Ja Will, heel veel gelijkenis met wat je verteld. Ik krijg in mijn leven blijkbaar telkens opnieuw te maken met introverte (niet het autisme zoals men dikwijls bedoelt bij koudbloeden want zij is erg temperamentvol en heel gevoelig) persoonlijkheden zowel bij mensen als bij dieren. Heeft wel in het begin traantjes gegeven. Amar daarentegen is het tegenovergestelde. Die gaat als een hondje aan je voeten liggen bij wijze van spreken. Liske heb ik van ver een enkele keer zien liggen. Nu na 4j kan ik ze naar me toe laten komen met wat denk je, een koekje als beloning, om haar halster om te doen en ben ik daar stikgelukkig om. Voor de rest, die loopt je heel zeker nooit omver, trapt nooit, hapt nooit en verandert gewoon in een wassen beeld als het haar niet aanstaat. Laatst bij het ontwormen, wassen beeld zoals ik zei, niks mimiek, wil geen koekje, geen hooi al stop ik het tussen haar tanden maar als ik haar loslaat puf de ganse kwak er uit. Ik ga dan ook heel bewust met haar om, mijn eigen extraverte karakter bewust temperend terwijl dat bij Amar niks uitmaakt. Het is waar dat wanneer je voelt dat je iets bereikt bij die moeilijke karakters het een enorme voldoening geeft.
grtjes

Marianne Gomes schreef op vrijdag 7 januari 2011, 11:04:


Mooi gezegd, Marianne! Heel herkenbaar. En hoe oud je ook bent: het leren gaat door, de ´centrifuge van het leven´ blijft gewoon doordraaien .