Heel erg dit.....
Hier in zweden is momenteel op een groot forum een flinke discussie gaande omtrent slachtpaarden.
Met gevaar voor eigen leven hier op dit forum zal ik de algemene mening verkondigen die ik ondersteun
Als alle paardeneigenaren in eigen land hun paard wat door omstandigheden moet worden ingeslapen, kiezen voor het brengen van hun paard naar de slacht, voorziet een land veel beter in de vraag naar paardenvlees (of vlees in het algemeen) waardoor je importvlees van paarden die een erbarmelijk transport achter de kiezen hebben of of verschrikkelijke wijze werden gehouden/export paarden voor slacht een stok tussen de spaken steekt.
Dit is natuurlijk een zeer gevoelige kwestie voor de paardenliefhebber, maar voor het paard maakt het in feite weinig uit. Goed... thuis in laten slapen lijkt het fijnste. Maar... weinig paarden blijken stress te ondervinden van het korte transport naar de slacht door eigen baasje of paardkundige mensen. Slachterijen hebben voor de slacht van paarden aangepaste regels. (hier iig) De paarden worden vroeg op de ochtend gebracht, vaak op maandagochtend, als alles nog schoon is en geen ander vee aanwezig is. Papieren worden op orde gebracht, paardje wordt afgeladen en in alle rust een ruimte binnengebracht, krijgt nog een lekker worteltje, wordt gekrabbeld en pang, weg.
De weg naar de dood die het aflegt, is in feite stukken korter dan het spuitje, waarbij het paard langzaam de benen onder zich voelt wegzakken, beseft dat het gaat vallen en weerloos is. Nog afgezien van het feit dat het vechten van een dier tegen de fatale spuit toch nog regelmatig voorkomt.
Ik heb beiden gezien. Schietmasker is zonder meer een zeer snelle en genadige dood. Paard heeft geen weet van wat er gebeurd.
In de slacht wordt het paard daarna natuurlijk verwerkt. Klinkt niet prettig, maar laten we eerlijk zijn... het is wel heel natuurlijk dat een paard na zijn dood wordt opgegeten.
We hoeven dat niet per definitie zelf te doen, maar persoonlijk zie ik weinig bezwaar tegen het feit dat iemand anders mijn paard eet als hij eenmaal dood is. Ik geloof niet dat hij daar nog last van heeft (of meer last dan wanneer hij op een vrachtwagen van de rendall wordt gekeild voor vermaling/verbranding)
En als we dan toch bezig zijn....
Ik ben op zoek naar een paardje en pluis dus advertenties na. Ze staan bol van de lieverds van 19/20 en ouder die een laatste goed tehuis willen. Of paarden met een (oude) schade, die als gezelschapspaard of paard voor stapritjes worden aangeboden.Hoe reeel zijn die eigenaren dan in de kans dat die paarden werkelijk een goed tehuis krijgen?
We hebben het hier over oudjes, waarbij je problemen en kosten op korte termijn kunt verwachten op een markt die letterlijk overloopt van aanbod.
De kans dat een dergelijk paard door een handige opkoper met een roerende babbel over een lief dochtertje of zo, op zoek naar een oud paardje, of iets dergelijks (en oh... ze kunnen echt heeeeeeel goed op iemand in praten en precies dat vertellen wat de eigenaar wil horen) wordt gekocht en op een paardonwaardig transport richting salamifabriek in italie terecht komt is enorm groot. Andere optie is de handel, waarin de (oude) schade wordt verzwegen of over leeftijd wordt gelogen en de paarden als een wisselbokaal van de een naar de ander gaan omdat ze door ongemak probleemgedrag gaan vertonen.
Is het in een dergelijk geval dan niet ook beter om je paard richting slacht te rijden en daarmee het (nationaal) tekort aan paardenvlees weer een beetje in te perken?
Als iedere paardeneigenaar die zijn paard om welke reden dan ook moet laten inslapen, zijn paard richting slacht doet, zou je dan niet de hele gruwelijke buitenlandse handel met zijn verschrikkelijke transporten een belangrijke stok tussen de spaken steken?
Zomaar een gedachten die in het zweeds forum wordt geventileerd en waar ik het eigenlijk wel mee eens ben
Zo. Nu mogen jullie schieten
Nieuws
