Merel Stoffers schreef op maandag 18 januari 2010, 23:18:


Niet perse. Correcter is om te zeggen dat je de cue laat vallen. Dat KAN druk (contact) zijn, maar natuurlijk ook een verbaal commando, een aanwijzing op afstand, of wat dan ook.

Ik snap eerlijk gezegd de discussie niet zo. Het is toch vanzelfsprekend, ongeacht de discipline die je volgt, dat je de cue laat vallen zodra je paard het gewenste vertoont?
Hoe je dat dan verder noemt, ach... What's in a name?

Frans

"If your only tool is a hammer, you tend to see every problem as a nail"

Frans Veldman schreef op maandag 18 januari 2010, 23:35:


Oh ja, uiteraard, ik rekende een stemhulp oid voor het gemak ook al tot druk hoor...

Ander vraagje aan diegene die dit ter sprake bracht: hoe zou je het dan anders willen of kunnen doen?

Frans Veldman schreef op maandag 18 januari 2010, 23:35:


Ja, daar ben ik het mee eens, dat is vanzelfsprekend. Maar dat is niet wat ik ter discussie probeer te stellen.

Als het laten vallen van de cue (ofwel het geven van rust) het enige is dat je doet, en je paard stopt daardoor met het uitvoeren vd oefening en ervaart dat mogen stoppen met de oefening daadwerkelijk als belonend, dan vond hij (dus) de oefening toch niet leuk?
Omdat als de oefening als leuk wordt ervaren, het mogen stoppen met de oefening (dus) geen beloning kan zijn.... STOPPEN met iets LEUKS kan toch per definitie niet als belonend worden ervaren.

Ik stel niet aan de orde of het toepassen van "rust als beloning" werkt of niet... Ik wéét dat het een effectieve manier kan zijn.

Mijn vraag/discussiepunt is:
Wil je graag zó trainen dat het dier (meestal) plezier heeft in dat wat je van 'm vraagt? (het antwoord hierop kan en mag ook "nee" zijn!)
Als je antwoord daarop "ja" is, dan is rust als beloning toch eigenlijk automatisch uitgesloten?

Heb ik het zo beter uitgelegd?

grt,
Karen