Monique Meijer schreef op zaterdag 3 april 2010, 16:15:

Ik heet geen Trudy maar ik wil er wel iets over zeggen!
Zoals Trudy zegt, hoekt een steil spronggewricht minder goed, minder graag, minder makkelijk, minder snel dan een goed gehoekte sprong. Het achterbeen eronder zetten en het naar achter verplaatsende gewicht van de voorhand soepel opvangen door de harmonicawerking van de achterhandgewrichten, is voor paarden met zo'n bouw moeilijker en zal altijd aandacht van training hebben. Maar in feite heb je het dan toch gewoon weer over de basis van de dressuur: alle accent op de achterhand, deze a) soepel en b) sterk maken.
Het ontwikkelen van draagkracht kost gewoon veel tijd. Een gewichtheffer kan ook niet in 1 jaar tijd aan zijn maximum komen.

Buck heeft extreem steile spronggewrichten en zijn standaard probleem is dan ook altijd het op de voorhand gaan inclusief het rechthouden van de achterbenen. Bij hem besteed ik vrijwel dagelijks aandacht aan het ontwikkelen van zijn achterhand op a) souplesse en b) kracht.
Dus a) Veel overstappen en zijgangen, en b) veel kleine overgangen op een laag tempo mét impuls.

Souplesse heb je eerder voor elkaar, draagkracht duurt langer. Daarbij vergt draagkracht een mentale component: het is een kwartje dat moet vallen, dat kantelen van het bekken. Dit kantelen vergemakkelijkt het dragen en het hoeken van de achterhandgewrichten. Het ene paard snapt dit eerder dan het andere, het ene paard kán dit ook beter dan het andere, want elk paard heeft zijn eigen fysiek.
Je voelt het zodra het bekken kantelt (en daarin de achterhandgewrichten meeneemt waaronder ook de steile sprong), doordat het paard gaat veren. Langeteugelend is het prachtig te zien, aangezien je naast de kont loopt. De staart komt los en de kont gaat swingen. Zodra dit gebeurt, gaat automatisch de voorhand wat omhoog, zonder dat je daar ook maar iets voor hoeft te doen.

Wanneer ik Buck een tijdje niet train/rijd, wordt het probleem van gewicht naar achteren verplaatsen, opnieuw actueel. De spieren gaan weer naar hun vertrouwde gemakkelijke stand, die gaan heus niet zichzelf automatisch trainen. Dat is wat Monique ook tegenkwam bij Indy. Maar Indy had een blessure die het haar lastig maakte en dat heeft Namkje niet. Die heeft gewoon tijd nodig.
En Namkje is een fries, vergeet niet dat voor friezen draagkracht altijd lastig zal zijn en extra aandacht behoeft. Het zijn karrentrekkers, geen gewichtdragers, dus je vraagt al een behoorlijke omschakeling.

Christel , is het ook zinvol om Namkje , met haar steile sprongen , veel die sprong te laten buigen?
Dus over boomstammetjes laten heen stappen?
Dat is eigenlijk de enige manier waarop ik veel buiging in de sprong zie.
[die beide niet droog zijn , vooral haar rechter waaraan ze geholpen is]

En als ik je verhaal zo lees , dan snapt Namkje nog niet hoe ze een heuveltje moet nemen. Ze vind het al mateloos irritant dat ze langzaam moet
Ik zal vandaag eens goed opletten wat ze nou precies met die achterbenen en haar bekken doet op die heuveltjes.

Gr Esther

van lennep schreef op zondag 4 april 2010, 10:03:


Ja, dat is heel zinvol. Maar wissel het ook af met stukken zonder stammetjes. Spierpijn en daarmee verzuring ligt altijd op de loer.


Dan zou ik terughouden dzijn met overstappen en zijgangen. In ieder geval deze op een langzaam tempo te doen, zodat de spieren het kunnen opvangen en niet het gewricht.

Clickeren voor een laag tempo dus! Een paard dat zich graag voorover stort heeft natúúrlijk moeite met een langzaam tempo. Want op een laag tempo kan-ie niet voorover, of het oplossen door harder te gaan.
Je voelt je soms een debiel dat je je paard staat te prijzen voor iets wat er sukkelig en sloom uitziet, maar vergeet niet wat er allemaal in dat lijf gebeurt. Bewustworden van een ander gebruik van je achterbenen hakt erin hoor!

Gaat ze goed achterwaarts? Dat is nl een super oefening voor bekkenkanteling. Niet ook nog bergop, maar gewoon aan de hand op straat of in de bak, schaukeln noemen de duitsers dat: enkele passen voorwaarts, enkele passen achterwaarts, weer naar voren etc. Niet halthouden op het omslagpunt, maar meteen dóór, als een schommel. Daar krijg je lambada-heupen van. Maar ook hier telt: elke dag een paar keer en niet eindeloos doorgaan vanwege spierpijngevaar.

Christel Provaas schreef :


@ Esther: Holly die nu met d'r 21 e met pension gaat, heeft dit ook. Jij hebt haar gereden.
Probleem bij een paard als zij is dat ze, als ze kan kiezen, liever op de voorhand gaat 'hangen'.
Holly's voorhand dreigt ook sterker te ontwikkelen dan haar achterhand, maw, brede borstkas, smal kontje (in verhouding, want ze is een Quarter met een stevige achterhand). Het 'op de achterhand zetten' van een paard als zij blijft altijd moeilijker dan bij een anders gevormd paard.

Groet, Pien

Christel Provaas schreef op zondag 4 april 2010, 10:25:


Ik ben alleen nog in stap bezig momenteel , ik moet zelf ook nog veel leren , en dat gaat in een langzamer tempo wat makkelijker voor mij...Zolang ze niet door haar achterbeen heen zakt kunnen haar spieren het blijkbaar opvangen. Zeg ik dit goed?


Das met aan de hand werken ook zo duidelijk! Rechtsom probeert ze de oefeningen af te raffelen , sneller sneller.Ik ben dan vaak bezig om het tempo te controleren.
Linksom is ze qua snelheid erg makkelijk te controleren.


Ze gaat als een trein achterwaarts! dat vind ze erg leuk om te doen al spiegelend.
Keurig met haar hoofd laag. Goede tip om haar daarna direct voorwaarts te laten gaan!! ga ik oefenen!!

Dat is nl een super oefening voor

Thanks thanks thanks Christel , hier kan ik wat mee!!!

Gr Esther

Spirithorses schreef op zondag 4 april 2010, 10:34:


Wat zijn dan specifiek oefeningen die je Holly liet doen?
Ik ben vooral bezig met schouder binnen , schouder voor ,rechtuit en op de volte, heuveltjes pakken.

Holly , geef haar een pensioenknuffel van mij als je wil.

Gr Esther

van lennep schreef op zondag 4 april 2010, 11:10:

Ehm... iets bevalt me niet in je antwoord. Dat wegzakken moet toch heus eerder wegblijven. Als ze wegzakt, ben je al haast te ver gegaan. Maar het klopt dat zolang ze niet wegzakt en het tempo laag is, dat haar spieren het dan opvangen.
Zakt ze niet weg, maar ligt het tempo hoog, dan is ze haar gewrichten aan het belasten. Vandaar het belang van een laag tempo.


Dan zou ik rechtsom wat meer oefenen en het accent leggen op het tempo. De mate van overstappen is dan minder relevant. Een paard dat sneller-sneller wil, probeert zich te onttrekken aan buiging, aan achterhandaanspreking, aan wattie moeilijk vindt. Niet toestaan omdat je denkt wat is ze lekker fanatiek! Eerst dat tempo controleren, daarna pas de mate van buiging en schuinte, of net wat je aan het oefenen bent. Ze moet het rechtsom net zo langzaam leren te doen als linksom. Probeer in je hand te voelen wat er van achteren gebeurt. Vaak genoeg voel je niks, of je voelt verzet, beide gevallen betekenen dat er geen doorvloeing is en dan heeft de oefening niet zoveel zin. Realiseer je dat alles wat er achteraan gebeurt, terug wordt gevoeld in de hand (en ook nog eens diagonaal). Een goed 'doorgetreden' rechterachterbeen voelt prettig aan in je linkerhand/linkerteugel. De energie wordt goed naar voren doorgezet. Jouw hand doet er verder niks mee, niks 'opvangen', 'begrenzen' etc, maar je moet het ervaren als een monitor. Wat je in je handen voelt (maakt niet uit erop, of ernaast, of erachter) is de weerslag van wat er in de achterhand gebeurt.
Stapt ze bv achterwaarts met een weggedrukte rug (wat fout is), dan voel je stugheid in je hand. Laat je haar overstappen met de achterbenen en lost ze dat op door het te snel te doen en zich daarin half om te laten vallen, voel je ook stugheid in je hand. Het werkt ook andersom: Hou je onbedoeld te veel druk op de (binnen)teugel, dan is de kwaliteit van de zij- of overgang minder en wordt er niet gebogen daar waar je het wilde.
In al deze gevallen heeft de oefening geen zin.

Je raadt het vast wel al: als een trein achterwaarts is niet goed. LANGZAAM! Maar wel tactmatig. Klak er desnoods bij. Hoe kleiner de passen achterwaarts, des te eerder/gemakkelijker kantelt ze haar bekken. Dat was immers je doel! Want grote stappen vér naar achteren impliceren het risico van rug wegdrukken en zelfs bekken de andere kant op kantelen.

van lennep schreef :

Eigenlijk dezelfde oefeningen zoals ze hier door Christel beschreven werden.
Er is wel één verschil waarom dit bij ons moeizamer ging:

Om de oefeningen te kunnen doen moet een rijder wel al kunnen rijden en vooral ook : aanvoelen. Aangezien Holly ons beginnerspaard was kwam dit moeilijk tot stand. Echt dingen vragen resulteerde al langer in gekreun en verzet. En Holly was toch al wat ouwig toen ze bij ons kwam, 6 jaar geleden op 15 jarige leeftijd. Had veel lichamelijke problemen gehad, daaraan ook ooit geopereerd (botchip) , slecht gerevalideerd dus een achterstand. Op het laatst deden we niks meer van oefeningen, het werd te zwaar voor haar, maar lieten we haar nog wat meedraaien in de beginnerslessen, laag tempo, op het gemakkie, toch wat bezigzijn.


Doe ik. Het is goed zo voor haar. We vieren ook echt een feestje de 18 e zodat het officieel is en we afscheid nemen van een werkzaam leven. Dan komen we ook niet meer in de verleiding er nog eens een zadel op te leggen.

Ze mag haar laatste jaren doorbrengen als mascotte, lekker overal loslopen over het terrein en haar eigen ding doen. Maar ik ben een beetje bang dat we niet lang meer plezier van haar hebbben, de artroseknobbel op haar voorknie groeit met de week, ze begint moeite te krijgen met gaan liggen en opstaan. Oude Bay had dat ook, die kon op een gegeven moment haar been niet meer buigen. Dan houdt het op, vrees ik....

Maar zover zijn we nog niet, al houden we er wel rekening mee.

Groet, Pien

Christel Provaas schreef op zaterdag 3 april 2010, 14:52:


Dit was geen succes , daarbij zakte ze elke keer weer in.
Flink geoefend met achteruit bergop en achteruit bergaf.
Geprobeerd om wat buigingsoefeningen te vragen buiten , maar daar is ze nog wat te gespannen voor.
Wel lange stukken voorop laten lopen , maar zodra het weer onbekend werd dook ze direct weer achter mij .Soms vond ze het dan nog wel te doen als ik naast haar liep.
En sjemig , wat een kutweer......

Gr Esther

van lennep schreef op zondag 4 april 2010, 18:09:

Doe je wel een beetje kalm aan?!
Dit is echt een zware oefening! Kijk uit voor spierpijn hoor, want morgen vind je het tegen je.

Zover ik weet doe ik kalm aan...
Namkje bepaald he , en ik zit er niet op.

Er zijn 2 steile hellinkjes , de een is net iets steiler als de ander.
Bij de iets minder steile kreeg ik geen verzet , alleen maar de vraag , bedoel je dit? of dit? owkeee , je bedoelt dit!! Nou dan doen we dat toch!!!
Bij de iets steilere kreeg ik dat ze bleef stilstaan , een pasje naar achteren , en weer naar voren wou.Ze gleed ook met haar achterbenen weer naar beneden door de nattigheid.
Heb dit nog een keer geprobeerd , maar zag dat het haar echt niet lukte [ plus ik zal de volgende keer haar staart even moeten opbinden ]

Ik probeer echt supergoed op te letten dat Namkje zelf mag aangeven of ze het wil proberen of niet. Ze is gemotiveerd genoeg en ik moet echt blijven luisteren naar haar , en me niet blindstaren op de oefeningen die ik wil doen.
Ik hoop dat ik er van uit kan gaan dat ze zichzelf dan niet overvraagt , maar goed , al doende leert men he!

Wat nog wel een probleem is , is dat ze buiten nog te gespannen is om haar iets meer te vragen waarbij ze haar hoofd laag moet houden.
Ze doet het wel , maar haar hoofd schiet snel weer omhoog.En juist een asfaltweg met een berm heeft zoon mooie begrenzing voor mij
Ik moet haar wat stoerder laten worden , en zal meer gaan trainen met haar voorop te laten lopen. Misschien helpt dat...

Gr Esther

van lennep schreef op maandag 5 april 2010, 6:24:


Aan de lange lijnen en er achter lopen Es. Samen de bergen in. Hebben jullie geeneens geen dijken ?