Het verhaal van de afgelopen weken.
Ons veulen deed het het afgelopen jaar heel goed. Hij groeide voorspoedig, is braaf en vriendelijk van aard, kortom voor ons het mooiste veulen van de hele wereld.
Het probleem was dat hij steeds meer van zijn mama vergde en de laatste 3 maanden ging het met haar bergaf. Ze vermagerde, had geen fut meer. Zoonlief was actief alert, liet haar en nonkel ruin nog weinig rust. Nu, nonkel ruin gaf er een stevige mep op als hij met rust wilde gelaten worden, maar mama was dus erg tolerant, ten koste van zichzelf. Ze was echt stikop.
We hadden al een tijd een plek gevonden waar zoonlief een hele tijd terecht kan vanaf dat hij gespeend moest worden tot hij gecastreerd gaat worden, een kleine gemengde kudde. Niet zo ver van bij ons.
Ze houden hun paarden traditioneel, maar het jonge grut en merries en al wat niet op wedstrijd gaat staat in verschillende groepjes wel 24/24 op de wei.
De vraag of hij geleidelijk in de groep kon met eventueel een tijdje mama of nonkel erbij, of wennen in een wei ernaast kon niet. Thuis was hij al wel gewoon om afgezonderd te staan van de andere 2 en hij was ook al gewoon om enkele uurtjes alleen te staan als we met de 2 anderen op wandeling gingen. Maar zo'n verandering konden we niet oefenen.
Dus gewoon boef baf van het ene moment op het andere... verhuizen, 10 dagen voor zijn eerste verjaardag. We waren er niet echt voor te vinden, maar zagen niet echt een alternatief.
Dus met een klein hartje en tranen in de ogen de trailer op, samen met nonkel ruin en weg.
Gedroeg zich voorbeeldig op de trailer, kwam eraf alsof hij het al 1000 keren gedaan had (ipv slechts enkele keren), liep netjes mee naar zijn nieuwe wei, hinnikte we eens maar was niet echt verontrust.
Bij de nieuwe kudde (1 oudere merrie, 2 jarige merrie, 3 jarige ruin, 2 leeftijdgenoten).
Op het eerste zicht ging het goed, wat gesnuffel en een krijs van de hengstige merrie, maar al bij al, geen reden tot ongerustheid.
"Komt allemaal best in orde", zei de pensionhouder, "ge ziet dat ge u niet zo veel zorgen moet maken, hij is toch al een jaar, dat scheelt. Laat ze nu maar gerust om aan elkaar te wennen." Zo gezegd zo gedaan.
's Avonds terug een kijkje nemen, en Q stond niet meer in de wei (meer 2à 3 ha groot) maar erachter. Eruit gesprongen dus.
Terug in de wei gezet, ons onder een boom gezet en de boel eens geobserveerd.
Wat bleek: de 3 jarige ruin had zich tot leider opgeworpen en onze Q mocht niet in de buurt van de andere komen. De 3 jarige ging er volle bak achteraan en als Q in een hoek gedreven werd sprong hij gewoon uit de wei (springen kan hij, maar dat wisten we al). Hij stond dus steeds heel eenzaam en alleen. Ook de andere paarden mochten niet naar hem toe zonder weggejaagd te worden. Zielig gewoon.
Nadat dit nog eens 2 keer gebeurd was op 20 min tijd hebben de pensionhouder gebeld. Die kwam wel onmiddellijk naar huis en haalde de ruin uit de wei.
De rust keerde weer, maar je zag dat Q toch niet gelukkig was. Enkele dagen later begon hij zich toch wel te integreren en na een week werd de 3-jarige er terug bij gezet.
Hij ging nog steeds achter Q aan maar deze ging nu tussen de andere staan, verstopte zich als het ware. Hij is wel de grootste van de hoop maar echt wel het kneusje. En dat is zeker en vast onze fout.
Nu zijn we bijna een maand verder en hij heeft met een kleine quarter-leeftijdsgenoot echt vriendschap gesloten, en ook met de ruin gaat het beter. Geen grote liefde, maar wel tolerantie. We hebben deze week ook vastgesteld dat onze Q niet meer het laagste is in rang, en dat deed ons wel deugd. Er wordt gespeeld en samen geslapen en dat is wel mooi om te zien.
Deze week hebben we hem uit te wei gehaald en de straat op gegaan, en ook dat lukt aardig. Thuis met mama ging dat ook al behoorlijk, het was dus niet dat hij dat nooit gedaan had, maarja, alleen is toch ook weer anders. Hij gedraagt zich beter dan sommige automobilisten.
.
Wat wel opvalt is zijn hoeven veel vlugger groeien. Bij ons had hij nog wat beton, maar daar is het enkel zachte wei, en dat verschil merken we enorm. We hebben hem al 2 keer moeten bekappen. Gelukkig is hij ook daar zeer braaf bij.
Hij komt ook nog steedsdadelijk naar ons toe als hij ons ziet. De eerste 2 weken was dit in galop (en dan schoot mijn gemoed weer vol, want dat lijkt toch nog alsof hij niet graag bij zijn groep is), nu is dat op zijn gemakje in stap.
O ja, mama heeft nauwelijks een kik gegeven toen hij weg was (keek af en toe eens verschrikt op en heeft denk ik een keer of 5 gehinnikt). We hadden ze wel bij ons thuis gezet waar het droog genoeg was en waar het gras hoog stond.
Zowel zij als nonkel ruin hebben de eerste dagen heel veel gelegen, gerold en geslapen. Vooral dat rollen hebben ze naar hartelust gedaan. Dat kwam er de laatste tijd niet veel meer van aangezien Q er dan steeds bovenop wilde springen. En liggend eten was de eerste dagen blijkbaar ook erg plezant.
Intussen is mama er terug grotendeels bovenop en heeft ze haar energie en enthousiasme terug. Voor haar was het dus blijkbaar wel een goede zaak.
't Is vooral een hele dobber geweest voor Qadish. Hopelijk vergeeft hij het ons.
Ik ga nog enkele foto's plaatsen met dezelfde titel.
Lena
Verhalen
