Ans Jondral schreef op maandag 21 september 2009, 0:29:
>
> Maar nu schilderen jullie mijn pony af als een halve
> doorgedraaide gek, en dat is hij dus echt niet.
> mee in de knoop zit.
>
> Maar er zijn hier al wat dingen genoemd, die ik kan gebruiken.
>
Beste Ans,
Het beeld wat in dit topic over jouw pony is ontstaan, heb je zelf geschetst met teksten zoals het onderstaande citaat:
"Ik ga ook geen eufemismen gebruiken om het probleem te verdoezelen of de situatie aan te passen om te voldoen aan de publieke opinie. Een pony die mensen aanvalt, noem ik een rotzak. Of heb jij daar een ander woord voor?
En of dat dan mijn schuld is of dat hij gefrustreerd is door weet ik welke reden, verandert daar niks aan. T'blijft nog steeds een rotzak."
Ik denk dat jij ook de enige bent die kan bepalen of je pony "gevaarlijk", een "rotzak" of wat dan ook is. Dat soort pony's bestaan, net zoals dat soort mensen bestaan, alleen zijn het in beide gevallen gelukkig uitzonderingen.
De enige manier om te kunnen weten hoe een mens of dier écht is, is volgens mij veel tijd met hem of haar doorbrengen en dan bedoel ik niet alleen met primaire verzorging of rijden.
Ik las dat je de pony al hebt sinds hij 1,5 is; dan dus nu zo'n 3 jaar. Dan verbaasd het mij dat je hem niet door-en-door kent. En als ik zo door je teksten lees (bv "feit is wel dat ik erg weinig met hem doe. Ik zie hem een paar keer in de week als ik ga checken of de ponies nog water hebben en alles in orde is") dan breng je misschien ook niet genoeg tijd met 'm door om hem echt te kennen.
Doordat je hem niet goed genoeg kent, verrast hij je met gedrag, onplezierig gedrag in dit geval. En misschien mede door de heftigheid hiervan proef ik angst in je teksten ("dat ik er niet om sta te springen", "geen enkele pony is mij m'n nek waard").
Het onderstaande verhaal gaat over ons, misschien haal je er iets uit waar je wat aan hebt:
Mijn dochtertje van 9 heeft een pony van 7 (krappe 1,40 hoog, ze kan er nu nét zelf op). We hebben de pony nu ruim een jaar en zijn veel met 'm bezig: rijden, wandelen, poetsen, knuffelen, spelletjes, alles laten zien en onderzoeken, ect; lekker 'klooien' noemen wij dat.
We zijn er achter gekomen dat de pony heel snel ergens bang voor is (vreemde mensen, nieuwe voorwerpen, maar soms zien we ook niet eens waarvoor hij bang is) en daarop dan ook heel heftig kan reageren. We vermoeden dan ook dat hij veel slechte ervaringen heeft gehad voor hij hier kwam.
We kennen hem inmiddels goed genoeg om te weten dat hij ons nooit bewust kwaad zou willen doen. En de pony kent ons inmiddels ook goed genoeg om te weten dat hij altijd op ons kan vertrouwen en dat hij van ons ook nooit iets te vrezen heeft. Daarmee brengen we hem af en toe ook zover dat hij z'n angst durft te overwinnen.
Zo reed mijn dochtertje afgelopen zaterdag op een onbekend cross-parcours. Een hindernis was ongelooflijk "eng", zo merkte ze bij het aanrijden. Ze zei tegen haar pony "toe maar Victor, je kunt het" op de manier waarop ze hem met haar stem altijd vertrouwen geeft. De pony sprong inderdaad, met een reuze-sprong, wel 3x te hoog en ver als nodig.
En vervolgens ging hij bokkend verder, 2 achterbeentjes naar links, naar rechts en ga zo maar door. Uiteindelijk stoof hij nog een stukje in volle galop door. En mijn dochter: die nam haar teugels in een hand, stak haar andere armpje in de lucht als een cowboy en riep "ja Victor, je deed het goed zo, goed zo". Samen kwamen ze terug, met 2 blije snoetjes.
Mijn dochter is alles behalve stoer of dapper. Maar ze weet dat haar pony haar niet van z'n rug af wilde hebben, maar alleen heel erg blij was omdat hij de sprong toch maar mooi gedaan had. Ze herkende zijn gedrag als vreugdedans (net zoals een pony die met z'n maatjes een verse wei in mag). Daarna sprongen ze de hindernis nogmaals, gewoon, niet te hoog en niet te laag en daarna lekker rustig verder, het was nl niet meer eng.
Wat ik wil zeggen Ans is het volgende: neem de tijd om deze pony echt te leren kennen. Breng veel tijd met 'm door, vooral ook ernaast. Doe spelletjes met 'm, neem 'm mee uit wandelen en laat 'm de wereld zien. Deze leeftijd is zo mooi voor dat soort dingen.
Stempel niet elk vervelend gedrag meteen af als negatief gedrag, misschien is het dat nl helemaal niet.
Als je dit zelf niet (meer?) wilt of kunt, vraag dan iemand anders die dat wel wil en kan. Maar wie het ook doet, die persoon moet er wel echt tot in z'n tenen voor gaan!
SUCCES!
Training/gedrag
