Mijn paard heb ik ook moeten scheiden van haar alles.

Ze was onafscheidelijk met een jonge ruin. Altijd met elkaar bezig, ook (juist) als de één de wei uitging. Ik denk wel dat de vriendschap voor de ruin nog meer betekende dan voor mijn merrie. Niemand, maar dan ook niemand mocht in haar buurt en er was geen land met hem te bezeilen als ze niet bij hem in de buurt was. Eigenlijk had ik er gewoon een paard bij in die tijd, want hij plakte als een magneet aan haar. Gelukkig heeft mijn merrie dat niet zo sterk gehad, die kon ik nog wel gewoon uit de groep halen.

Gek genoeg heb ik nooit iets aan mijn paard gemerkt vanaf het moment dat ze de trailer afstapte op haar nieuwe plek. Ze heeft nieuwe maatjes gemaakt waar ze mee kroelt en klooit. En als ik met haar terugkom van wandeling staan ze luid te hinniken dus ze is geliefd . Maar ik heb haar nooit meer zo close gezien met een paard als dat ze was met hem. Hij heeft ook nog dagenlang om haar staan roepen destijds...

Ik heb altijd tegen zijn eigenaresse gezegd dat ik hem over neem als ze hem ooit weg doet, of er gebeurt iets met haar. Gewoon omdat ik de kans niet kan laten schieten om twee paarden die zo gehecht zijn aan elkaar een leven lang bij elkaar te houden. Het voelt ook haast alsof ik dat aan mijn merrie verplicht ben .

Persoonlijk zou ik er absoluut geen vrede mee hebben als mijn paard met één ander paard zou staan waar ze niet bevriend mee is.

Groet, Dani