Katja Goovaerts schreef op maandag 12 oktober 2009, 17:24:

Piet schreef op dinsdag 13 oktober 2009, 8:46:


Ja, dat doet Jeen ook geweldig, Piet. Echt waar, hij loopt als je wilt het hele weiland in zijn achteruit. Maar o wee, als je niet beloont met een voedseltje. Dan kun je wijzen (achteruit), dan kun je roepen "terug" ... dan heb je gewoon een paard die naar je kijkt en "zegt": "doei, echt niet!". Dat was de reden waarom ik eerder met clickeren gestaakt ben. Geloof me, ik heb tijdens jouw clickermarathon genoeg ideeën opgedaan en ga bij Jeen uitvogelen wat de trigger is. Van alle paarden die hier staan is Jeen de slimste en het gaat bij hem niet zo zeer om het voedsel (daar ben ik nu wel achter), maar meer om de uitdaging. Snap je wat ik bedoel? Ik moet het interessanter en spannender voor hem maken. Dat is voor een beginner niet altijd eventjes gemakkelijk hé? Maar ik weet zeker dat als ik de trigger gevonden heb, hij in staat is om een salto achterover te maken om mij te pleasen. Zo goed ken ik Mr Eigenwijs ook wel weer!

Anja Seijn schreef op dinsdag 13 oktober 2009, 8:51:


laag = bovenlijn vrijgeven en ontspannen
hoog= bovenlijn wegdrukken en aanspannen

Hoog gebruik ik ook wel eens heel even in een geheel ander stadium, maar dan moet die basis er al inzitten en dan moeten ze lekker ontspannen zijn, niet zoals jij het aldus beschrijft.

Anja Seijn schreef op dinsdag 13 oktober 2009, 8:58:


Meer en meer vragen voor een yes. Gedrag erachteraan breien zodat het een ketting van verschillende oefeningen wordt. Als het gedrag ingesleten is, weet ie dat ie alleen maar een yes hoort als ie dat en dat en dat ervoor gedaan heeft, terwijl hij in het begin al voor 1 stap beloond werd. Het ultieme is eigenlijk wat Pien schrijft... een beloning aan het einde van het rijden. Exact zoals Bob Bailey zijn dolfijnen 6 km uit de kust liet zwemmen waar ze moesten onderzoeken hoeveel en van welke soort er mijnen er in zee lagen, dan 6 km terugzwemmen, foto's aantikken om het uit te leggen en dan 1 visje kregen.

Danielle Zontrop schreef op maandag 12 oktober 2009, 19:02:


Ik zit de laatste tijd hier een beetje met een 'omgekeerde situatie'. M'n paarden zijn kalm maar ik niet (heb een hoop stress vanwege belachelijke dingen die op m'n werk gebeuren). De laatste keer dat ik met m'n ervarener menpaard ging rijden (ik dacht ff het rustige rondje te doen) zaten we op een smal bospad met achter me opeens 2 mega landbouwmachines. Op een gegeven moment blokkeerde een 3e de weg voor me, geen afslagen. Je kon er als mens alleen al niet langs, laat staan met een koets. De hele colonne moest zo met me mee rijden zodat we weer naar een afslag konden. Dit paard houdt niet zo van groot verkeer dus toen ik al die dingen zag stond het zweet me in de handen en klopte het hart me in de keel... Alleen Jack, het paard dus, bleef doodkalm en zag nergens een probleem. Die keek vrolijk als altijd om zich heen hahaha.
Een week later ga ik met m'n 2e paard mennen, het was z'n 2e echte ritje voor de koets (weer dat zelfde 'rustige' rondje... hij is vers beleerd); kom ik opeens midden in een old-timer autorally (3 auto's moesten nog een heel eind achteruit omdat ik met de koets hun route blokkeerde. Fijn dat ze je even vertellen dat je langs het parcours woont... not). Ik schiet in de stress, hoewel ik weet dat dit paard zich geen drol aantrekt van verkeer (zou ik niet half overspannen zijn zou ik ook kalm zijn gebleven...). Ik roep nog tegen m'n vriend 'ik wil uitspannen en naar huis lopen'... Het paard bleef volledig kalm, hij draaide nog geen oortje om voor die 50 auto's die achter ons met vol gas weer optrokken... Die ene koe die een stukje later in de wei lag te slapen was overigens wel erg eng en moest er ff wat sneller gestapt worden (iedereen heeft zo zijn 'Angstgegner' ).
Deze reactie van mijzelf is absoluut niet normaal. Ik denk dat ik voorlopig even niets ga doen... gestresst met je paarden werken is niet goed. Dan doe je domme dingen en gaan er dingen mis. Eerst zorgen dat het bij je zelf goed zit...

Cindy Helms schreef :

Hier precies hetzelfde. Ik krijg ook wel eens opmerkingen van mensen die zeggen ; 'jaa maar júllie paarden zijn zo braaf'....
Ze vergeten echter dat 'braaf zijn' niet alleen in rijden zit maar ook in de manier waarop die dieren gehouden worden, lekker buiten, niks geen energie-oppompgedoe in een stal. Als ze willen kuren kunnen ze dat lekker in hun vrije tijd doen.

En bijna alle paarden die wij hebben hebben een bit- en stalverleden (alleen de jonge door onszelf ingereden paarden niet).
Wij hebben echt geen ander soort paarden dan anderen. Gewoon een kwestie van trainen en huisvesten.
Je hebt gelijk; bitloos is een way of living. Tis méér dan dat zelfs

Groet, Pien

Piet schreef op dinsdag 13 oktober 2009, 9:10:


Ik ben nog steeds geen clickeraar maar werk wel met mijn jonge paard Alegría uitsluitend op de clickerachtige manier. De reden voor deze 'switch' is dat zij niet tegen druk kan, ze wordt er helemaal hyper en niet-begrijpend van. Door mijn drukke werkzaamheden heb ik er bij haar alleen wat basisdingetjes ingepropt zodat ik de dingen kan doen die ik nodig vindt die zij moet kunnen zonder dat ik ondersteboven gelopen word of moet gaan lopen rukken en sleuren aan haar. Een van mijn eerste traningsmomenten met haar heeft mij een geksneusde rib opgeleverd waar ik nu na driekwart jaar nog plezier van heb. Maar goed, even om aan te geven wat voor soort paard dit is.

Zij neemt geen genoegen met wat aanlummelen op de weide. Dingen dóén wil zij, actie, denkspelletjes, bezig gehouden worden. En dat gaat heel rap. Zíj is daarin sneller dan ik. Niet dat ik langzaam ben maar ik sta dus soms echt om me heen te kijken van 'wat zullen we nu nog es verzinnen'.

Gría is een niet heel dapper paard maar als ik met haar clicker stapt ze overal op af, raakt alles aan wat ik vraag ('touch'). Alles maar voor die beloning, ze vergeet gewoon om bang te zijn. Hoe ik met haar verder ga weet ik nu nog niet. Ze kan wat basisdingtjes als volgen, stilstaan, naar me toe komen, voetjes optillen, hoofd láág (erg belangrijk bij haar) en aanraken van 'spannende' dingen.
Aanraken van spannende dingen had ik echt nodig bij haar omdat er hier op het terrein altijd wel uitdagingen zijn en dan zit je niet te wachten op een Hispano-arab die boven je in de lucht zweeft als een vlieger aan een touwtje.

Groet, Pien