ze naar me toe kwamen, even een aaitje en terug laten gaan. Uiteindelijk kon ik ze dan ook gemakkelijk terug aanlijnen om ze mee terug naar de stal te nemen.
Al snel voelde ik dat het makkelijker was om met de 2 samen te wandelen dan elk apart omdat ze zich veiliger voelden met 2. Ik had veel bekijks dat ik die 'wilde' veulens samen over de straat naar de piste kon brengen en ze dan nog terug kon pakken om ze weer binnen te halen.

Zo zachtjesaan verder gewerkt tot ik ze ook op de weide kon zetten en van daar terug afhalen. Daarna ook de boerin geleerd hoe zij dat ook kon doen. Zij leerde hen ook te borstelen toen ze begonnen te verharen. Gauda bleef haar kont naar me draaien, stilaan begreep ik dat het was omdat ze daar wilde geborsteld worden en helemaal niet omdat ze wilde stampen!
Het was een lange, langzame weg maar het was de moeite waard.

Mijn paarden zijn inmiddels als 3 maanden verhuisd, maar ik ga toch nog regelmatig een kijkje nemen bij 'mijn' merrietjes. Het rare oog van Gauda is inmiddels bijna normaal geworden, al blijft ze nog altijd meer gereserveerd tov mensen dan Griggia. Er wordt wel weer niets meer met hen gedaan nu.

Ik ben wel weer wat bang geworden: vorige week zei de boer dat 'die gevlekte' maar weg moest want hij vindt dat toch niet schoon... ik hou mijn hart al vast wat er haar misschien toch weer te wachten staat!
Had ik nu toch maar meer centen en een grotere weide, dan kocht ik ze allebei - maar mijn man zegt dat ik moet stoppen met paardjes te redden, dat 3 al heel mooi is om goed te houden.

If I were a rich woman...

AMA schreef op dinsdag 25 november 2008, 1:09:


Mooi verhaal......
Maar goed dat we zo af en toe een fikse rem hebben he??

)

AMA schreef op dinsdag 25 november 2008, 1:09:


http://www.denstarfarm.us/Denstar%20Web/Trash/Horse/Mustang_Poker.html
Piet
Natuurlijk Bekappen - Outcome Based!

Herman schreef op maandag 24 november 2008, 23:20:


Ik begrijp het heel goed, ik heb hetzelfde gevoel bij dierenkliniek Utrecht.
Mensen om mij heen zeggen dan.. maar ze hebben Sieta toch uiteindelijk wel gered? Terwijl ik een lijst kan maken met dingen die fout zijn gegaan en nota bene mijn eigen paard dood en dood ziek heb moeten aantreffen terwijl je op dat moment het leven van je paard aan hen toevertrouwt.

Mensen die wel een goede ervaring hebben met de Brem zullen er anders over denken, net als jouw mening ook beïnvloed wordt door de paarden in jouw omgeving die er niet levend vandaan zijn gekomen. Maar het is wél gebeurd. Reden genoeg om niet te willen dat Avanti daarheen gaat.

Wil schreef op maandag 24 november 2008, 23:34:


Herman

Steiger toch even bij het lezen van je bericht ivm de Brem!
Onze ervaring van de Brem is zeer postief en zeker met Kamiel.
Mercenario is gecastreerd ,hier bij ons in de geburen in een zeer gekende kliniek waar ze van heinde en ver naar toe komen (Duitsland Frankrijk enz)
We zijn twee keertjes terug geweest omdat alles maar bleef ontsteken maar er werd zeer weinig aandacht aan geschonken.
Zijn dan teug naar de Brem gegaan ,(kende die ivm Aquero).We vonden die voor ons iets te ver voor een gewone castratie.
Het is danks zij Kamiel (De Brem) dat hij nu nog leeft Hadden we nog enkele dagen later gewacht dan was Merce er nietmeer geweest.
De ontsteking langs binnen was zo ver gevorderd dat het levens bedreigend was!
Na de operatie heeft hij laten kijken wat ze eruit gehaald hebben,je kunt je het niet voorstellen!
Zo zie je maar
Bestaan er klinieken waar alle dieren gered kunnen worden?
Zo ziet ge maar.
En ls ik de prijskaartjes vergelijk geef mij dan toch maar de Brem.
Leontine

Katja Goovaerts schreef op maandag 24 november 2008, 22:35:


Heel veel sterkte de komende tijd. Het is zo gemeen..........

Piet schreef op maandag 24 november 2008, 20:48:


nieje ge zit er heleganste naast!

yES - training schreef op dinsdag 25 november 2008, 9:15:


Oow ja joh?
Piet
Natuurlijk Bekappen - Outcome Based!

Piet schreef op dinsdag 25 november 2008, 9:24:


jaja als ge goe leest ist pertank zo moeilijk nie

Is er niemand die als een razende kan typen en vloeiend Engels spreekt?
Als ik ooit gevonden heb dat een Engelstalige site in het Nederlands vertaald zou moeten worden is het deze, omdat het de moeite van het overdenken meer dan waard is en iedereen dat zou moeten kunnen doen.

http://www.thenaturalhorse.org/

Een van de dingen die mij heel erg aanspraken heb ik er uit gelicht.

......Ironically, establishing this problematic relationship is self-serving because the more 'problems' created by initiating an adversarial, confrontational relationship, the more revenue producing solutions they can offer to solve the problems their methods created in the first place.

Tire manufacturers do not spread nails on our streets to sell more tires.

Doctors and nurses do not go around spreading diseases so that they can later 'cure them.'

Yet horse trainers perpetrate a basic perception and methodology that guarantees a future need for their 'expertise.'

True, they no longer tie small wild animals to their tails or pierce their rectums with hot irons as basic training formats.

But unfortunately, (other than that) as far as the Horse is concerned, nothing very substantial has changed in their relationship with humans or the human perception of preliminary 'horse training.'

The old saying goes, “If it looks like a duck, walks like a duck, and quacks like a duck, chances are it's a duck." We can paint the duck pretty colors, exclaim it is an exotic rare breed and give it a scientific designation, but no matter WHAT we do, it is STILL a duck.

We can righteously defend our present day 'training formats' with some level of moral justification by pointing out that they are not as abusive as those used previously. But that is similar to shooting someone in the toe instead of in the head so we can rationalize by stating that is better because it 'hurts less' than if we had shot him in the head.

If we use the interactives of a training method that duplicate the dominance/submission of establishing herd rank in the normal intra-herd relationship, the horse will most assuredly reciprocate in kind. Which in turn means that when we ride, we are betting our life on the level of submission and depth of fear imprint we have made on our horse. While there are those who thrive on the 'adrenalin rush' of challenging the gamble of the unknown, many of us would prefer the confident feeling of enjoying a deeper level of trust and stability with the entity who is carrying us (and ultimately responsible for our safety and welfare).

We have been on this 'catch 22' merry-go-round for 6,000 years. It is well past time we got off and matured as a species to use a completely DIFFERENT paradigm. Like any stereotypical human fallibility, this cannot be accomplished until we first admit the possible error of our ways.

More food for thought...

Petroski asked, “Could Montgomery Ward's 131 different designs of a pocket knife be said to be the result of discovering 131 different new ways of cutting?"

Well, of course not! They are simply 131 different designs of a pocket knife that all 'cut the same way' (just as our present day 'training formats' are variations of the same basic 'animal training format').

Are any of our present day 'training formats' REALLY different? One only has to peruse an equine Internet group list or equine related magazine to find that as far as the Horse is concerned, they are all perceived as basically the same.

Conclusion: We will continue to have 'bad behavior/horse problems' forever if we continue to use same perception and basic format for 'training' a horse that has been used for 6,000 years. The developmental pattern of (often times unintended) consequences will NEVER change until we gain and utilize a complete understanding of equine relational, cognitive and motivational processes and use them to both our own and the horse's best advantage (for the good of both)...........
Piet
Natuurlijk Bekappen - Outcome Based!

tinne schreef op dinsdag 25 november 2008, 8:59:


Wel, Herman ik sta Leontine hier bij .Onze Yasmin kon niet gered worden maar de zorgen die er aan haar (en aan ons) werden besteed waren van eerste kwaliteit .Zelfs om 03u s'nachts werd ik opgebeld om inlichtingen over haar toestand te krijgen . Leontine , wist dit niet van Mercé kan me al voorstellen hoe Ilse ........................................... enfin het is goedgekomen en das het belangrijkste .Laat nog eens iets weten van jullie ?

eddy DRUPPEL schreef:

Sjee, wat verschrikkelijk....
Arme Filas, arme Katja. Wat is een paard toch kwetsbaar met koliek.... Sterke voor jullie allemaal daar....

Pien

yES - training schreef op dinsdag 25 november 2008, 9:41:


Kwee nie, ik denk dat ik dit vertaald heb zoals een Hollander dat zou zeggen, wat is't dan?
Piet
Natuurlijk Bekappen - Outcome Based!

Spirithorses schreef op dinsdag 25 november 2008, 9:59:


vreselijk gewoon, ik wens je ook heel veel sterkte Katja.
Hoe kan het dat dit jonge gezonde paard koliek heeft gekregen? Wat was er precies aan de hand?

Katja Goovaerts schreef op maandag 24 november 2008, 22:35:


't leven is altijd oneerlijk maar als je er weer eens aan herinnert word doet dit extra pijn

sterkte.

jan.