Een vriendin belde gisteren dat Mystery, haar 39j oude paard niet meer recht kon. Hij was haar eerste paard ooit geweest. Hij was een grote stoere sterke man en had een speciaal plaatsje in mijn hart omdat hij jaren geleden mij leerde rijden. 100% softy met kinderen maar speelde met de voeten van een volwassene als hij daar de kans toe kreeg. Hij lag al een hele tijd neer en was door de artrose te stram om nog recht te raken.Yas en ik zijn de auto ingesprongen en er naartoe gereden. Hij had zware pijnstilling gekregen om te zien of hij dan nog recht zou raken. Hij zat geleund tegen de wand van de stal gesteund met balen stro en verschillende warme dekens op hem en was nog zo alert! Hij nam zelfs nog een hapje slobber en knabbelde enkele wortels al moest hij zoeken waar er nog tanden te vinden waren hiervoor. Hij hinnikte nog naar zijn maatjes buiten en riep op zijn baasje toen ze ons naar de auto bracht. Hij is nadien nog éénmaal rechtgeraakt maar weer gevallen en om 22u hebben ze hem laten inslapen. Aan de dood wen je nooit, het blijft pijn doen!
Grtjes

Wat verdrietig. Sterkte ermee, ook voor je vriendin.
Wel heel mooi dat hij zo oud is geworden, maar misschien des te moeilijker om afscheid te nemen, als ze al zo lang in je leven zijn...

This was a little girl's dream
I wish I had a horse
I wrote it down and prayed to God above
someday I'd have my own to love
Then one day the world was right...
- Mary Ann Kennedy-

Wat een heftig verhaal, maar wat mooi dat hij rustig is ingeslapen in een vertrouwde omgeving.
En 39 jaar, wat een prachtige leeftijd! De grote stoere man, zoals jij hem zelf noemt, is nu bij al zijn paardenvriendjes op de ow zo mooie groene weides (zonder fructaan )

Veel sterkte voor jou en jouw vriendin!