Spirithorses schreef op maandag 2 november 2009, 9:50:


Gevaarlijk lijkt me, misschien shiatsu proberen, dan kan je via de voorkant de achterkant bereiken.

Marlies Sanders schreef :

Zelden. Want je wilt een jong (overvaren) paard juist bij je hebben in plaats van je vandaan. Wij gebruiken het wel eens als een trainingspaard erg veel energie heeft, bokkerig is (daar wil je niet op gaan zitten), of steeds maar weer de uitdaging aangaat (als een soort van rolbevestiging).
Ik gebruik het dus niet standaard.


Ik zie er het nut niet van in om een goed meewerkend paard op deze manier te moeten grondwerken, of dat nou voor een halsring of sidepull is, de basis is in alle gevallen gelijk!

Nogmaals; veel paarden eigenaren willen de kick ervaren van het follow upppen en jagen het paard in de rondte totdat het niet anders kan dan zich overgeven en de eigenaar dan als een hondje naloopt. Signalen die een paard geeft worden niet herkend noch begrepen, en dat vind ik schadelijk.
Als je eens wist hoeveel vragen we hier krijgen van mensen die willen join upppen, zonder dat ze er idee van hebben wat dit inhoudt
Daarom geven we dus in onze grondwerklessen een stuk begeleiding en vooral ook uitleg.

Groet, Pien

Arabesk schreef op maandag 2 november 2009, 9:11:


Ja, zo'n paarden kom je wel eens tegen.
Als je zeker weet dat er geen lichamelijke mankementen zijn kun je met zo'n paard aan de slag maar dat krijg je niet binnen een maandje geregeld, vrees ik.
Er is altijd een reden waarom een dier zo doet en dat zul je eerst moeten zien te achterhalen, daarna het probleem aangaan en vervolgens een nieuw patroon installeren waardoor het oude als vanzelf 'oplost'. Dingen die een paard een leven lang opgebouwd heeft kun je niet altijd in een paar sessies oplossen. Kleine dingen wel uiteraard, maar mij lijkt als ik dit zo lees dat dit paard er al heel lang mee wegkwam.

Succes ermee!

Pien

van lennep schreef :

Ja en nee.
Spirit was toen echt 'mijn projectje'. Inmiddels zijn we bijna 5 jaar verder en is er veel minder tijd dan toen om gedurende zo'n lange periode zo intensief met de jonge paarden te werken. Doordat we zo gegroeid zijn gaan andere dingen vaak voor (externe trainingspaarden bijvoorbeeld) waardoor onze eigen jonge paarden langer moeten wachten dan de bedoeling was. Dat is een van de redenen waarom we geen veulens meer willen. Er zijn hier nu 6 eigen jonge paarden (varierend van 7 maand tot 6 jaar) en die willen we eerst goed op de rails krijgen.

Daarnaast speelt karakter wel degelijk een grote rol. De Spiritkinderen zijn allemaal makkelijke en volgzame paarden met een enorme will to please dus die zijn in het voordeel met Spirit in het bijzonder.
Ik denk dat dit niet zomaar zou kunnen met elk willekeurig paard. Najib en Alegría bijvoorbeeld zijn van een veel temperamentvoller kaliber. Veel stuiteriger en minder cool bijvoorbeeld. Die verzinnen er veel meer dingen bij en dat kun je niet altijd gebruiken als je met een halsring begint. Deze paarden hebben hun kwaliteiten duidelijk op een ander vlak liggen. Een paard als Quiberon heeft het soms wat lompige van de Fjord. Voordeel van hem is weer dat hij supercool en nieuwsgierig is, maar hij kan wat tankachtig doen. Da's ook niet 100 % bevordelijk om daar (nu al) met een halsring op te kruipen (hij is nu 6 en we zijn hem aan het inrijden).

Maar wat niet is kan komen. Soms duurt dan een tijdje en dan ineens is de klik, de verfijning er, doe je die halsring aan en gaat alles vanzelf.
Wij hebben hier nu 5 (ervaren) paarden die met halsring gereden kunnen worden. Over niet al te lange tijd zal ook Amber daaraan toegevoegd kunnen worden verwacht ik.

Groet, Pien

Spirithorses schreef op maandag 2 november 2009, 10:01:


Eerlijk is eerlijk: als je eens een follow-up hebt bereikt dan geeft dat wel een heel speciaal gevoel.
Dat gevoel moet je koesteren, en niet koste wat het kost proberen te herhalen...

(Follow up in de roundpen na loswerken, voordat er onduidelijkheid is...)

Spirithorses schreef op maandag 2 november 2009, 10:01:

Ik heb t helemaal niet over join uppen
Ik bedoel dat t zo makkelijk kan zijn, om de afspraken die je met t paard wil maken om te stoppen, draaien en vooruitgaan, duidelijk te maken, zonder aan dat hoofd te komen....
Daar ging het toch eigenlijk over?
Dus door mensen die wel weten waar ze mee bezig zijn...en ook op andere manieren aan de basis werken...
Was zomaar een idee....
van een leek....
Mijn paard is zo, met doorhangende teugel, beleerd.
Ik had haar na 2 weken weer terug en alle knopjes zaten er keurig op...
Kon zo naar buiten , he , liep ze nog voorop ook...
Natuurlijk heb ik nog hele lange tijd les gehad van deze dame, om deze knopjes op de goede manier te gebruiken en door te trainen....
Over balkjes ,ertussendoor ,pilonnetjes, bruggetje, hekje, enz.enz.
voorwaarts,zijwaards,achterwaarts, stelling, gymnastiseren ...

groetjes Marlies

Marlies Sanders schreef op maandag 2 november 2009, 11:21:


Dit ging toch niet over jou, maar meer in het algmeen...
Tenminste, zo lees ik het hoor!

Ik denk zelf alleen niet dat je loswerken in de roundpen nodig hebt om in te rijden. Als je een helper hebt dan kun je toch hetzelfde doen zonder roundpen? Ook lekker rechtdoor, het liefste buiten met een ervaren paard erbij. Vind ik, hoor... Juist omdat het andere zo belastend kan zijn imo...
Natuurlijk, het kan ook met, beetje zoals aan de longe inrijden.
Hoe heb jij dan precies gedaan?

Marlies Sanders schreef :


Dat wat jij eerder benoemde wordt wel degelijk join uppen genoemd, of grondwerken, of loswerken (of ik heb het verkeerd gelezen).

Wat je ook kunt doen is obstakeltraining; met paard aan de hand over balkjes, door pilonnen, over plastic, brug, wip, vliegengordijn, paraplu etc. Is hier een geliefd lesonderdeel. Hierbij leer je samen te werken met je paard, stukje leiding te geven (leiden, stoppen draaien, achterwaarts gaan, zijgangen), letten op wederzijdse lichaamssignalen, kleine probleempjes oplossen. Leuk om een nieuw paard op een makkelijke en goede manier te leren kennen. Goed ook om te zien hoe een eigenaar met zijn/haar paard omgaat er waar er steken zijn blijven liggen die je dan weer kunt oprapen.

En dan heb je nog het gymnastiseren aan de hand gebeuren wat ook leuk en erg leerzaam is.

Groet, Pien

Arabesk schreef op zondag 1 november 2009, 20:50:


Kun je haar wel als handpaard meenemen?Dan kan ze haar ei misschien een beetje kwijt.
En reageert ze op een touw bij haar billen net zo furieus als op je handen?Soms vinden paarden dat al minder erg en dan kun je met dubbele lijnen werken en mennen(ook ivm haar grootte).
Leuk,uitdaging,succes en veel plezier!!!!Wordt vast een boeiende kerst

Ik geloof dat het in Shy Boy van Monty Roberts was dat ik iets had gelezen over een soortgelijk "probleempaard"...

Toen had hij op een of andere manier (aan het zadel? aan een longeersingel?) slierten vastgemaakt die langs het paard zijn achterhand streken..
Het paard naar hartelust trappen en doen zonder dat iemand het risico liep gewond te raken..
Uiteindelijk realiseerde het dier zich dat er niets eng was en dat er ook niets gebeurde als hij aangeraakt werd..
Misschien dat zoiets kan helpen? (en hoop dat je je iets kan voorstellen bij het idee

Spirithorses schreef op zondag 1 november 2009, 23:22:


Kiyasa is ook altijd verwend geweest en hoefde ook alleen maar te eten en verder niks. Zodra er wat met haar gedaan werd werd ze boos.
Gelukkig is het verwende gedrag al minder maar Kiyasa vind dat ze de ene dag wel opgezadelt wil worden en de andere dag niet. Dat als je aan het rijden bent ze ineens vind dat het klaar is en dan stopt. Zodra je je been aanlegd om verder te gaan of te gaan draven stopt ze en gaat naar je been trappen. Wat ik met haar doe is haar steeds bezig houden en proberen voor te blijven. Dus steeds van hand veranderen een volte en als ze niet meer oplet of zelf een kant op wil de andere kant opsturen. na een tijdje gaat ze dan likken en kauwen en kun je weer verder.
Ze is ook nagekeken door een osteopaat en haar zadel in nagekeken en aangepast enz enz. Tijdens de behandeling van de osteopaat was ze ook geen makkelijke maar ze had geen lichamelijk gebrek of iets ze wilde aleen niet door een vreemde aangeraakt worden.
Dus puur een karakter kwestie.
Ik denk dat het belangrijk is om duidelijk te zijn wat wel en niet mag en zo subtiel mogelijk te werken omdat druk vaak verkeerd werkt. Bij kiyasa helpt het vaak ook om haar uitgebreid te prijzen als ze weer meewerkt.
Je leert wel heel veel van dit soort paarden.

van lennep schreef op zondag 1 november 2009, 1:02:

Ik vond Alano ook aards moeilijk. Niet echt mijn type paard om mee samen te werken. Ik schijn ook een houding te hebben waarvan elk paard in slaap valt haha wel leuk bij een arabier maar verder niet. Bij Alano weet ik niet meer hoe ik het toen heb omgelost.


En wij vinden het leuk om alles te lezen! Jij woont wat dichterbij de stichting dan ik maar anders kwam ik je supporten!

ik heb een volledig tradi-georienteerde vriendin om 't maar ff zo te noemen..
ik denk zal dr iets moois laten zien van hoe het ook kan..
(als tegen argument op: "sportpaarden kunnen niet zomaar 24/7 buiten enzo")

http://www.youtube.com/watch?v=McQ4j_g2sQk&feature=related

ontdek ik dat ze dan wel weer sporen draagt..
vind het nog steeds een hele prestatie, maar dit is toch best wel een domper?