Spirithorses schreef op woensdag 16 september 2009, 20:46:


Een zwiepend touw is geen geweld...... tuurlijk niet, hij loopt er toch zelf in?
Denk niet dat Els -en volgens mij schrijft ze dat ook- de haar aangeleerde methode gebruikt heeft.
Els heeft van mij clikeren geleerd en ik weet zeker dat wanneer ze het goed doet ze niet langer dan een paar minuten nodig heeft om haar paard, ook los, aan een touw doet ie et al, op afstand te leren blijven.
Per slot van rekening heeft ze het hier ook gedaan.
Zonder het "nongeweld" van zwiepende touwtjes.

hoi, ik zit met men handen in het haar dus hoop dat iemand mij hier tips kan geven. Ik heb al bijna 5 jaar een verschrikkelijk dominante merrie ( dominant naar andere paarden welliswaar want naar mensen is ze het fijnste paard)
Zij is 4 jaar geleden nieuw bijgekomen in een vaste bestaande kudde. binnen 2 dagen had ze daar het leiderschap overgenomen. Geen enkel paard was veilig voor haar. ( bijten, schoppen, andere paarden in een hoekje proberen vast lopen en ze dan letterlijk "tussennemen")
3 jaar geleden heb ik een hengstenveulen gekocht, deze heeft tot 1 jaar bij mijn merrie in de kudde gelopen, dit ging super! naar hem deed ze niets. nadien is hij weggegaan naar een hengsten kudde.
sinds april staan mijn merrie en (ondertussen) ruin terug bij mekaar op mijn eigen wei. dit ging fantastisch. zij is duidelijk de baas en er valt wel eens een klap, maar ze eten samen, slapen same, komen goed met mekaar overeen... tot 2 weken geleden, mijn ruin zit onder de wonden, heeft bloedbuilen van haar gestamp, overal staan haar tanden in zijn vacht etc. aan hem ligt het niet want hij is echt een doetje. ze zoekt hem echt op ( bv hij staat op stal te rusten en zij staat 50 meter verder te grazen en plotseling komt ze in volle galop naar hem toe en begint op hem in te rammen)
zijn er mensen die iets gelijkaardigs hebben meegemaakt of die misschien een uitleg hebben voor dit gedrag ( of nog beter een oplossing?)

Piet schreef op woensdag 16 september 2009, 21:39:


Een zwiepend touw is niet méér dan een zwiepende staart van het paard dat voor hem loopt. Hij weet van nature dat hij niet moet dringen en houdt afstand. Maak er nou niet weer gelijk geweld van. Geweld zou zijn wanneer ik hem met dat touw zou meppen en dat zou ik nooit doen.

Ik snap het niet. Jij die niet met lichaamstaal wil werken. Het meest basale dat een paard in zich heeft gebruik je niet

Groet, Pien

veerle godts schreef op woensdag 16 september 2009, 22:02:


Pffff.... wat een probleem zeg! Allereerst uit elkaar halen!
Want jouw ruin raakt superstressy op deze manier.
Het zou met haar hormonen te maken kunnen hebben....
Maar eigenlijk is het geen excuus he?? Lijkt paard-asociaal gedrag.
Ik denk dat dit een paard is wat ook veelal gewonnen heeft van andere paarden, dus zeg maar: beloond voor haar daden. Omdat andere paarden die strijd niet willen of kunnen aangaan en dan omdraaien en maken dat ze wegkomen.
Een oplossing zou ik in dit geval niet zozeer weten.
Ik probeer me voor te stellen hoe dat dan gaat maar ik denk dat het niet normaal is.
Nogmaals, uit elkaar halen... en een draad ertussen houden.
Ik zou een paard niet in elkaar laten slaan want je loopt ook een risico op gebroken botten.

Sterkte ermee!

Wil.

Spirithorses schreef op woensdag 16 september 2009, 22:04:


Ik heb nooit gezegd dat ik niet met lichaamstaal wil werken.
Ik heb wél gezegd dat je paard dan eerst jouw lichaamstaal moet begrijpen. Dat wij van nature niet kunnen lullen als paarden.
En frappant is dan weer dat je als méns gaat denken dat je paard zo stom is als het achtereind van een varken en dat hij jouw zwiepende touw wel voor een staart van een paard aan zal zien.
Ben je mal. Dat hebben wij ervan gemaakt, da's een handig excuus,want natúúrlijk werkt het. Zoals alle bestraffing werkt.
Da's gewoon een touw dat snel rond draait en als ik daar met mijn neus tegen aan komt dan doet dat pijn.
Leren via je paard pijn te doen en niks anders.

veerle godts schreef op woensdag 16 september 2009, 22:02:


Is er 2 weken geleden iets gebeurd of veranderd? Stress? Afreageren?
Zit de merrie goed in haar vel? Ik roep maar wat, hoor.
Ik vraag me af of het dominant in de zin van 'leid' gedrag is. Gewoon agressief gedrag. Haal ze maar uit elkaar, ze verdragen elkaar niet, in ieder geval niet nu, op dit moment.

clarissa ruijgrok schreef op woensdag 16 september 2009, 22:40:


bij mijn weten is er niets gebeurd ( ze staan sinds 4 dagen op een nieuwe wei omdat hun wei afgegraasd was) maar haar gedrag is echt al een 2 weken bezig dus tenzij mijn merrie helderziend is over haar verhuis lijkt het mij dus niet hier aan te liggen) de merrie zit super in haar vel, ziet er ook echt goed uit en heeft pas nog haar jaarlijks routine bloedonderzoek gehad en ook dat was heel positief.
het enige waarvan zij echt stress krijgt is als ik mijn ruin weg haal, dan krijgt ze zeg maar een soort van verlatingsangst.
ik vrees er ook voor dat ik ze uit mekaar zal moeten halen, persoonlijk vind ik dit een groot nadeel aangezien ik een paard alleen zo oneerlijk voor het dier vind, maarjah nu tref ik telkens een in mekaar geklopt paard aan, ook niet echt eerlijk lijkt mij

Piet schreef op woensdag 16 september 2009, 22:35:


Maar dan alleen om zaken AF te leren. En dat is precies wat hier beoogd wordt, dus werkt het.


Pracht praktijk voorbeeld, Piet, van een flauwekulverzinsel terugbrengen tot wat werkelijk gebeurt.

Kleine rotzak?

Ik heb hier ergens een 4-jarige pony rondhuppelen.
In het voorjaar heb ik hem ingereden en begin juli is hij dan samen met 2 oudere merries naar een grote weide enkele dorpen verderop vertrokken.

Nu kreeg ik net het een paniekerig voicemail bericht met het dringende verzoek om meneer eens te gaan 'bijvijzen'. (Wat daar ook mee bedoeld mag worden.) Hij werd ervan beschuldigd z'n drachtige weidevriendin zowat bij elkaar geklopt te hebben. (en die liet het gebeuren), haar eigenaresse zowat aangevallen te hebben (hij stond kaarsrecht tegen haar op te steigeren) en tussendoor had hij ook nog een hap genomen uit de vriend van de eigenaresse.

Ik was eerlijk gezegd niet echt verbaasd. Hij is een recidivist.
Toen hij jonger was, was hij altijd al een happende pestkop (en niet alleen naar mensen toe.) Hij is verslaafd aan aandacht. (Wat dat betreft is het net een kleuter.) En hij heeft nogal aan explosief kantje.
Hij is 99% van de tijd pennypony (met ditto uiterlijk) en blijkbaar 1% onvoorspelbaar.

Zijn hap-gewoonte was hij (eindelijk) afgeleerd met hem dit voorjaar in te rijden. Maar ik dacht al wat opflakkeringen te bemerken de afgelopen weken en blijkbaar is hij nu weer helemaal hervallen.
Dat hij mensen aanvalt is ook niet de eerste keer. Hij heeft mij vorig jaar ongeveer deze zelfde periode eens in de rug aangevallen en tegen de grond geslagen. (Auch) Hij heeft toen geweten dat ik dit allerminst kon appreciëren en is de weken daarna opvallend uit mijn buurt gebleven, maar blijkbaar is de boodschap niet helemaal aangekomen. Ik heb hem ook wel eens zien uitslaan naar achteloos voorbijlopende mensen. En wanneer hij gefrustreerd is, reageert hij dit ook af op zijn weidegenoten.
Met inrijden zelf was hij overgings superbraaf. Hij verzet geen voet met opzadelen of poetsen en eigenlijk kon je zo met hem wegrijden.
Enkele weken later kwam dan plots wel zijn explosieve kantje naar boven, veranderde hij van de ene moment op de andere in een rodeopony en heeft hij een vriendin van mij daarbij aardig toegetakeld. Om de weken nadien weer te veranderen in een hardwerkende en brave pony die zelfs geen bokje meer waagde, ook al werd hij daarin aardig op de proef gesteld.

Ik heb besloten de pony's in de loop van de week maar op te gaan halen en weer thuis te zetten, zodat ik hem weer wat meer in de gaten kan houden.
Het voeren uit de hand moet ook maar niet meer gebeuren en niemand mag de wei op zonder stok of touw zodat ze tenminste meneer van hun lijf kunnen houden.

Maar wat moet je hier nou van denken. Is dit nou wat men bedoelt met een 'puber'? Of is er toch hier en daar een hoekje af?
Verveelt hij zich te pletter en is het daarom zo'n pestkop naar andere paarden of is hij niet helemaal juist in zijn bovenkamer?
Is hij onzeker of heeft hij net wat teveel zelfvertrouwen?

Het vervelende is dat hij dus echt 99% van de tijd absoluut fantastisch is.
Maar ik vertrouw hem nog steeds voor geen haar. Hij is onvoorspelbaar.

De planning was om hem dit najaar en winter opnieuw te gaan rijden en daarna te evalueren wat ik wel/niet met hem wil. Maar ik moet eerlijk gezegd toegeven dat ik er niet om sta te springen. Alhoewel hij terwijl ik hem reed alleen nog maar braaf geweest is, ben ik nog niet vergeten wat er met die vriendin gebeurd is. (Die zou hem trouwens wel weer willen rijden,...ongetwijfeld zelfmoordneigingen ofzo )

Ik ben er van overtuigd dat hij een super-sportpony zou zijn voor iemand met een aardige dosis lef. Harder, hoger etc.... is helemaal zijn ding.
Maar wat ik zoek is een pony die vooral te vertrouwen is, ik vraag me af of dat erin zit?

Ik wil het wel eens horen van mensen die ook zo'n jongelingen hebben rondlopen.

veerle godts schreef op woensdag 16 september 2009, 23:26:


Misschien gebeurt dit bij gebrek aan een leider.
Twee paarden is ook eigenlijk geen kudde, vind ik. Dat begint bij drie.
Ik zou er trouwens ook een draad tussen zetten.

Moniek

Piet schreef op woensdag 16 september 2009, 22:35:


Nou, moet je net die merrie van mij hebben. Zwaaiende touwtje maken écht geen indruk, ze liep er gewoon dwars doorheen. (in die tijd parelliede ik nog, lang geleden inmiddels) Goede raad van andere parelliers: nog harder zwiepen. Het enige wat ze ervan leerde was dat mensen kennelijk soms met touwtjes zwiepen.:)*
Wat wel hielp als ze te dicht naast me kwam lopen: gewoon mijn hand plat tegen de zijkant van haar hoofd leggen, en haar hoofd zachtjes van me af houden tijdens wandelen, het lichaam volgt.
Dat was genoeg. Als ze me passeerde ging ik halthouden (met lichaamstaal ja) , elke keer als ze me wilde passeren. Net zo lang tot ze het snapte.
Volgens mij moeten paarden niet onze lichaamstaal leren, wij moeten paardenlichaamstaal gaan spreken met onze beperkte tweebenige lijven, vandaar soms hulpmiddelen. En dan vooral positief bevestigen.

Ans Jondral schreef op donderdag 17 september 2009, 0:05:

DE pony van mijn vriend en mijn weidemaatje is nu ook bijna 4. Nu moet ik zeggen dat die eigenlijk altijd heel braaf is geweest en is gebleven hoor, hij heeft nog nooit geschopt of iets dergelijks. Zijn tandjes wilde hij nog wel eens ergens inzetten maar tot op heden vooral in zijn bazin onder het wandelen. Maar soms heeft ie wel zo zijn momenten die hij dan enkel op mij botviert . Ben hem beperkt zich dat tot gewoon een beetje vervelend achter je aan lopen, in mijn ruimte komen terwijl hij weet dat dat niet mag. Hij heeft zich 1 keer vergist toen hij met mijn pony aant spelen was en toen kwam hij in een rotvaart achter mij aan.
Wat ik maar wil zeggen is dat het bij hem ook wel eens gewoon wat puberteit en uitproberen is hoor...

e m kraak schreef op woensdag 16 september 2009, 23:36:

Pien: Een zwiepend touw is niet méér dan een zwiepende staart van het paard dat voor hem loopt. Hij weet van nature dat hij niet moet dringen en houdt afstand. Maak er nou niet weer gelijk geweld van. Geweld zou zijn wanneer ik hem met dat touw zou meppen en dat zou ik nooit doen.


Léés: Ik zeg niet dat een zwiepend touw hetzelfde is als een zwiepende staart, maar het is niet méér....
Inderdaad om iets af te leren ja. Dattie door je heen wil stormen.
En ja, ik werk met het opbouwen van druk. Dit is ook zo'n voorbeeld. Ik geloof niet in het halfslachtige gedoe van weken nodig hebben om iets kleins te bewerkstelligen.

En zoals je weet zit daar nog een heel scala aan andere dingen bij die je kunt toepassen maargoed, ik heb alweer geen zin meer om dat hier op te schrijven dus lamaar.

Groet, Pien

Ans Jondral schreef op donderdag 17 september 2009, 0:05:


Ik heb hier twee pubershetten die zeker hun grenzen verkennen. Ik men 'droog' met hen zodat ze beweging krijgen en ze hebben natuurlijk hun streken. Dat vind ik heel normaal bij pubers. Ook het op de wei kijken hoe ver ze kunnen gaan, hoort daarbij. Maar dan heb ik het over 'normaal' pubergedrag. Dus niet heel lang superbraaf en dan opeens een explosie, maar over gewoon af en toe klieren, zoals je dat mag verwachten.
Ik moet er eigenlijk wel mee lachen.

Jouw situatie lijkt me heel wat minder grappig. Ik vind het niet zonder meer normaal gedrag en denk dan toch aan frustratie of iets niet wat niet helemaal lekker functioneert.
Enig idee of die merries aandacht aan hem besteden/spelen?
Als hij een overdosis energie heeft kan dat nodig zijn. Mijn shetters zijn de halve dag met elkaar aan het sodemieteren. Ze vechten voor de lol (niemand raakt gewond) en hollen, bokken en steigeren wat af met zijn tweetjes. De merries die erbij staan zijn voor hun te saai. Sil wil nog wel eens bokkend een sprintje trekken met wat slidingstops, maar ze doet dat maar af en toe. Amber houdt het meer bij een drafje als het echt nodig is.
Wat ik dus wil zeggen is dat de pubers veel meer dan dat nodig hebben en zij hebben elkaar.
Ik zou mij dus kunnen voorstellen dat je pony zich niet kan afreageren (geen werk/geen andere pubers om mee te spelen) en dat daarin een oorzaak ligt.

Persoonlijk zou ik kijken of ie bij een jonge knaap in de wei kan om eens flink te spelen ed en wellicht zelf gaan wandelen/steppen/fietsen? Dus kortom... zorgen dat ie flink wat beweging krijgt. En dan eens kijken hoe het zich ontwikkeld.

Als dat niets uithaalt, is het misschien zinvol om te kijken of er iets mis is in dat koppie van hem. Komt voor, maar is wel een uitzondering.

Ans Jondral schreef :



Mja, die krijgen wij hier wel in training omdat ze zo 'dominant' zijn.
In 99,9 % van de gevallen is het de eigenaar die getraind moet worden.
Sorry voor dit vervelende antwoord want dat is waarschijnlijk niet wat je wilde horen.

Er kan altijd een hoekje van je paard af zijn zoals jij dat zo mooi omschrijft, maar het merendeel van dit soort paarden is een ongeleid projectiel doordat ze onduidelijkheid en inconsequentie van de eigenaar hebben moeten ervaren. Het ene moment wél een snoepje krijgen, het andere moment niet. Het ene moment wel mogen grazen, aan het touw staan trekken, eigenaar omver lopen zonder dat eigenaar reageert/corrigeert en het andere moment is het eigenaar genoeg en grijpt deze wél in. Paard weet niet waaraan zich te houden en wordt boos omdat het hem anders wel lukt.

Onderstaand voorbeeld is wat ik (ook hier hoor) bijna dagelijks zie: Paard aan halster plus touw mag overal snuffelen, aan mest ruiken, hapje gras nemen, eigenares staat te kletsen, let niet op, laat zich meetrekken naar het volgende plukje gras. Dan trekt paardlief eigenares verderweg waardoor eigenares niet meer kan kletsen en dus grijpt eigenares in, geeft een schreeuw naar het paard en een ruk aan het touw terug naar de kletsplek, gaat weer verder kletsen, let weer niet op het paard en het spelletje herhaalt zich. Paard komt er volledig mee weg want die weet dat hij binnen 1 minuut weer z'n eigen ding kan doen.

Ans, een paard inrijden waarvan je wéét dat hij niet 100 % te vertrouwen is, is vragen om moeilijkheden. Vroeg of laat krijg je het op je bord. Niet meer voeren uit de hand, met stok of touw de weide in omdat hij bijt, steigert, aanvalt etc geven aan dat jullie bang zijn van hem en dat hij wéét dat hij de 'macht' heeft, dat ligt niet helemaal aan hem maar die heb je hem zelf gegeven. Hij test uit en komt ermee weg. Heel logisch voor een paard. Daar ga je toch niet ópzitten? Dat is toch stappen overslaan? En het paard krijgt het stempel 'dominant', onwillig, verzet zich altijd etc.

We hebben hier een paard in training die weliswaar niet aanvalt maar er zat wél al een verhaaltje aan van het vorige trainingsadres waarbij iemand tijdens het longeren maandenlang de ziektewet in geschopt was. En weer blijkt dat het het voornamelijk de eigenaar is die begeleiding nodig heeft. Dat is niet erg en ook geen kritiek, maar wel een gegeven waarvan je je bewust moet zijn.

Ik ben in m'n leven ooit één echt gevaarlijk paard tegengekomen en dat was Mazir. Voor de rest was het altijd nog op te lossen.

Groet, Pien