Arno8 schreef :

Jawel Arno, maar één lijn oren - schouders komt niet vanuit je nek, maar vanuit de kanteling van je bekken. Denk daar maar eens over na, zonder achterover te gaan hangen

Jij hangt inderdaad ver naar achteren, ik zie dat op de foto's van toen jij en Jantine bij ons waren.

Suzanne Graauw schreef op zaterdag 23 januari 2010, 15:10:


Die van mij bokken gelukkig niet vaak maar soms, als ze dan echt vol energie zitten(afgelopen week na de vorst) en ze moeten toch eerst even rustig de weg uit...
Dan moet ik ze dus inhouden en dan komt er een idioot langs met busje met aanhanger en los ijzer erin...Precies naast mij: stuiter herrie, ja dan ontploft het heel even maar gelukkig kan ik er snel alweer een voorwaartse beweging van maken...Diep ademhalen pfffff...

Isabel van der Made schreef op vrijdag 22 januari 2010, 20:30:


Zow jij gaat wel ver zeg!

Je vergelijkt Arno met een nazi, dat vind ik écht te ver gaan grrrr!

Koen Theys schreef op vrijdag 22 januari 2010, 23:04:

Decandentie is de overtreffende trap van opperste verfijning.
En dat nu net wat je in dit topic NIET kan terugvinden ...
_______
Herman

Anita Cats schreef op zaterdag 23 januari 2010, 10:17:



Haha, energierijk paard, hoe herkenbaar. Er wordt nu op de wei wat afgebokt en gegaloppeerd, tot ze nat van het zweet zijn. Daarna lekker rollen in het zand.......

Gisteren bij ons eerste buitenritje na 6 weken stilstand door beenwond, heb ik ook al weer een eerste boksessie uit kunnen zitten.
Het is hier nogal heuvelachtig en het is moeilijk om vlakke paden te vinden in de directe omgeving wanneer je een klein stukje wilt gaan rijden.
Tijdens de eerste afdaling merkte ik al dat Niek heel geconsentreerd liep toen het bospad op en een stukje draven. Daar kwam ook een hele kleine flauwe afdaling invoor en dat was net ff iets teveel van het goede. Ik voelde dat hij gespannen werd en was dus al voorbereid. Na een korte boksessie ook gewoon rustig door blijven rijden alsof er niks gebeurt was.
Het vervelende is alleen dat, ondanks dat ik ontspannen wil gaan zitten je toch spieren aan gaat spannen en dus spontaan kramp gaat krijgen. Gelukkig duurde het bokken niet lang en ging de kramp weer snel weg.

We hebben maar een korte rit gemaakt maar de paarden waren al aardig nat. Cheyenne is helemaal geen heuvels gewend en dat merk je goed. Zelfs in draf naar boven vindt ze zwaar.

Ilma Meijer schreef op zondag 24 januari 2010, 7:50:

Ja ontspannen, daar draait alles om. Ik ben tijdens het rijden ook oplettend op mijn eigen houding, je gaat nog wel eens de fout in kwa spanning op bepaalde plaatsen. Schouders benen armen, los los los.
Ik had vandaag ook kramp na zo'n heerlijk lucht incident. Ging vandaag gelukkig al weer een stuk beter,over het geheel, veel meer ontspannen.
Het afwachtende rijden zorgt niet voor een beter geheel. Ben vooral nu consequent bezig om haar goed aan het been te houden. Goede reactie als ik haar voorwaarts vraag, hoe meer voorwaarts en aan het been hoe meer ze op je letten en minder gekke lucht incidenten. Afwachtend rijden zegt genoeg, je paard neemt zelf initiatief.
Ik sta nu in de startblokken om weer te gaan rennen. Ik heb dat de laatste maanden niet meer gedaan, en het word echt weer tijd. Je word er echt beter van zowel lichamelijk als geestelijk. Als je goed in je vel zit kan je beter functioneren..
Anita

Marlies Sanders schreef op zaterdag 23 januari 2010, 22:41:


Ontploffen is minder, dat is scary, maar ik vind een paar vreugdebokjes geweldig! Ik zou niet graag een paardje rijden dat nooit eens gek doet.
Mijn schouder die nu geopereerd is, heb ik te danken aan een paard dat geleerd had iedereen eraf te gooien. Tja, stoer en jong zijn en ik zou dat wel eens klaren...Ik kickte wel op een hevig paard. Eerste dag hield de eigenaar hem vast, maar op bepaald moment begon hij zo hevig te bokken en trok hij zich los. Ik kon enkele hevige bokken doorstaan en daarna deed hij alles wat ik vroeg. Ik fier als iets...
De dag erna, weeral zelfde liedje, maar toen heeft hij naar 't schijnt echt heel erg hoog gebokt. Na paar klappen tuimelde ik eraf, recht op m'n schouder die ik al ontwricht had van ski-ongeval. Schouder eruit en zo heb ik wel een uur liggen krijsen vooraleer ze me konden helpen.
Had ik geweten wat ik nu weet, was ik zo dom niet geweest om erop te kruipen. Zo leer je een paard niet, maar maak je hem nog gekker. Daarbij komt ook dat ik die pijn nooit vergeet en minder zeker ben als ik op een echt hevig paard zit.
Dit zijn zo wat dingen die nu door m'n hoofd spelen en waardoor ik het allemaal heel anders wil aanpakken.

Spirithorses schreef op zaterdag 23 januari 2010, 21:31:


Nee, ik blijf juist NIET geplakt aan het zadel. Bokbewegingen kun je niet volgen omdat ze onvoorspelbaar zijn. Waar je achterwerk de paardenrug raakt is de kracht van de bokuitslag het grootst (tenzij je op zijn kont zit).
Staand in de beugels, met gebogen gewrichten, knieën eraan en zwevend boven het zadel, kan het paard onder je knetteren zonder dat jij de klappen 1 op 1 absorbeert.