Toen mijn Haf overleed, stond ze samen met mijn andere paard, en verder geen paarden in de omgeving. Mijn Arabier kan absoluut niet alleen zijn, raakt dan zo in paniek dat ze door de draad kan gaan.
Ik heb ze de nacht na het overlijden bij elkaar gelaten, dus de Arabier bij de dode Haf. Geen enkele paniek, Arabier voelde zich ook bij de dode Haf op haar gemak.
De dag erna heb ik de Arabier naar vrienden met paarden gebracht en nadat de Rendac was geweest is ze terug gekomen met één van zijn paarden, tijdelijk, totdat er een ander maatje was voor mijn Arabier.

Maria Delavega schreef op donderdag 18 augustus 2011, 19:40:


Niet uiterst wendbaar, maar t'is wel handig als ze een beetje soepel een bocht doorkomen en gemakkelijk zijwaarts gaan.
Ik heb een hekel aan van die slagschip-warmbloeden die meters nodig hebben om een bocht door te komen of rechtendoor-koudbloedjes die het vertikken om hun schouders te verplaatsen.
Maar bij gewone lusitano's sta ik ook soms al met open mond te kijken, mezelf afvragen hoe je er in godsnaam op moet blijven zitten bij de manoeuvres die ze uitvoeren.
Ducktape vermoed ik?

Ik ben het wel eens met je dat je niet complete 2 uitersten met elkaar moet willen kruisen.
Ik zag eigenlijk ook wel wat dingen die mooi bij mijn paard aansloten, de elegantie in de beweging bijvoorbeeld, droog en correct beenwerk, mooie ruglijn, niet enorm zwaar...
En verder wel wat dingen die een verbetering zouden zijn; opwaartse bouw, hals en meer ruimte en kracht in de beweging...
Dus ik ben het niet helemaal eens met je dat het het compleet tegenovergestelde is.
Met een zwaardere meer barokke hengst misschien wel.

Ras maakte in principe ook niet uit hoor. Ik heb aanvankelijk alles overwogen maar kwam steeds weer bij die Iberiërs uit.

De foto die ik plaatste was misschien niet de meest handige qua beoordeling.
Maar misschien als ik dit plaats dat je dan begrijpt wat ik bedoel?

Mooi hoe je het opgelost hebt Coralie.
Myriam