Aangrijpend verhaal...
De vraag is of het hoefbeen niet weer spontaan geneest, zo gaat het met heel veel hoefbeenbreukjes en scheuren. Op blote voeten en rustige beweging.
En tja,
beloftes doe je maar je moet er altijd bij denken "zolang het menselijkerwijs mogelijk is" Soms zijn er overmacht situaties.
Als ik geen geld heb om mijn paarden te verzorgen dan gaan ze weg. Wát we ook samen hebben meegemaakt en hóe het ook aan mijn hart gaat.
Je enige hoop is iemand die een paard zoekt als maatje voor een ander paard. Ik zou dus waar ik kon adverteren en een gratis paard aanbieden voor een goed tehuis.
Véél succes

lotje schreef op zondag 9 augustus 2009, 20:56:


Nou wat een verhaal. Is er een opfokwei waar hij bij kan? Dat is niet altijd zo duur.

Dat is zeker een aangrijpend verhaal.

Ik zou willen dat ik je kon helpen, want ik woon een klein beetje in de buurt. Maar ik zou zo gauw ook even niets weten waar hij heen zou kunnen gaan. Kun je niet eens binnenstappen bij het brabants ruiterhuis, en die meiden daar eens vragen naar weidemogelijkheden in de omgeving? Misschien zijn ze bereid om mee te denken als je ze het hele verhaal verteld?

Ik heb mijn paardjes ook aan huis, heb op zich plek zat en wil altijd heel graag mensen helpen maar ja, ik kan ook niet toveren natuurlijk . Er komt natuurlijk nog veel meer bij kijken dan alleen een plekje in de wei. Is het de bedoeling dat je hem terugneemt en elders onderbrengt en dan ook zelf gaat verzorgen? Of ben je in dat geval alleen tussenpersoon tussen de huidige eigenaar en degene waar hij eventueel naar toe kan gaan?

Groetjes Jolanda