Christel Provaas schreef op maandag 25 januari 2010, 21:45:


Ziet er al véél beter uit inderdaad

Vandaag was het mooi weer dus we gingen een wandeling maken.
Niet een belgische wandeling, een hollandse. Ik heb al minstens een maand niet gereden, en ga dan niet opeens een half uur op mijn 20 jarige merrie zitten. Dat moeten we weer langzaam opbouwen.

Nou is Opal van nature een miepje paniek, dus op zo'n wandeling kom je toch wel aardig wat mumsels tegen. De engste was een schichtende kat die ze achter zich zag.
Tot mijn verbazing, want ik heb dus echt geen flauw idee hoe en wanneer ik haar dat heb aangeleerd, ging ze meteen hoofd laag en kalm toen ik haar langzaam streelde over nek en schouder.
Was een absolute Pavlov reactie, die ze bij een volgend mumsel ook vertoonde. Ideaal!

Moet er bij zeggen dat ze vol vertrouwen was, totaal op mij gericht, en alleen bij de schichtende kat moest ze een 180 graden draai maken.

Ach ja, Parelli en de druk en de R-, 't is hard voor een paard.

Caroline Dumoulin schreef op maandag 25 januari 2010, 22:19:


Dat snap ik dus echt niet hoor.
Blijf gewoon schrijven onder je pseudoniem.
Laat je niet gek maken.

Isabel van der Made schreef op maandag 25 januari 2010, 22:23:


Hihi, wa moe'k nu doen...?

Caroline Dumoulin schreef op maandag 25 januari 2010, 22:25:


Tja dat moet je natuurlijk zelf weten.
Je hebt je echte naam nu bekend gemaakt, dus niemand kan je meer verwijten dat je je verschuilt.
Maar we kennen je als het meisje met de mooie naam. Wat ik zou doen, hou je bij je schuilnaam.

Isabel van der Made schreef op maandag 25 januari 2010, 22:27:


Oe? Is mijn echte naam nie schoon missschien, LOL?
Eerlijk gezegd vind ik mijn pseudoniem ook mooier, in't echt heet ik toch Caroline-Maria....ik lijk wel Schizo op die manier

Caroline Dumoulin schreef op maandag 25 januari 2010, 22:33:



Ik bedacht me net, oeps, nu is ze beledigd dat ik haar echte naam niet mooi vind.

Niks schizo, maak je gewoon niet zoveel zorgen. Er zijn zoveel mensen die een i-net identiteit hebben en een irl identiteit. Is gewoon slimmer.

Isabel van der Made schreef op maandag 25 januari 2010, 22:37:


Ok, dacht ik ook al

Caroline Dumoulin schreef op maandag 25 januari 2010, 22:19:

Caroline Dumoulin schreef op maandag 25 januari 2010, 22:25:


Ach, ik kende die naam toch al. Wat maakt het nou uit?

Ik ben gwoon helemaal in shock..
Als iemand nu m'n hartslag 'ns zou voelen, jeetje!

amar schreef op maandag 25 januari 2010, 23:46:


Heb net een interessant artikel hierover gevonden. Alleen kan ik beter een plakaat boven mijn deur hangen om bezoek dat bij mij binnenkomt te vragen niet te reageren als mijn hond tegen hen opspringt. Toch proberen vol te houden binnen de familie.

Kynshiri schreef op maandag 25 januari 2010, 21:40:


Ik zou zeggen, ik heb hier ook nog mijne grote ruin en mijne Iandor die ook wel ne jonger speelkameraad zou kunnen gebruiken. Plus mijn wei zou moeten kunnen rusten want ze is goed kapot gelopen ((

amar schreef op dinsdag 26 januari 2010, 0:14:


Moooi zo! Eventueel als aanvulling: http://www.dogweb.nl/gedrag/opspring.html

Met pantoffels zeulen afleren:
Geef je hond een speeltje dat ze graag in haar bek draagt. Een ouwe lap met een knoop erin, een flostouw (te koop in dierenwinkels), of iets dergelijks. Moedig haar aan daarmee rond te lopen en te pronken. Al dan niet met behulp van clicker training; wat jou het beste ligt.

Vaak kun je dit "graag lopen pronken met speeltje in de bek" óók gebruiken bij het afleren van opspringen. Zodra de visite binnenkomt (of liefst vlak daarvoor, als ze aanbellen bijvoorbeeld), moedig je hond aan dat speeltje te pakken en ermee te gaan lopen pronken. Veel honden vinden dit al snel leuker dan opspringen, mits jij en/of de bezoekers haar inderdaad begroeten/aandacht geven als ze dit doet.

Heeft ze een pantoffel in haar bek: negeren!! Niet afpakken (want ook dat is een vorm van aandacht, en aandacht is wat ze hoopt te krijgen!). Pakt ze haar eigen speeltje: (click en) beloon!
Nog een tip: wen jezelf aan om de pantoffels ergens neer te leggen waar je hond niet bij kan. Klinkt misschien heel flauw, maar soms is een kleine verandering van een gewoonte een simpele en effectieve oplossing om ergernis te voorkómen....

Mouw vastpakken: zie (het artikel over) afleren van opspringen. Beide is aandacht vragend gedrag. Dus om het af te leren: geef nul aandacht aan de hond als ze dit doet. Leer daarbij een voor jouw acceptabel gedrag aan, waarmee ze juist wél om aandacht mag vragen. Bijvoorbeeld: bij je komen ziten. Of: kop op je schoot leggen. Alles kan/mag, zolang het iets is wat jij acceptabel / niet irritant vindt. In de aanleerfase van dat nieuwe aandachtvragende gedrag, beloon het consequent met aandacht. Als de hond zelden of nooit meer aan je mouw trekt om aandacht, maar daartoe consequent het nieuwe gedrag vertoont, kun je overgaan op soms ingaan op die vraag (aandacht geven), soms geen aandacht geven.

Zelf zeg ik tegen mijn hond als hij om aandacht vraagt op een moment dat ik dat niet wil geven "even wachten". Mijn hond heeft geleerd wat dat in die situatie betekent ("nu even niet"). Soms blijft hij letterlijk wachten totdat ik hem wél aandacht wil geven, soms loopt hij dan weg en gaat iets anders doen. Ik vind 't allebei prima


Graag gedaan! (letterlijk, want ik vind het leuk om over (clicker) training te lezen en te schrijven).
grt, Karen

Katja Goovaerts schreef op dinsdag 26 januari 2010, 1:10:


ff erbij zeggen dat ik nu in Muizen woon dus niet meer in Herent )