amar schreef op zaterdag 8 januari 2011, 11:20:


Amar, Chaser is ook zo. Zal nooit een poot verkeerd zetten, nooit meppen of bijten.
Maar het is heel erg zeldzaam als hij zelf contact zoekt met mij.
(Als ik met 'n zadel aankwam liep hij altijd weg. Ging altijd in 'n hoekje staan te balen, we noemden dat ook het baalhoekje. En het was echt niet dat hij geen zin had om te werken.... )

Ik denk weleens dat het lijkt alsof ze helemaal niets van mensen willen weten, maar dat is ook niet zo. Het is eerder dat ze niet weten hoe ze het moeten tonen?
Dus als een paard als Chaser aan je handen snuffelt en weleens een zacht duwtje geeft, dan is dat wel het ultieme gebaar van liefde van hem.
In al die jaren is het slechts 1 x gebeurd dat hij in de weide lag... en ik erbij mocht komen zitten. 1 keer... in 11 jaar. Toch is dat zowat het meest ontroerende moment dat ik met hem heb meegemaakt.
Ik denk dat dit soort paarden zoveel hebben meegemaakt, die hebben het vertrouwen in mensen volledig verloren. En het afstandelijke karakter zijn ze misschien al mee geboren.

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Ja Will, heel veel gelijkenis met wat je verteld. Ik krijg in mijn leven blijkbaar telkens opnieuw te maken met introverte (niet het autisme zoals men dikwijls bedoelt bij koudbloeden want zij is erg temperamentvol en heel gevoelig) persoonlijkheden zowel bij mensen als bij dieren. Heeft wel in het begin traantjes gegeven. Amar daarentegen is het tegenovergestelde. Die gaat als een hondje aan je voeten liggen bij wijze van spreken. Liske heb ik van ver een enkele keer zien liggen. Nu na 4j kan ik ze naar me toe laten komen met wat denk je, een koekje als beloning, om haar halster om te doen en ben ik daar stikgelukkig om. Voor de rest, die loopt je heel zeker nooit omver, trapt nooit, hapt nooit en verandert gewoon in een wassen beeld als het haar niet aanstaat. Laatst bij het ontwormen, wassen beeld zoals ik zei, niks mimiek, wil geen koekje, geen hooi al stop ik het tussen haar tanden maar als ik haar loslaat puf de ganse kwak er uit. Ik ga dan ook heel bewust met haar om, mijn eigen extraverte karakter bewust temperend terwijl dat bij Amar niks uitmaakt. Het is waar dat wanneer je voelt dat je iets bereikt bij die moeilijke karakters het een enorme voldoening geeft.
grtjes

Marianne Gomes schreef op vrijdag 7 januari 2011, 11:04:


Mooi gezegd, Marianne! Heel herkenbaar. En hoe oud je ook bent: het leren gaat door, de ´centrifuge van het leven´ blijft gewoon doordraaien .