Michiel schreef op woensdag 3 maart 2010, 23:15:

.

Ik verlang naar het boek en de DVD over de Waterhole Rituals, wel heb ik enkele mooie filmpjes hierover gevonden. De eerste film van Stina heeft hier al eens gestaan. De volgende twee zijn van Farah die haar paard met de rituals voorbereid op rijden.

Stina haar waterhole rituals
http://www.youtube.com/watch?v=r15L1W80SzU

Farah haar waterhole rituals
Deel 1
http://www.youtube.com/watch?v=s7keyJHgVMM

Deel 2
http://www.youtube.com/watch?v=rFLNMzZt0WM

Nils Vellinga schreef op woensdag 10 maart 2010, 21:12:



Als jij weet dat jouw paard perfect zijn evenwicht houdt wanneer je hem tijdens een rengalop vraagt om zijn hals in te buigen, dan moet je dat vooral niet laten.

Maar ik acht de kans dat mijn paard tegen de grond gaat bij zo'n actie een heel stuk boven de 50%.
Ik laat haar doorgaans ook geen bochten maken wanneer ik haar sneller laat gaan dan een handgalop. Als ik een ander weggetje in sla, neem ik haar altijd terug naar een gecontroleerde galop of meestal zelfs tot in draf, maak dan de draai en laat haar opnieuw vertrekken. Eigenlijk blijf ik er zoveel mogelijk vanaf, als ik haar laat gaan. En ik merk aan haar dat ze het al moeilijk genoeg vindt om zo haar evenwicht te bewaren zonder dat ik nog eens extra dingen verzoek.

Misschien is mijn paard dan misschien wel een sul dat ze zo makkelijk valt of haar evenwicht verliest, maar ik ben al te vaak met haar gevallen om daar aan voorbij te gaan.
En dat heeft niks met suffen te maken.
Toen mijn paard viel in stap, was ze wel wakker en alert en ik zat ook alles behalve te suffen. Ze schrok maakte daardoor een beweging met haar hals en verloor haar evenwicht. Heel gelijkaardig met een ORS.

Anja Seijn schreef op donderdag 11 maart 2010, 9:25:

Jep, d'r is dus een reden gekomen voor het paard het niet meer te doen.
Maakt ze blijkbaar niets uit, geen reden dus het niet te doen. Die van mij hier knallen echt nooit ergens tegenaan, en 1 vd 2 heeft echt motorische problemen en verdomd slecht evenwicht. Het terrein is misschien uitdagender om te leren het niet te doen. Dichte stukken berkenboom waar je alleen achterwaarts weer uit kan etc... Opletten dus. De 1e keer dat ik die 2 reuzen in volle galop door het bos zag gaan hield ik m'n hart vast. Nu heb ik geleerd dat dat met grote precisie (en lol) kan.
In het begin zijn ze beiden een keer met hun voorknie tegen het handvat van de kruiwagen aangelopen. Een keer, daarna nooit meer. Ze tillen nu zelfs hun achterbeen eroverheen als het zo uitkomt hahaha (zijn ze groot genoeg voor). Kwestie van laten leren (onder gecontroleerde omstandigheden) en redenen voor dingen hebben. Dit is juist wat ik leuk vindt aan het beleren... terreinwijsheid. Beide paarden letten op, kijken uit, weten waar ze mee bezig zijn. Zowel thuis als onderweg.

Karen Koomans schreef op donderdag 11 maart 2010, 11:33:


Het goede voorbeeld (mee eens?) van dit weg sturen als een vriend, vind ik toegepast in de waterhole rituals, zie de 3 filmpjes die ik net gelinkt heb in het toppic "waterhole rituals" http://www.paardnatuurlijk.nl/fcgi/pnforum.fcgi?request=showsubject&msg=195566&cat=13&subject=14659#msg195566

Lily is nu vijf jaar en een "echt" paard geworden. Vorig jaar had ze nog een smalle kippeborst en was ze erg iel onder al dat haar, ze zag er nog erg jong uit voor haar vier jaar. Ik heb haar dan ook niet veel gereden, alleen af en toe er even op en een klein stap/draf ritje en verder veel wandelen.

Als zaterdag de rijbak nog steeds zacht is, maak ik een nieuw begin met Lily. Ze is op de wildwest manier ingereden en je kunt overal op haar naar toe, echter zonder veel vreugde van haar kant. Bij haar vorige eigenaar was het "kop dicht en doen wat ik wil, of anders....". Die vreugdeloze houding steekt af en toe nog de kop op, ik wil er liever helemaal vanaf. Met een paard wat "moet" wil ik niet op pad, ik wil "samen" dingen ondernemen, waarin zij ook plezier heeft.

Lily is al heel wat veranderd in haar doen en laten. Als ik zie hoeveel plezier ze heeft in simpele opdrachtjes en hoe ze haar best doet om een enthousiast "JAAAA" te horen, denk ik dat ze nu ook aan rijden toe is. Ik hoop dat ze het meeste van haar vorige "training" vergeten is en we met een grotendeels schone lei kunnen beginnen.

Omdat het weer zo slecht was, met spekgladde wegen en een erg hobbelige, keihard bevroren bak die daarna in een ijsbaan veranderde, heb ik qua rijden niets met haar kunnen doen. Wandelen was al een hele toer. Nou ja, voor haar viel het wel mee, ze glibberde af en toe wat weg, maar ik heb een aantal fraaie smakken gemaakt, met een verwonderd kijkend paard wat daar nu zo interessant is op de grond. Maakt wel wat uit of je twee of vier benen hebt.

Mijn doel is niet te gaan rijden zaterdag, ik wil niets overhaasten, maar gewoon samen met haar zadeldeken te spelen en daar van alles mee uit te spoken. Als afsluiting maken we een wandeling ZONDER plaaggeest Kim, die altijd alle aandacht opeist met haar capriolen (in het voorbijgaan even in je achterwerk knijpen bijvoorbeeld) exclusief wij tweeen met een lekkere appel in mijn jaszak voor Lily. Mag Klaas Kim thuis entertainen.

Ik zie wel waar ik uitkom. Als ik op een gegeven moment het gevoel heb dat ik niet verder kom, zal ik kijken of ik hulp kan vinden, echter bij MIJ thuis. Ik wil Lily absoluut niet in training geven, ik wil zien wat er met mijn paard gedaan wordt. Ik wil meegroeien en niet een "klaar" paard geleverd krijgen waarvan ik de knopjes niet weet en dat ik ook nog in training moet om te leren hoe met haar om te gaan.

Nu nog iemand vinden die niet schrikt als je meldt dat je een (luie slome harige dikke koppige domme.... ben ik nog iets vergeten? ) tinker hebt....

Monique

http://www.ebaumsworld.com/video/watch/80925308

Hier zien jullie Linda Parelli aan het werk.

joop schreef op donderdag 11 maart 2010, 14:27:


En ik me maar afvragen hoe ze aan die tendinitis in de ellebogen kwam .Dit gaat de wereld rond , daar mag je gerust van zijn