marianne laenen schreef op donderdag 15 april 2010, 10:53:


Girl power, Marianne, girl power Om er zot van te worden zeker?

Els Kleverlaan schreef op donderdag 15 april 2010, 10:53:


Ik eet meer eieren , maar verder niet meer eiwitten. Stop alle groentes tegenwoordig in de oven met opgeklopt ei en zure room.
De quorn en soja die ik nu eet , zou ik eigenlijk altijd al moeten eten.
En kaas , veel kaas...
Enhe , geen vet ...Arme Dokter Frank; ik doe slagroom in mijn koffie , en marscarpone in de kwark...hij zou zich omdraaien in zijn graf , als hem al verteld was dat hij gestopt is met ademen

Gr Esther

Als de twee ruinen hier door het natuurgebied aan het crossen zijn, komt mijn merrie er in een arbeidsgalopje achteraan . Maarja, om merries nou saai te noemen? Om mee te werken is zij het minst saai van de drie, heeft het meeste temperament en een zeer uitgesproken karakter. Een dametje dat weet wat ze wil. Waar ik overigens niet mee wil zeggen dat ruinen maar sulletjes zijn, zeker niet .

He , moet jij niet ALLANG ergens heen??

Gr Esther

van lennep schreef op donderdag 15 april 2010, 11:23:


Ik vertrek straks, ben zo'n 16.00 uur op plaats van bestemming en om 19.00 uur krijgt Jeen hele persoonlijke aandacht
Godverdomme, wat ben ik nerveus!

van lennep schreef op donderdag 15 april 2010, 10:07:


Hoe lang ben ik nu bezig? Zo'n 7 weken? Ik ben nu bijna 5 kg kwijt, ik zit nu onder de 65 kg. (ben maar 1,64)
Ben wel content eerlijk gezegd Ik heb ook geen last om het vol te houden, eet regelmatig een appel, veel groentes, elke dag een ietsiepietsie chocolade en mijn wijntje laat ik ook niet staan. Een paar dagen geleden stak ik een stukje brood met aïoli in mijn mond en het toppunt was dat ik die kleffe slijmerige prop terug heb uitgespuwd yuk!
Het vereenvoudigt ook mijn koken 's avonds, niemand eet hier nog aardappelen of pasta. Dat is er stilletjes uitgegaan. Ik weet zelfs niet of ze het al gemerkt hebben
En voor de rest voel ik me prima.

Marianne

Wil schreef op donderdag 15 april 2010, 0:54:


dikke veestift klaarleggen
kan je nog in allerijl je telefoonnr op hun kont schrijven....
hoe krijg je die beesten anders ooit terug ?

Els Kleverlaan schreef op donderdag 15 april 2010, 10:53:


Ik eet "alles" behalve aardappelen, pasta, brood, suiker (buiten een lepeltje Nutella per dag) , wortelen, fruit (alleen af en toe een appel). Ik bak met olijfolie zoals ik al 30 jaar doe en durf nu ook mayonaise eten. Ik eet véél groenten en drink alle dagen wijn, meer dan één glas.
Tussendoor eet ik wat noten. Ik heb ook wel eens honger maar ik heb daar geen "last" van zoals vroeger, toen MOEST ik iets eten, dat is nu gedaan. En ik heb juist veel minder last van mijn gewrichten. Terwijl ik vroeger elke minuut werd herinnerd aan mijn tennis- golfellebogen gaan er nu weken voorbij zonder dat ik eraan denk. 's Morgens moet ik wel opletten met mijn ontbijt, niet teveel anders wordt ik misselijk, zeker geen ei, zo'n 150 gr platte kaas dat is OK.
Deze zomer ga ik wel eens bloed laten trekken om te zien of mijn altijd lage cholesterol nog altijd zo laag blijft.

Marianne

Anja Seijn schreef op donderdag 15 april 2010, 11:16:


Ja Anja en het straffe is dat wanneer er ééntje weg is, de drie anderen staan te roepen totdat die éne terug is. Al is het een kudde met een hoog bitch gehalte, ze kunnen elkaar niet missen. En nu zijn ze alle vier hengstig, ook héél schoon. Sela wil gedekt worden van Mel en staat zich continu te presenteren. Mel bijt dan in haar gat en Sela doet dan zoiets als gillen terwijl ze blijft aandringen

Marianne

Wil schreef op donderdag 15 april 2010, 0:54:


Heb ik vorig jaar ook serieus overwogen toen de ME rondreed in busjes. Ik heb telefoonnummers aan de halsters met kaartjes, maar zo'n veestift is wel een idee ja.

Peter Donck schreef op donderdag 15 april 2010, 13:33:


) Beiden schijnen een ingebouwde GPS te hebben?
Als het fikt Peter.... gaan de houten telefoonpalen ook.... dus de i-netverbinding... dus kan ik het hier niet eens posten!

Haha... dikke Edding.... tis wel een TIP!

Wil schreef op donderdag 15 april 2010, 15:27:


gewoon straat en nr + postnr
(kunnen ze terugkomen in postpakket)

Niet gelijk het slechtste van mij denken, ik plaats dit juist omdat ik even stoom moet afblazen.
Zojuist heb ik een discussie gehad met een tradi dressuur vriendin.
Ik kan/wil niet dressuuren met mijn paard. Wel aan de hand vind ik leuk maar als ik er op ga doe ik liever een buitenrit. (daar kan je ook oefeningen doen maar niet volgens deze dressuur ruiter niet) Daarnaast heeft mijn paard een pees blesure gehad en doen ik wel alles met hem maar niet teveel bak werk.

De stelling van mijn vriendin:
Stel er komt iemand en die bied heel veel geld, verkoop je storm dan?

Mijn antwoord nee nooit. Toe ging ze een stap verder.
Doe je het voor 1000 euro.....nee dus
2000 euro....nee dus
3000 euro....nee dus
Uiteindelijk zaten we tegen de 10000 euro en Storm werd nog steeds niet verkocht.
Haar reactie "voor dat geld kan je een goed dresuuur paard kopen en wel wedstrijden rijden"

Ik heb geprobeert uit te leggen dat mijn gebrek aan wedstrijd ambitie er niet is omdat mij paard het niet zou kunnen maar omdat ik het zelf niet wil.
Ik geniet van mijn paard met de dingen die ik nu doe, we hoeven niet te presteren en dat vind ik prettig.
Toen werd het verhaal helemaal mooi en werd er gezegt misschien denk je wel zo omdat je nou eenmaal een paard hebt die het niet kan. Daarom doe je ook zo raar met altijd buiten zonder deken, bit etc.

Zij gaat mij dus niet snappen en ik haar niet.
Zijn er meer mensen die hier tegen aanlopen?
Hoe gaan jullie daarmee om?
Ik merk aan mezelf dat ik er erg boos van word.
Waarom kan je niet genieten van je paard zonder (dat het een ding word voor) wedstijden.

Groetjes Mirella

Nee, ik ken het niet. Heb niet zulke vriendinnen.

Voor mijn arabische hengst ben ik ooit door een echte sheik benaderd
hij bleef achteraf staan in zij witte lange gewaad en stuurde zijn tolk
naar me toe om te onderhandelen. Ik heb niet eens over een prijs gepraat
heb gezegd dat hij voor geen geld te koop is en heb de goede man het adres van zijn fokker gegeven. Kasjmir begint nu een beetje op leeftijd te komen en ik zou hem aan de straatstenen niet kwijt raken waarschijnlijk. Is hij mij nu minder waard dan toen, nee .
Onze laatste aanwinst wou niemand hebben en was gratis en wij zijn superblij met hem, die willen wij ook voor geen goud meer kwijt.

Het verbaast me altijd dat bepaalde mensen bij paarden vragen voor hoeveel zou jij hem/haar wegdoen, desnoods vragen dit ze ook mbt het huis, de auto etc.
Ze vragen echter nooit over mijn hond of mijn man of mijn ouders. Blijkbaar zien deze mensen hun paard als een produkt en niet als een vriend. Jammer, ze weten niet wat ze missen door zo beperkt met hun paard om te gaan.