Normaal gesproken zijn Gigi en haar vriend Okkie onafscheidelijk. Meestal lopen zij in de groep op de grote wei. Deze zomer moest ik Pildym daarbij zetten, samen met Mopje (Mopje en Pildym kunnen wel redelijk goed met elkaar opschieten, maar Mopje blijft toch altijd op haar hoede voor Pildym) Het ging weken goed tot (misschien door hengstigheid?) Gigi ineens geinteresseerd raakte in Pildym en Pildym de arme Okkie uit de groep heeft gejaagd. Okkie is gehandicaped (gescheurde pees opgelopen in racen) en stond depressief aan de kant. Gigi was intussen helemaal weg van Pildym en keek niet meer naar hem om. Dus Gigi en Okkie weer uit de groep gehaald en samen in een andere wei gezet. Gigi heeft nog dagen om Pildym lopen roepen en bleef onrustig, nu is alles weer gewoon, zij staan samen met 2 andere paarden geheel rustig en weer bevriend als vanouds. Pildym trok zich niks van het vertrek van Gigi aan.

voor deze topic heb ik de foto gewijzigd, nu zie je Rosa en Docile. Ik ben ontroerd door hun vriendschap. Docile was heel stug naar andere paarden en onvriendelijk. Docile heeft heel veel alleen gestaan in haar leven en Rosa is als halfjarig veulen door een handelaar opgekocht en heeft daarna 2 jaar helemaal alleen in de wei staan wachten tot ze naar de slacht kon. In plaats daarvan kwam ze bij ons terecht. Zij begreep helemaal niks van andere paarden in het begin. Leuke bijkomstigheid is dat ze voor geen enkel paard bang is, dus ook niet voor Docile en zo zijn ze bevriend geraakt.

Ik pikte ook eens de 1 turf hoge Pipi op als veulen, begreep ook niks van andere paarden en liep helemaal alleen weg (de hekken waren te hoog voor hem) Het heeft weken geduurd voor hij in de kudde bleef en werd geadopteerd door een kleine ponymerrie de nu nog op hem past. Hij is intussen veel groter dan zij maar zij zijn goed bevriend.

Ik vind het heel leuk alle verhalen te lezen over dit thema.

joop schreef op vrijdag 28 oktober 2011, 19:23:


Ik ook!

Hier de mijne dan.

Zoals sommigen misschien gelezen hebben heb ik mijn connie Paddy ruim een jaar alleen gehouden. Hij kwam geheel onverwacht op mijn pad, en het lukte net aan op tijd een veld voor hem te vinden, maar samen bij een ander paard? Niemand die daar van wilde weten. Hij stond wel naast een ander paard, maar ik voelde me er echt niet goed bij. Verder gezocht naar een plek waar hij wel gezelschap had, maar het mocht niet baten. Dus besloten op zoek te gaan naar een tweede pony dan, en na een aantal teleurstellingen is uiteindelijk 5 september Murphy, een jaarling Welsh/New Forest-achtig hengstje erbij gekomen. Eigenlijk ook weer een beetje onverwacht, ik ging kijken voor een wat oudere ruin, maar ik smolt voor deze kleine met z'n eigenwijze kop!
Ik heb het risico genomen 2 onbekenden bij elkaar te plaatsen en te hopen op een goede uitkomst. Ontzettend spannend!
De introductie ging echt supergoed, dus ik was helemaal enthousiast, maar Paddy had het er de dagen erna toch ook moeilijk mee. Hij leek wel contact gestoord, snuffelen, en weer wegjagen, proberen te groomen (ben woord kwijt, aan de schoft knagen?) maar dan opeens hard doorbijten. Murphy lijkt het allemaal niet te deren, dat eigenwijze koppie zit sterk op zijn schouders!
Inmiddels gaat het heel erg goed met ze, al zijn ze nog steeds weleens raar met elkaar.
Meestal staan ze samen te grazen, maar soms toch ook ver uit elkaar. Vaak kunnen ze uit dezelfde bak eten, maar soms stuurt Paddy Murphy toch weg. Achter elkaar lopen is zo goed als onmogelijk, wie achteraan loopt schijnt wel in de staart van degene die voor loopt te moeten bijten! Het lijkt niet gemeen, volgens mij hebben ze daar echt lol in. Maar afgelopen woensdag is de eerste keer dat ik ze uitgebreid heb zien groomen zonder dat het in een stoeipartij uitmondde!
Paddy gaat prima op ritjes zonder Murphy, na de eerste 200 meter heen en weer roepen loopt hij vrolijk onder me verder. Maar laatst bracht ik hem eens alleen naar het dagveld, kijken hoe dat zou gaan. De wandeling ging zoals gebruikelijk na 200 m de rust wedergekeerd, maar toen ik hem in het veld had gelaten en wegliep om Murphy op te gaan halen werd hij gek! Rondrennen en en het halve dorp bij elkaar roepen! Dus maar haast gemaakt met Murph halen, en dat ze elkaar in het zicht hadden roepen alsof ze elkaar in jaren niet gezien hadden. Hup, Murphy door de poort, en wat denk je? 1 snuffel en een brom: en allebei met de neus het gras in... Waar nou al die drama voor was?!

Ik hoop dat ze echt vrienden voor het leven worden, zou ze geen van beidde meer willen missen.

Nooit meer een paard alleen! Nooit meer naar het veld om dan 1 koppie al bij de poort te zien wachten, nu lekker 2 paardjes die altijd blij naar de poort komen, maar soms echt relaxed hun tijd ervoor nemen. Het leven is zo slecht nog niet, zo samen in het veld.

Buck is in het wild opgegroeid en erg sociaal. Hij kan bij elk ander paard en neemt altijd de leiding op een rustige manier. Geen ander paard probeert dat te betwisten.
Cadiz is vermoedelijk alleen opgegroeid, want hij lijkt een andere taal te spreken en is eigenlijk asociaal te noemen. Hij kan bv niet groomen, wendt zich met platte oren af. Daardoor laat Buck zijn pogingen tot lichamelijk contact op den duur achterwege.
Toch staan ze soms te 'bekvechten' of elkaars snuit af te lebberen.
Wanneer Cadiz mentaal goed in zijn vel zit, mag hij van Buck zijn hooi meeëten. Ik vermoed dat hij zich op zulke momenten het meeste als een normaal paard gedraagt. Dit is eigenlijk het laatste anderhalf jaar permanent zo. Ze staan overigens vaker wel dan niet in elkaars buurt, maar ik denk dat dat niet zozeer vriendschap is, maar gewenning, of gedoging, het is 'beter dan niks'.
Voordeel is dat ik rustig met de een kan wegrijden zonder dat de ander door het lint gaat. Eén in de wei en de ander in de paddock.
Buck had liever een andere kameraad gewild zoals zijn vorige shetkameraad, maar zo is het nu eenmaal niet. Voor Cadiz is dit een kans om jeugdknakjes enigszins te overschrijven en daarvoor heeft hij de perfecte leermeester ontmoet.

Mijn Haf en Arabier zijn nooit echte vrienden geworden (nooit groomen bij elkaar), maar waren toch aan elkaar gehecht.
Als ze bij andere paarden in de kudde stonden zochten ze elkaar steeds op. En nam je er één mee uit de wei, ging de andere roepen.

Ik heb mijn Arabier trouwens nog nooit uit zichzelf zien groomen met een ander paard.
Ze doet dit alleen maar als de ander het initiatief neemt.
Mijn Haf stond vroeger met andere Hafs, en daar groomde ze heel veel mee. Maar NOOIT met mijn Arabier! Misschien was ook zij een paard dat dit alleen deed op uitnodiging van een ander...?

Coralie schreef op zaterdag 29 oktober 2011, 9:14:


soms ben ik het die het initiatief neemt. Grappig genoeg zullen de paarden het allermakkelijkst groomen met mij als ik op de juiste plaatsen krabbel. Met een beetje manipuleren kan je dan zorgen dat het groomen op een ander paard terecht komt. Soms pikken ze het dan samen op.


En als jij het inititatief nam?

Ik zie ook wel dat het groomen steeds mis gaat omdat 1 van de 2 de ander niet verdraagt. Pildym bv kan met niet 1 paard groomen, omdat hij niet lekker groomt, en de ander loopt dus weg. Rosa daarentegen kan zo zacht groomen dat ze het allemaal lekker vinden. Zelfs ik kan het verdragen als ze op mijn hoofd groomt ook al heeft ze nogal een snor

Trudy schreef op donderdag 27 oktober 2011, 21:03:


op reis is niet zo besteed aan paarden, tenzij je de hele kudde meeneemt natuurlijk

Christel Provaas schreef op zaterdag 29 oktober 2011, 8:06:


Dit dacht ik van mijn paard ook altijd (behalve dan dat ze in het wild is opgegroeid, maar wel altijd in de kudde), totdat er nu een paard bij staat van 16 jaar dat niet sociaal is opgegroeid en de taal van de kudde niet lijkt te spreken. Verschrikkelijk lomp dier, heeft totaal niet in de gaten wanneer mijn merrie de oren plat legt en buldert gewoon vlak achter haar langs of komt tussen ons in staan. Mijn paard kan die lomperd dan echt in een hoek drijven en op haar in staan beuken . Ik hoop dat dit paard op den duur de subtielere signalen gaat opvangen.

Mijn merrie groomt ook wel met paarden lager in rang dan zij en mogen vaak ook lief uit hetzelfde hooinet komen eten, maar dit paard tolereert ze absoluut niet in haar buurt.

Ik heb hiermee toch weer een heel andere kant van haar ontdekt.

Groet, Dani

joop schreef op zaterdag 29 oktober 2011, 13:36:

Mijn motto is ook nu!Niet nodig?? Niet doen!!

ijzer/zweep/spoor/bitloos,maar niet stuur-of hopeloos.

e m kraak schreef op vrijdag 28 oktober 2011, 15:03:


hey Egon,
Tony loopt niet echt weg, hij breekt gewoon uit, uit wat we "ons domein" noemen en blijft dan wel mooi dichtbij de rest van de paarden, of gaat aan de poort (langs waar wij binnen kunnen met de autos) staan wachten tot we er zijn. (gek genoeg kan hij zichzelf wel uit de wei laten, maar niet meer terug in??)
een reden? ik denk gewoon omdat hij het gras aan de overkant groener vindt.
meestal blijft hij zelf binnen "ons domein" maar verkiest hij een ander perceel dan hetgene wij die dag ter beschikking stellen.
er is nog nooit iets ergs gebeurd (enkel 'last' en kosten voor ons om de afspanning te herstellen) maar ik wil niet het risico nemen dat ....
er komen wandelaars en ruiters voorbij het zandpad waaraan onze wei grenst... er zijn allemaal akkers met mais rondom, ik wil niet dat hij daarvan eet, wat hij natuurlijk wèl wil. enz.
ik ken wel meer shetters met deze reputatie... om er 1 te noemen: Mina van Piet. die gaat toch ook waar zij wil, zonder echt weg te lopen.
wat ik nog het gevaarlijkste vind (buiten wat ik daarnet noemde, last berokkenen aan derden) is het gevaar dat hij zich een ongeluk vreet.
we hebben genoeg plek en volledig in eigen beheer, maar het is gehuurde grond en als we iets geschikts vinden, zouden we graag zelf iets kopen (om ook te wonen) en met dit in ons achterhoofd, vinden wij de investering in "Tony proof" afspanning te zwaar.
Beantwoord dit de vraag?
is jouw domein nergens afgesloten, opdat de 'rondzwervende' dieren bijvoorbeeld niet de straat op kunnen?