Anja Seijn schreef op dinsdag 9 februari 2010, 20:53:

Ataxie is toch neurologische aandoening ?Wat kan fysio/osteo uitsluiten (reikt hun opleiding zover )? Al erover nagedacht dat een blinde mens ook anders stapt dan een ziende mens

eddy DRUPPEL schreef op dinsdag 9 februari 2010, 21:01:


Zover reikt mijn kennis niet, maar ik kan me wel voorstellen dat je anders loopt als je niets ziet. Maar, ik weet wel dat hij de ataxie testen toendertijd met vlag en wimpel had gehaald. Overigens tot verbazing van de vee-arts die hem de eerste dag dat hij aankwam had onderzocht. We hebben het toen gezocht in het feit dat het dier zo gedesoriënteerd was door de verhuizing én dat hij weet niet hoe lang opgesloten heeft gestaan en verzwakt was, dat hij moeite had met lopen. Fysio/ostheo wordt er bijgehaald om eventuele blokkades uit te sluiten en, indien van toepassing, te verhelpen!

eddy DRUPPEL schreef op dinsdag 9 februari 2010, 21:01:


Daar ben ik eigenlijk ook wel benieuwd naar.
Ik heb zelf ook een atactische pony rondlopen. Haar heb ik vorige lente ook door een osteopaat laten behandelen en die pony is daarna op redelijk korte termijn, spectaculair verbeterd. Nu vraag ik mij dus af in hoever dat aan die behandeling te wijten zou zijn?
De osteopaat gaf toen trouwens wel aan dat ze alleen de ataxie kon behandelen. De pony heeft ook last van artrose, maar daar kon ze niks aan doen, zei ze.
Ik vond dat erg gek. Ik had het eigenlijk andersom verwacht.

Ik wou eens feedback op gedrag van mijn merrie. Als ik in weide hooi ga geven, dan verdeel ik die in kleine hapjes over gans de weide. De oudste (de baas dus) komt dan op me af, al liggen er paar hoopjes, om te happen van het hooi dat ik nog in m'n handen heb. Daar ik steeds nog maar 1 arm kan gebruiken, gebruikte ik mijn lihcaamstaal om haar van me weg te drijven, zij moet niet komen happen zomaar van wat ik in m'n handen heb vind ik.
Ik maak me groot, zet kippeborst op en ga uitdagend draven naar haar om haar uit m'n ruimte te jagen, omdat ik geen zweepje wil gebruiken..
Ik denk dat ze dit aanzien heeft als haar uitdagen, want de volgende keer kwam ze op dezelfde manier op me af, nek gekruld als een echte hengst, uitdagend draven, oortjes plat en dat voor een merrie (was wel prachtig om te zien, maar beetje scary als ik daar zo hulpeloos stond)
Ze heeft dit nog nooit eerder gedaan, meestal is ze beetje lomp, maar zeer respectvol. Normaal is 1 signaal voldoende (ze is erg gevoelig) om me met rust te laten.
Heb ik haar uitgedaagd zonder dat ik dit besefte (door m'n gevoel van zwakte over m'n schouder) en is zij nu kwaad op mij? Hoe kan ik dit goed maken? Ik dacht zelf door zeer kalm te zijn en correct, ook niet meer te spelen met de veulens in de weide. Misschien heeft ze daar ook aanstoot aan genomen?

er lopen 2 conversaties door elkaar,
1 over is het je paard wat waard om bereden te worden
1 over wat kan een blind paard.

een blind paard gaat niet met wapperende manen over boomwortels.

een blind paard is echter ook geen kermis attractie

Isabel van der Made schreef op dinsdag 9 februari 2010, 22:07:

Je klapt nu wel in je handjes blij blij blij.
Maar ik snap dus echt helemaal niet hoe je het tegenover jezelf goedpraat dat je nu met dat blinde paard de hort op gaat om stoere dingen te doen.
Ik snap het echt helemaal niet.
Da's op zich niet erg, want ik ken jou noch het paard.
Maar kan jij de vraag voor jezelf, heel eerlijk beantwoorden. Ik wil met dit blinde paard naar B puur en alleen omdat het beter is voor het paard. Of zit er ook een drupje zelfverheerlijking bij?
Als je geweten 100% schoon is, ok. Anders ook ok, je moet doen wat je nodig lijkt, maar dan handel je dus niet meer in het welzijn van het paard.