Ans, ik hoop dat je het allemaal rond krijgt voor dit paardje. Klinkt als een paard wat die kans verdient. Hoewel eigenlijk heel veel paarden zo'n kans verdienen.
'Hästnet' een soort marktplaats voor paardenadvertenties hier in zweden, staat boordevol met stakkers als deze.
Maar je kunt niet alles redden. Je doet het met degene die op je pad komt.

Ik vind het ook onbegrijpelijk hoor. De paarden die weg moeten, omdat ze misschien niet meer zo goed meekunnen, ouder worden, gebrekje hebben gekregen (niet zelden door de manier van trainen) en de baan moet ruimen voor een jonkie.
Mensen zoals de eigenaars van dit paard... ja, daar heb ik toch wel moeite mee.

Onwetendheid kan voorkomen. Maar zo gemakkelijk je oudje op straat zetten omdat dochterlief een tweejarige wil voor wedstrijden... is onwetendheid dan niet een reden om alles uit te willen zoeken? Om te willen leren?
Als je dan een tweejarige aanschaft met dergelijke plannen, heb ik mijn vraagtekens.
Maar misschien heb ik gewoon te veel ellende gezien.

Wat de paarden betreft die je pad kruisen... ze zeggen wel eens dat het met een reden is.
Al heb ik mij vaak afgevraagd waarom ik hier min of meer een kneusjeshotel heb.
Zal ook wel een reden voor zijn.

Dat ik het toch met Rappa wil proberen, komt misschien omdat ik Amber heb gekend. Amber, ouddraver en wisselbokaal, kapotgereden en daarna nog jaren van eigenaar naar eigenaar verhuisd en met veel pijn verder gereden. Ik weet, diep in mijn hart, dat een paard als Rappa dezelfde weg staat te wachten als ik haar wegdoe. De eigenaresse wil haar niet terug. Ze heeft na mijn mail waarin ik vertelde wat er aan de hand was, angstvallig niets meer laten horen. Want Rappa's probleem is een zg verborgen gebrek en een reden om het paard verplicht terug te nemen, als de koper dat wil.
En ze wil Rappa niet terug. Ze wil dressuurwedstrijden rijden en daartoe is Rappa niet geschikt.
Daarvoor heeft ze een tweejarige, die dit jaar al zadelmak werd gemaakt.

Alle paarden redden kan niet. Maar ach.. als ieder het paardje helpt wat op zijn pad komt, komen we wellicht een heel eind.

da hadama hoet kommn, zeggen ze hier
Als ik je kan helpen ben ik er.

Piet

Clicker training is a wonderful tool for teaching
people to focus on the positive and have an
attitude of gratitude for every effort your horse
makes.

Piet schreef op vrijdag 7 januari 2011, 17:33:

Bedoel je dat het paard naar jou toe komt Piet?
Myriam

Myr, zou een leuke weg zijn. Maar nee paard komt niet. Zoals ik het zie:
Vorig paard was nog teveel ellende maar ze slaagde er toch in om een boel positieve dingen te bereiken
ik denk dat dit het paard voor Sandra is en ze geestelijk hier haar gelijke ontmoet.

Piet
Clicker training is a wonderful tool for teaching
people to focus on the positive and have an
attitude of gratitude for every effort your horse
makes.

Ans Jondral schreef op donderdag 6 januari 2011, 21:48:


Als het "klikt" is dat gelijk als 2 magneten, de + en de -, die 2 metalen die elkaar tegen komen.. KLIK !!
Soms.. heel soms, groeit het besef.
IK zie te vaak dat mensen "vallen" voor een paard, maar de klik is er niet en die mensen dachten van wel. Het klikt van 1 kant en dat is geen klik. De klik komt van 2 kanten, mijn inziens.

Nils en Olly
Creatief met IJzer,
maar niet aan mijn paard

Ans Jondral schreef op donderdag 6 januari 2011, 23:09:


Gods wegen zijn ondoorgrondelijk
Maar blijkbaar was er wel een reden dat Tempête op jou weg kwam

Nils en Olly
Creatief met IJzer,
maar niet aan mijn paard

Aoife Berserik schreef op vrijdag 7 januari 2011, 9:45:

HA,
Soms is het juist die klik..., die je aan het denken en verdiepen zet, nog voordat je het zelf beseft

Nils en Olly
Creatief met IJzer,
maar niet aan mijn paard

IK zie te vaak dat mensen "vallen" voor een paard, maar de klik is er niet en die mensen dachten van wel. Het klikt van 1 kant en dat is geen klik.

Ja Nils ik denk dat je daar gelijk in hebt maar dat heeft dan weer met beetje onkunde te maken. Je eerste paard bijvoorbeeld. Ik denk dat het ook mij zo gegaan is terwijl ik toch niet zo een kersverse paardenliefhebster was. Nooit zou ik op die manier nog een paard kopen wat niet wil zeggen dat ik geen band heb met mijn dier. Ik geloof dan weer dat zij niet voor niets op mijn pad kwam en al droom ik nog steeds van een ongecompliceerd karaktertje ben ik blij dat ze bij mij is. Ze hoeft nooit meer aan te passen aan iemand anders. Als ik er aan denk dat die haar in het begin ook niet zouden begrijpen of het geduld niet zouden hebben haar te doorgronden breekt mijn hart. Niet dat het mij zo vanzelfsprekend lukte maar ik meende het wel eerlijk en ik bleef betrouwbaar. Nu niet denken dat ze het karakter van een wilde hengst heeft hoor want eigenlijk is het een heel braaf beest alleen heel erg afstandelijk en niet tot vriendschap bereid. Zelf ben ik sociaal geaard en ik begreep niet waarom zij niet bij mij wilde zijn. Ik heb verscheidene voorvalletjes met haar gehad en wat mij het ergste frustreerde was dat zij me telkens liet stikken en echt wegliep terwijl ons andere paard gewoon terug komt kijken waar je bent. Ik heb me heel lang niet aanvaard gevoeld door haar maar dat is gelukkig wel in orde.
grtjes

amar schreef op zaterdag 8 januari 2011, 11:20:


Amar, Chaser is ook zo. Zal nooit een poot verkeerd zetten, nooit meppen of bijten.
Maar het is heel erg zeldzaam als hij zelf contact zoekt met mij.
(Als ik met 'n zadel aankwam liep hij altijd weg. Ging altijd in 'n hoekje staan te balen, we noemden dat ook het baalhoekje. En het was echt niet dat hij geen zin had om te werken.... )

Ik denk weleens dat het lijkt alsof ze helemaal niets van mensen willen weten, maar dat is ook niet zo. Het is eerder dat ze niet weten hoe ze het moeten tonen?
Dus als een paard als Chaser aan je handen snuffelt en weleens een zacht duwtje geeft, dan is dat wel het ultieme gebaar van liefde van hem.
In al die jaren is het slechts 1 x gebeurd dat hij in de weide lag... en ik erbij mocht komen zitten. 1 keer... in 11 jaar. Toch is dat zowat het meest ontroerende moment dat ik met hem heb meegemaakt.
Ik denk dat dit soort paarden zoveel hebben meegemaakt, die hebben het vertrouwen in mensen volledig verloren. En het afstandelijke karakter zijn ze misschien al mee geboren.

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Ja Will, heel veel gelijkenis met wat je verteld. Ik krijg in mijn leven blijkbaar telkens opnieuw te maken met introverte (niet het autisme zoals men dikwijls bedoelt bij koudbloeden want zij is erg temperamentvol en heel gevoelig) persoonlijkheden zowel bij mensen als bij dieren. Heeft wel in het begin traantjes gegeven. Amar daarentegen is het tegenovergestelde. Die gaat als een hondje aan je voeten liggen bij wijze van spreken. Liske heb ik van ver een enkele keer zien liggen. Nu na 4j kan ik ze naar me toe laten komen met wat denk je, een koekje als beloning, om haar halster om te doen en ben ik daar stikgelukkig om. Voor de rest, die loopt je heel zeker nooit omver, trapt nooit, hapt nooit en verandert gewoon in een wassen beeld als het haar niet aanstaat. Laatst bij het ontwormen, wassen beeld zoals ik zei, niks mimiek, wil geen koekje, geen hooi al stop ik het tussen haar tanden maar als ik haar loslaat puf de ganse kwak er uit. Ik ga dan ook heel bewust met haar om, mijn eigen extraverte karakter bewust temperend terwijl dat bij Amar niks uitmaakt. Het is waar dat wanneer je voelt dat je iets bereikt bij die moeilijke karakters het een enorme voldoening geeft.
grtjes

Marianne Gomes schreef op vrijdag 7 januari 2011, 11:04:


Mooi gezegd, Marianne! Heel herkenbaar. En hoe oud je ook bent: het leren gaat door, de ´centrifuge van het leven´ blijft gewoon doordraaien .