Gisteren avond terug thuis gekomen. Na een week kamperen tussen de geweldige mensen van A Ma zon, voelde thuis zelfs niet meer als thuis aan.
Zelfs niet voor de paarden.
Amaroc en Enno hebben elkaar gevonden. Rock geeft Enno (zelf)vertrouwen en rust. Bij het naar binnen leiden van deze paarden in de paddock ontstonden er meteen conflicten tussen deze oudere artiesten en de achtergebleven hengstenjongeren.
Amaroc had het druk. Ineens Cora en Invierno op hun plaats gezet. Invierno probeerden oververmoeide Enno te drijven (wat raar genoeg ook lukte). Cora ging overal als bumper tussen staan en smekken. En dan ... het grootste conflict dat ik ooit tussen Nino (shetter) en Amaroc gezien heb.
Amaroc was razend. Brulde en gierde alles bij elkaar. De pony gaf geen mm toe. Enno wilde overnemen van Rock, maar werd op zijn plek door Rock gezet. Uiteindelijk heeft de pony afgegeven, bloedend uit zijn mond.
Om Invierno terug te laten weten dat Enno sterker is dan hem, heb ik eten genomen en Enno regelrecht en strak naar hem toe geleid. Het was direct weer in orde. En dan gaan slapen ...
Om terug te komen bij A MA ZON: Er heerste die week een ongeloofelijk familiale sfeer. Bepaalde mensen die ik niet erg goed kende, hebben mij enorm weten te ontroeren. Jongeren en volwassenen. Marrianne, Jozefien, Lore, Valerie, Koert en Dirk zijn alvast vrienden voor het leven! Waarvoor mijn dank.
Daarnaast waren er nog tal van boeiende personen die me wisten de verrassen. Te veel om op te noemen
De eerste generale repetitie was zeer spannend voor zowel ruiters, dansers, organisatoren, medewerkers als voor de regie. Voor het eerst werden alle elementen samengevoegd, wat voor de nodige spanningen zorgde bij de paarden, maar ook bij de ruiters en dansers. Enno die als de dood is van andere paarden die op hem afkomen, werd samen met mij door een ander paard in rengalop uit de piste geduwd. Ik ben blij dat ik de laatste seconde nog juist over mijn schouder zag, anders had ik het zelfs niet zien aankomen.
De strakke scene van de eenzaamheid waarin ik met Enno reed als eerste gemaskerde, was nog nooit van de eerste goed geweest. En nu liep het al helemaal mis.
De dag erna deden we alles over. En alles verliep meer dan vlot. Zelfs die "U-lijnen" voor het eerst in een half jaar van de eerste keer raak!
De dag van het optreden zelf, hing er backstage een gespannen sfeer. Voor een aantal van ons was het ook nog maar de allereerste keer. Ook voor sommige paarden. We nochtans zeer sterk van start gegaan en hoewel er gezegd was dat er geen flitsers mochten gebruikt worden, leek het backstage of dat mensen volop foto's aan het trekken waren. Ik maak Enno gereed voor zijn optreden en stap op en zie plots dat het bliksem is die van alle kanten komt. Niet aan denken, voortdoen!
Als eerste gemaskerde ruiter de piste in rijden op een paard dat zich op pompt en zich volledig aan het ritme overgeeft, is een oppermachtig gevoel. 400 man in de tribune en ik voel me fantastisch op mijn paard! Hij blijft zich groot maken, probeert wel eens galop aanzetje, maar ik hou hem
BITLOOS perfect bij me. Enno heeft een fantastische indruk op veel mensen gemaakt. De U-lijnen voor de 2de maal perfect uitgevoerd.
Lore komt op met het boerepaard, maar dan begint het onweer. Klankman en belichting kunnen niet doorgaan. Er komt zelfs hagel uit de lucht gevallen. We lassen alles af en de mensen die kunnen/willen mogen zaterdag opnieuw komen kijken.
Zaterdag; iedereen vree ontspannen, want velen van ons hadden gemerkt dat ze geen plankenkoorts hadden en dat hun paarden het goed deden. Een rustige dag voor allen en iedereen. Deze dag hebben we de vertoning van begin tot einde (de finale) kunnen laten doorgaan! Wat een succes en nu met 600 man in het publiek). Enno was iets nerveuzer dan de dag voordien (had ik al gemerkt tijdens de dagelijkse buitenwandeling die ik met hem maakte). Amaroc was geweldig rustig met de lange teugel (ons eerste optreden). Ik moest hem zelfs een beetje aanmanen om zich wat op te pompen. Tot ik tussen publiek en vuurswingers moest. Daar stijgerde hij. Ik had de andere paarden juist opgepikt en daar ik leiding had en zij mij volgen moesten, heb ik toen besloten via een volte met zijn allen de piste te verlaten (met live muziek gaat dat
). Als ik hem daar doorgezet had, had hij prachtig gelopen, maar dan had ik na mijn piaffe de gevreesde capriool gehad in mijn richting. Ik heb leren luisteren naar mijn paarden, waarvoor Amaroc me zeer dankbaar was op dat moment.
Alles bij elkaar was het één van de meest geweldige ervaringen ooit! Hier stopt het zeker niet bij. Ik dank Benny voor al zijn steun aan mij en onze paarden! En ik dank mijn paarden omdat ze gewoon zichzelf zijn! En ik dank alle A Ma Zoners voor de kansen die ze ons gegeven hebben!
Tot zover.
Cindy
En nu? Vakantie!!!!!!!!
De kroeg
