Als het er op áánkomt, dan moet dat voor jouw eigen veiligheid en ook dat van je paard. Zeker als je niet alleen in een besloten weiland of paddock met je paard communiceert, maar ook "buiten", zonder omheiningen, waar je rekening moet houden met andere mensen, andere dieren, en verkeer.

Dus is het heel slim en heel effectief om zó met je paard om te gaan en hem zó te trainen, dat hij als gewoonte WEL zin heeft om te luisteren.
De vraag of het echt MOET of dat het "slechts" om een (vrijblijvend) verzoek gaat, komt immers alleen aan de orde wanneer degene aan wie wat gevraagd wordt, niet gemotiveerd is om het gevraagde te doen... pas dan ga je uitproberen of het echt moet, of dat je er onderuit kunt.

De kern van goed leiderschap is volgens mij dat je goed kunt motiveren. Motiveren doe je ondermeer door niet alleen te vragen maar ook te luisteren, door niet alleen te luisteren maar ook te geven, door het iets aanleren zó aan te pakken dat je paard telkens succesvol is, door rechtlijnig (consequent en duidelijk) te zijn, zelf goed in je vel te zitten, gericht op het positieve. Eigenlijk komt in mijn beleving "een goede leider zijn" (voor je paard) heel dicht in de buurt van "een goede vriend zijn"!

Op die manier wordt het opvolgen van jouw vragen een plezierige gewoonte, een vanzelfsprekendheid. En dan komt de vraag of iets echt MOET of dat je het "slechts" verzoekt niet of bijna nooit aan de orde.

vr. grt,
Karen

Equi-Valent schreef op zondag 3 januari 2010, 19:14:


Welke zou je als eerste aanbevelen, ik kan der natuurlijk maar ééntje tegelijk lezen