Bedankt weer voor de reacties

Ik zal nog even wat meer over Kiyasa het leuke draakje vertellen om het nog wat te verduidelijken.
Kiyasa vind nog steeds alles op haar rug maar niks. Niet omdat ze pijn heeft (is nagekeken en ik druk na het rijden ook altijd op haar rug om te controleren) maar omdat ze het niet vertrouwd.
Met het inrijden bij de vorige eigenaar is het de 1ste keer fout gegaan en dat zit er diep in gebakken. Laat je expres een borstel op haar rug liggen dan gaat ze achterom kijken en schudden om hem eraf te krijgen. Leg je een doek of jas of iets op haar rug dan vind ze dat spannend . Ook de barebackpad vind ze niet leuk. Maar het is zo dat als Kiyasa met haar gedachten bij iets anders is bijv. een wandelaar in de verte met een fluoriserend hesje dan heeft ze niet in de gaten dat de pad op haar rug wordt gelegd een vastgemaakt.
Ik heb er veel mee geoefend door iedere dag de pad op te doen en dan niet te gaan rijden maar gewoon even wandelen of grondwerk zodat ze het niet direct met rijden associeert. Maar Kiyasa verzon elke dag wat anders om de pad niet op te hoeven.
Zoals: Buik uitzetten, naar de singel trappen, heel snel wegdraaien, steigeren, steigeren en dan op haar achterbenen wegdraaien, heel hard schudden, enz enz.
Ik ben erachter dat als je haar afleid het totaal geen probleem is om de pad op haar rug te leggen. Wat ook heel goed help is om eerst de wortel die ze kan verdienen te laten zien en dan de pad op te doen dan kan ze keurig stil staan.
Ik werk trouwens met clickertraining en Kiyasa weet heel goed dat ze niks krijgt als ik niet heb geyest. Ze is wel een slimme tante.

Ik herken in Kiyasa ons Couscous, ook een arabiertje. Couscous had ook een hele trukendoos... Als die iets tegen haar zin moest doen, dan probeerde ze gewoon in je voeten te bijten

Marianne

Cindy Helms schreef op maandag 22 februari 2010, 15:15:


Cindy, jij hebt van die gevoelige paarden... zo zijn ze niet allemaal!

Marianne

Natuurlijk moet een paard het been accepteren. Het feit dat het paard er extreem moeite mee heeft, is echter wel een signaal. Want laten we wel wezen: rijden met de benen is nu niet de meest subtiele vorm van rijkunst. Een paard dat nijdig wordt op het been heeft daar een reden voor, die niet altijd in de sfeer van "geen zin" hoeft te liggen.
Ik heb hier zo'n paard met een zeer kort lontje, die woedend wordt op mijn porrende benen en ooit stakend in mijn schoenen begon te bijten. Ik kan dan wel vinden dat hij dat been toch moet accepteren, maar bereik ik daar die verheven status van versmolten eenheid mee?
Nee.
Hij zal zijn redenen voor de afkeer hebben, hoe onnavolgbaar ook, dus moet ik de reden weghalen en slimmer zijn. De oplossing zit bijvoorbeeld in het rijden op gewicht- en zithulpen (billenknijpen), dat komt veel minder hard binnen, is logischer voor menig paard, zeker zo'n sensibel typje, er hoeft niks gedesensibiliseerd te worden, paard is veel happier met geen gepor aan zijn buik, ruiter is happy omdat hij haast onzichtbaar kan rijden. En het is nog esthetisch verantwoorder ook.