Uiteraard was er in de basistraining iets mis. Dit paard had heel zijn leven op een traditionele stal gestaan, niet zo'n fijne ervaringen met mensen op gedaan en de huidige eignaar heeft het paard van de slacht gered. De eigenaar was op dat moment op cusus om aan die basis terug te werken. Als je de hele sessie bekijkt dan kan je ook zien dat dit paard geen oog had voor de mens, hem knal omver liep en het gewoon zeer gevaarlijk aan het worden was. Op dat moment heeft Linda het van de eigenaar overgenomen.

Ik zeg niet dat het misschien niet anders had gekunnen, maar dit paard had een zwaar verleden en los het dan almaar weer op. Daar ligt mijn grootste ergernis. Heel veel mensen zoeken de weg naar Nh met probleempaarden. Niet altijd zo gemakkelijk om op te lossen. Daarbij komt ook dat 90% van de mensen die commentaar hebben en zo fel reageren nooit te maken krijgen met extreem moeilijke paarden. En dan vind ik het nogal gemakkelijk om je gal te spuien en commentaar te geven.

Anja Seijn schreef op donderdag 11 maart 2010, 21:23:


Het went Anja...

Wil schreef op donderdag 11 maart 2010, 21:18:


Ik kreeg dit weekend bij de 2 de wandeling zo'n onderdeurtje mee van die manege.
Appaloosa-pony, beetje een Amerikaans type. Grappig beestje.
Ik had het al kunnen weten eigenlijk, toen ik hem stond op te zadelen want al die manegepony's liepen op een gewone trens en die had een bit met hefboomwerking.
Toen we op strand kwamen, snapte ik plots waarom.
De eerste galop schrok ik mezelf nog een ongeluk. (Ik had hem aan een lang teugeltje doorheen de duinen richting strand gereden. Maar toen hij de zee zag, werd die wakker) Die liet op z'n sokken de rest ruim achter zich en er was geen houden aan. Ik heb de hele rit achterom moeten kijken om te zien waar de rest uithing.
Een vriendin probeerde nog langszij te komen om dan haar paard te stoppen in de hoop dat dat ponybeest zag dat iedereen stopte. Maar die ging alleen maar sneller. Als hij niks meer achter zich hoorde kon ik hem overgings wel stoppen na een tijdje.
Maare, jeezes die ging snel... (En op topsnelheid was hij niet, want ik heb hem niet nog eens extra aangespoord.)
Als we daarna nog galoppeerden heb ik hem eigenlijk maar gewoon een beetje laten gaan want die liet zich toch niet tegenhouden. Een kwaaie was het alleszins niet en op't strand heb je toch alle ruimte. En uiteindelijk stopte die ook wel, als de rest stopte.
Maar ik ben ook geen held hoor. Ik heb me er echt overheen moeten zetten dat ik nu eenmaal op een ongeleid projectiel zat, om er nog een beetje plezier van te kunnen hebben.

Geef mij dan eerlijk gezegd dan ook maar mijn lieve Tempête.

Nils Vellinga schreef op donderdag 11 maart 2010, 22:08:


Zoiets ja

Anita Cats schreef op donderdag 11 maart 2010, 21:16:


Wie zei dat ik er zou afvallen?
In alle jaren dat ik mijn paard heb, ben ik er nog maar 1 keer afgetuimeld.
Alle andere keren lagen we gezellig samen op de grond.

En ik denk dat ik buiten galopperen iets anders opvat dan jij. Buiten rijden is voor ons ontspanning en als het ff kan, dan gooi ik haar vooraan gewoon helemaal los.
En ik ga haar ook niet zitten sturen ofzo. Die weet zelf wel waar ze heen moet.

Gea R schreef op donderdag 11 maart 2010, 22:24:


Ik vind het moeilijk te geloven dat iemand deze intimiderende mishandeling van een dier goed kan praten. Zo werk je aan de basis bij Parelli? En dit was een filmpje bestemd voor leerlingen? Wat was er zo geweldig gevaarlijk? Ik heb hem geen pogingen zien doen te slaan of anderszins aanvallend te zijn, terwijl ik eigenlijk verwacht had dat hij op een van de volgende beelden door deze behandeling op zijn achterbenen zou staan.
Typisch dat een "probleempaard" wat zijn hele leven verkeerd behandeld is door meer verkeerd gedrag zijn gedrag moet veranderen. Geweldig!