van lennep schreef op maandag 21 september 2009, 12:13:


Zal ook ff plakken en knippen....'

Maar dat ter zijde.

Nog een paard erbij gaat niet. Financieel gezien niet en vanwege de ruimte in de schuilstal niet. Helaas.
De plek waar het paard zou komen te staan ziet er prima uit met enorme weides en zelfs een groot natuurgebied. Maar ik ken de mensen niet persoonlijk en ben toch altijd zo bang me te vergissen/fout te doen.
Maar je snapt wel een beetje wat ik bedoel...
Als je vijfentwintig bent, maakt een paar jaar wachten niet uit.
Als je 48 bent met de nodige mankementen, is het een andere verhaal... dan hik je meer tegen een zg laatste mogelijkheid aan.
Nog afgezien van het feit dat ik de keuze niet eens alleen voor mijzelf maar ook voor mijn echtgenoot moet maken, die geen zin heeft alleen de bossen in te trekken (en niet de benodigde ervaring met een dame zoals die van hem)

Sandra van Bommel schreef op maandag 21 september 2009, 12:20:


knipperdeknip...

Dan lijkt het mij al duidelijk wat je zelf wilt...[ben je al verder dan ik hihi]

Misschien dat je nog even kan wachten , en die mensen wat beter kan leren kennen , kijken wat er gebeurd met de paarden als het rotweer wordt , in de winter , of ze echt doen wat ze zeggen en beloven...
Jaren wachten , nee , dat kan gewoon niet meer , dat begrijp ik.
Maar misschien even een paar maand?

Gr Esther

nu moet het lukken toch?!

Sandra van Bommel schreef op maandag 21 september 2009, 10:52:


Ik heb toevallig je hele verhaal gisteren gelezen elders op inet.
Ik begrijp je twijfel, maar denk ook dat je met onbezwaard hart Amber naar die andere plek kan brengen.
Dankzij jou is nu duidelijk waar het allemaal mis is met haar, mag ze met pensioen en wordt er niet meer met haar gesold. En zullen er geen malloten meer op haar rug proberen te zitten.
Je eerste indruk van de nieuwe plek is goed, als de tweede indruk ook goed is, dan zal Amber daar haar laatste dagen (en misschien wel jaren) kunnen slijten.
Sterkte met de beslissing.

Isabel van der Made schreef op maandag 21 september 2009, 13:39:


Hoi, je legt dit verhaal hier neer met de bedoeling om advies. Is het niet het meest eenvoudige om de situatie te accepteren zoals die is? Daarmee bedoel ik dat je aanvaard dat je niet kan rijden met amber. Daarentegen kun je een heleboel andere dingen doen, zoals wandelen, fietsen, parelli, grondwerk etc etc.
Samen rijden met je man is er dan misschien niet bij, maar jullie kunnen wel wisselend rijden met zijn paard.
Het lijkt mij dat jullie een heel "rijk" leven zo hebben, en wat maakt het dan uit dat 1 paard niet te berijden is.
Een paard wegdoen om redenen dat je niet meer op haar kan rijden vind ik geen goede reden, er is zoveel meer als er op zitten!
Groetjes Jean

Ik heb het filmpje aan een klas laten zien, op de 15 zag ééntje de gorilla meteen, de rest dus allemaal niet.

Isabel van der Made schreef op maandag 21 september 2009, 13:39:



Oh ja , nu snappen we elkaar weer....
Als ze haar graag willen hebben en ze heeft daar nog een soort van functie,
en de indrukken van die mensen zijn goed, ja waarom niet?
Als je bang bent dat ze daar niet zou aarden , kan je eerst een contract opmaken ofzo dat ze bij jou terug komt als het niet blijkt te werken?
Dan kan je het even afwachten, voor je een nieuwe gaat zoeken?
Weet niet of dat het ver weg is maar dan kan je mss nog contact hebben en evt. invloed op verdere verloop van haar leventje....
Is wel een moeilijk besluit lijkt mij maar als zij verder nix tekort gaat komen kan ik me het best wel voorstellen hoor...
Sterkte ermee....

Arabesk schreef op maandag 21 september 2009, 16:14:


Welke afwijking heeft die ene? Kan die zich niet focussen? Niet concentreren?

Isabel van der Made schreef op maandag 21 september 2009, 13:39:


Sandra, ik ben het helemaal met Isabel eens, je hebt werkelijk alles uitgeplozen en als het goed voelt, Amber lekker met soortgenoten "oud" laten worden zonder gezeur aan haar hoofd! Prachtig toch?

Anja Seijn schreef op maandag 21 september 2009, 18:37:


bedankt allemaal...
Het schijnt een heel goed adres te zijn, ik mag gaan kijken wanneer ik wil (is wel ver weg, maar maakt me niet uit) en contact houden.
Uiteraard regel ik dat ze hier terugkomt als het niet blijkt te werken, maar gezien ze zelf veulens heeft gehad, denk ik dat ze die functie wel kan uitvoeren.

Maar het voelt gewoon nog rot... alsof ik haar aan de kant gooi omdat ze niet kan rijden. Aan de andere kant blijft het toch een teleurstelling, niet alleen voor mij, maar ook voor mijn man, gezien we al twee jaar wachten om eens eindelijk samen de bossen in te kunnen.

Ik win ´momenteel nog wat info in over de stalling en als ze erheen gaat, breng ik haar zelf. Dan kan ik zien hoe alles is geregeld daar
(was trouwens ook haar eigen voorstel, om te komen kijken)

Ik hou jullie op de hoogte.

Piet schreef op maandag 21 september 2009, 18:00:


Huh???
Ik tel 10 tot 13 keer die bal die botst (elke keer anders tot mijn frustratie) maar dat andere zag ik wel meteen...
Ach! Ik ben gewoon een vrouw dus... multitasking en gewoon 4 kinderen, 4 honden en de rest in het oog te houden. En tellen... who cares (zolang ik 4 kinderen en 4 honden kan tellen is het ok)

Piet schreef op maandag 21 september 2009, 18:00:


Ik weet het niet, mogelijk gaf hij niet eerlijk antwoord.

In het boek 'denken als de dieren' geschreven door een autist, wordt het filmpje ook aangehaald. Zij beweert dat autisten het wél zien, omdat alle prikkels bij ze binnenkomen en vooral afwijkingen van normale patronen enorm bij ze opvallen.

Morgen zal ik nog een andere klas vragen om er naar te kijken