Wat zowel Anita als Anja schrijven spreekt me aan: eraan werken is leuk! Mijn oplossing bracht mijzelf verder, wat voor jullie werkt zul je moeten uitproberen: ik had ook eerder het idee dat je haar moet uitdagen/aan het werk zetten met nieuwe dingen, dat ze niet verveelt raakt, dan dat je alles weg moet nemen en geen been meer aan kan leggen straks: eraan werken is juist zo leuk: zoekpad en ergens uitkomen! Dapper dat je hier zo hulp vraagt: iedereen kan alleen zijn eigen ervaringen meededelen en daar kan jij misschien weer uithalen wat voor jullie werkt (of niet werkt: daar kan je ook wat aan hebben ) Leuk: ook ik ben benieuwd naar je volgende filmpje!
Groet Bianca

Cindy Helms schreef op maandag 22 februari 2010, 10:15:

Met welk paard doe je mee Christel?

Anita Cats schreef op maandag 22 februari 2010, 17:49:


Omdat je daarmee de oorzaak van het gedrag niet wegneemt.

Werken aan acceptatie = symptoombestrijding.
Wegnemen van de oorzaak van het verzet = een oplossing


Stoppen met draf te vragen, dat heeft niemand hier gesuggereerd.
Het verschil van mening / inzicht is m.i.:
* neem je het signaal dat het paard zich verzet serieus, in die zin dat je gaat bedenken hoe je kunt aandraven op een manier die ze NIET vervelend vindt?
* of vind je dat het paard "niet moet zeuren", "it's my way or the highway"?

Naar mijn mening zal die houding "niet zeuren; je hebt het maar te accepteren" ook als een rode draad door je training gaan lopen. De meeste paarden is dat lot beschoren, dat hun eigenaren hun klachten (signalen van pijn of irritatie) niet serieus nemen. Als gevolg daarvan leert het paard uiteindelijk dat het geen zin heeft om pijn/ongemak/irritatie te tonen. Want daar wordt immers toch niet op gereageerd. Zo'n verhouding wil ik dus niet, met mijn paard.

grt,
Karen

Christel Provaas schreef op maandag 22 februari 2010, 15:22:


Ja timing is knap lastig. Zeker als je beginneling bent of misschien een iets minder extravert paard hebt dat uit zichzelf vanalles gaat uitproberen.
Ivm het meer verzameld draven was ik blij dat Piet me op de vingers kon tikken omdat ik net altijd iets van een fractie van seconde te laat scheen te zijn. Misschien dat je beter even een meer ervaren persoon bij de hand neem ivm de timing voor het belonen bij een minimale gewichtsverplaatsing ed.
Ik heb ook een Ijslander onlangs opgestart, die vooral is van zichzelf en zeer snel met zichzelf tevreden is. Hij is ook niet echt voorwaarts. Voor de eigenares knap lastig om mee te beginnen (zij doet het nu met een iets makkelijker paard om sneller te kunnen bijleren), maar als ik een tijdje bezig met hem ben, is hij wel voorwaarts en alert. Zelfs een beetje speels.

Karen Koomans schreef op maandag 22 februari 2010, 19:16:


Dat begrijp ik. Maar het hoeft ook niet zo te zijn dat het paard de dienst gaat uitmaken.
Verzet kan vele oorzaken hebben en natuurlijk ga je daarna op eerst zoek (lichamelijk, mentaal). Soms kom je er niet eens achter maar verdwijnt het verzet ook door er even doorheen te gaan.
Amie hier kan enorm zuur doen (gewoon omdat ze soms een zuurpruim is en waarschijnlijk gewoon die dag besloten heeft om lekker te lopen simmen). Laat iemand op haar rijden die erin meegaat en het wordt van kwaad tot erger en op het laatst staat die persoon alleen maar in het midden, elke vaag resulteert dan bij Amie in oren plat, in z'n achteruit en dreigend kijken. Zet er een goede ruiter op die zich niet laat overbluffen en haar er eventjes doorheen helpt, is Amie binnen 3 minuten vergeten waarom ze ook alweer zuur liep te doen hoor. Loopt ze lekker mee te doen met de oortjes naar voren.

Want eh....dus als een paard niet wilt dat je aan de oren komt moet je daar ook maar vanaf blijven?
Offeh, als-ie geen voetjes wil geven hoeft het niet?
Je benen tegen je paard aan kunnen leggen is zó ontzettend basic, als dat al niet kan, tja, wat mag je dan wel nog????

Groet, Pien

Jean Mclean schreef op maandag 22 februari 2010, 14:43:


Vééél goede moed met je tinker
Misschien moet je een wortel aan een stok voor haar neus houden? Of je moet bij jezelf een knopje omdraaien en een "TIK" geven. Maar dat heb ik zelf ook nooit gekund

Ik lach nu want ik herken perfect die situatie! Vroeger heb ik ook een koudbloed gehad.
Een schat van een paard maar ik heb er wel mee afgezien. Als ik iets vroeg, moest het in zijn straatje passen, anders waren we héél lang bezig.

Ik zou nu toch kordater zijn maar dat is ook een heel proces geweest.

Marianne

Spirithorses schreef op maandag 22 februari 2010, 19:40:


Nee ! Natúúrlijk wil je dat leren aan je paard! Ik vind dit misplaatste vergelijkingen. Omdat: je wilt en moet je paard wel degelijk dingen leren. Maar binnen dat gegeven kun je wel kijken hoe je zó kunt werken dat het voor beiden prettig is, of zo min mogelijk vervelend.

Ja, een paard kan ook "zeuren" omdat 't gewoon z'n dag niet heeft, of zo. Dan mag je best even doorpakken en zeggen "niet zeuren". Zo doe ik dat zelf ook. Maar dan gaat het over een paard dat normaal gesproken met plezier werkt, alleen op een bepaald moment even geen zin heeft. Dat vind ik iets anders! Bovendien is daar voor nodig dat je het paard goed kent en kunt lezen én dat je zelfvertrouwen hebt. Beide zijn in dit geval (Arina/Kiyasa) nog niet optimaal ontwikkeld.


Je benen aanleggen (als door een gevorderde, gevoelige ruiter) is iets anders dan wat ik op het filmpje zie. Dat neem ik Arina niet kwalijk, ik vind juist dat ze al knap rijdt voor een beginner. Zij is nog niet zover dat ze een ontspannen stil been kan aanleggen. Logisch, dat vraagt veel tijd en oefening. Plus dit paardje is, zoals ik het zie, kennelijk gevoeliger voor die "kloppende" (aantikkende) benen dan het gemiddelde paard. Als deze ruiter en dit paardje zich verder ontwikkelen in balans en in vertrouwen, kan ze later heus wel haar been aanleggen, zonder verzet te krijgen. Maar op dit moment lukt dat niet zonder verzet, dat blijkt.

Karen

Bedankt weer voor de reacties

Ik zal nog even wat meer over Kiyasa het leuke draakje vertellen om het nog wat te verduidelijken.
Kiyasa vind nog steeds alles op haar rug maar niks. Niet omdat ze pijn heeft (is nagekeken en ik druk na het rijden ook altijd op haar rug om te controleren) maar omdat ze het niet vertrouwd.
Met het inrijden bij de vorige eigenaar is het de 1ste keer fout gegaan en dat zit er diep in gebakken. Laat je expres een borstel op haar rug liggen dan gaat ze achterom kijken en schudden om hem eraf te krijgen. Leg je een doek of jas of iets op haar rug dan vind ze dat spannend . Ook de barebackpad vind ze niet leuk. Maar het is zo dat als Kiyasa met haar gedachten bij iets anders is bijv. een wandelaar in de verte met een fluoriserend hesje dan heeft ze niet in de gaten dat de pad op haar rug wordt gelegd een vastgemaakt.
Ik heb er veel mee geoefend door iedere dag de pad op te doen en dan niet te gaan rijden maar gewoon even wandelen of grondwerk zodat ze het niet direct met rijden associeert. Maar Kiyasa verzon elke dag wat anders om de pad niet op te hoeven.
Zoals: Buik uitzetten, naar de singel trappen, heel snel wegdraaien, steigeren, steigeren en dan op haar achterbenen wegdraaien, heel hard schudden, enz enz.
Ik ben erachter dat als je haar afleid het totaal geen probleem is om de pad op haar rug te leggen. Wat ook heel goed help is om eerst de wortel die ze kan verdienen te laten zien en dan de pad op te doen dan kan ze keurig stil staan.
Ik werk trouwens met clickertraining en Kiyasa weet heel goed dat ze niks krijgt als ik niet heb geyest. Ze is wel een slimme tante.

Ik herken in Kiyasa ons Couscous, ook een arabiertje. Couscous had ook een hele trukendoos... Als die iets tegen haar zin moest doen, dan probeerde ze gewoon in je voeten te bijten

Marianne

Cindy Helms schreef op maandag 22 februari 2010, 15:15:


Cindy, jij hebt van die gevoelige paarden... zo zijn ze niet allemaal!

Marianne

Natuurlijk moet een paard het been accepteren. Het feit dat het paard er extreem moeite mee heeft, is echter wel een signaal. Want laten we wel wezen: rijden met de benen is nu niet de meest subtiele vorm van rijkunst. Een paard dat nijdig wordt op het been heeft daar een reden voor, die niet altijd in de sfeer van "geen zin" hoeft te liggen.
Ik heb hier zo'n paard met een zeer kort lontje, die woedend wordt op mijn porrende benen en ooit stakend in mijn schoenen begon te bijten. Ik kan dan wel vinden dat hij dat been toch moet accepteren, maar bereik ik daar die verheven status van versmolten eenheid mee?
Nee.
Hij zal zijn redenen voor de afkeer hebben, hoe onnavolgbaar ook, dus moet ik de reden weghalen en slimmer zijn. De oplossing zit bijvoorbeeld in het rijden op gewicht- en zithulpen (billenknijpen), dat komt veel minder hard binnen, is logischer voor menig paard, zeker zo'n sensibel typje, er hoeft niks gedesensibiliseerd te worden, paard is veel happier met geen gepor aan zijn buik, ruiter is happy omdat hij haast onzichtbaar kan rijden. En het is nog esthetisch verantwoorder ook.