Karen Koomans schreef op vrijdag 19 februari 2010, 12:14:


Het is het "grote verlangen" dat mij tegenstaat, dat mensen niet kunnen accepteren dat iets gewoon niet voor hen is weggelegd. Je treft het ook wel aan bij mensen die geen kinderen kunnen krijgen, en hun hele leven vergallen met meewerken met de medische rattaplan tot ze er bij neervallen. Egon heeft het intussen al veel beter verwoord.

Heb Trudy al gemaild hierover , en ze zou het navragen aan Josien , dus we horen het nog!

Heb inmiddels mijn rooster , en zal moeten proberen te ruilen als het wel in juni is ehm

Gr Esther

Karen Koomans schreef op zaterdag 20 februari 2010, 1:32:



Ik zou je graag onder mijn vrijwilligers willen hebben voor mijn toekomstige Zorgdier Project met honden, maar je bent daar al goed bezig. Mijn plan is dat die een uur in de week op bezoek gaan bij een vooraf geselecteerde bewoner met een verstandelijke beperking. Jouw voorbeelden zijn inspirerend! Het zorgdier project moet nog wel toestemming krijgen van de organisatie, en dan gaan we van start. Mocht jouw kinder boerderij een evaluatie brief van je werk hebben, dan zou ik die goed kunnen gebruiken op dit moment. Alles wat positief is helpt me dit werk van de grond te krijgen. Ik heb al contacten gelegd met Zorgdier Nederland www.zorgdier.nl
Ook ga ik dan een wandelgroep leiden van bewoners met honden, wandelen lukt vaak veel gemotiveerder met honden er bij.

Groet, Michiel

Karen Koomans schreef op zaterdag 20 februari 2010, 1:32:


Wat een leuk initiatief. Toen ik nog werkte nam ik de kinderen van het werk regelmatig mee naar mijn paarden, maar had nooit echt een gestructureerd plan. Het was meer een leuke afleiding voor de kinderen, die zich vaak dood zaten te vervelen op de groep.
Nu ben ik gestopt met werken, maar kom er nog regelmatig en als het weer mooier wordt gaan we ook weer naar de paarden.
Ik ga toch maar eens kijken wat ik allemaal kan doen met de kinderen daar, dan alleen maar een rondje rijden en een beetje borstelen (wat voor de meeste kinderen al een hele ervaring is hoor .
Mijn hond neem ik ook wel eens mee naar het werk (ik had een fijne leidinggevende die het nut van dieren op zo'n groep goed door had), ik zag de kinderen dan helemaal opbloeien.

Groet,

Raymonde