Anita schreef over krampachtig gedoe... en ik schreef over op m'n gevoel.
Wat ik bedoel is dat er zich een situatie voordoet... en ik daar instinctief op inspeel.
Er een trainingsmoment van maak....

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Anita Cats schreef op zondag 25 juli 2010, 8:06:

Zou zo moeten zijn, maar dat kan alleen als je de sulky naar het paard / pony maakt.
Een paard van 1.50 schoft behoeft een andere afstelling/sulky als en groter paard of kleinere pony.
Stellen dat, een sulky, stabiel ligt en geen druk op de rug geeft, gaat niet op.
Het lamoen mag niet "klapperen", niet zo zeer vanwege het gewicht, maar zeker om de irritatie!

Nils en Olly
Crea met ijzers.... maar NIET aan mijn paard!

Wil schreef op zondag 25 juli 2010, 18:08:


Er wordt nu ook weer kortzichtig gelezen, en eerder gereageerd op het krampachtige.
Arina had het over haar sessie's. ik wilde haar er op attenderen dat ze haar paard ondertussen goed moet opserveren, en op gevoel moet handelen, het aller belangrijkste in een training, Niet de clicker. Ik gebruik helemaal geen clicker, en onderneem ook allemaal socialisatie stappen, met goed resultaat. N.l. begrip, ontspanning en verbetering.

Als we een trailer klaarzetten is bij ieder de bedoeling dat het paard daar uiteindelijk in gaat. De weg daar naar toe is iets wat je niet uit kan stippelen, dag 1 dit en dag 2 dat. Ik heb dat zelfs niet in mijn gedachten. ik wil alleen maar mooi resultaat, kan me niet schelen wat het is. Ik had Folt eerst helemaal er niet bij, tot een houding waarin er niks meer gebeurde. Dan moet je overstappen op heel wat anders. Dat is kunnen observeren, elkaar leren kennen, weten wat je kan doen om het te verhelpen, zodat ze wel weer gaat ondernemen, snuffelen, onderzoeken. Het paard alle vrijheid geven. Nu loopt ze achter me aan de trailer in, omdat ze vertrouwt. Dat vertrouwen is gevoelsmatig, de stemming waar zij in verkeert. Die stemming van het paard verkrijgen, heeft alles te maken met ons gevoel tijdens de training. Vingerspitsengevoel.

Mijn zoontje heeft hét ook gedaan!!!!!
Onze ontzettend overtuigde tradi-puber zei, nadat ook hij dat filmpje hier op de site had gezien, dat hij dan toch ook wel eens bitloos wilde proberen. Ik kon m'n oren niet geloven. Enfin, hij vond wel dat je verschil merkte, maar "zo voor de bosritten vind ik het wel wat, niet voor dressuur of springen". Ik heb daarop niets gezegd, want weten jullie.....hij rijdt alleen maar in het bos......

Hallo iedereen,
een tijdje geleden schreef ik jullie over Kitana, mijn merrie, die altijd in dezelfde hoek wegschoot...ondertussen weet ik al lang waarom en hoe het komt. Ik ben op stage geweest 'spelen met paarden' en daar hebben we ontdekt dat ze gewoon bang is van de ruiter, van zijn benen en zijn handen (die vroeger het bit bestuurden, nu niet meer), en dat ze van pure paniek en angst weg wou. Ze is gewoon ook heel gevoelig en onzeker.
Bij freestyle lukt het ook nog niet omdat ze niets durft te doen van op afstand van de leider...komt wel goed...
Ik lees nu ook het boek Grondwerk met paarden, van Inge Teblinck...

Nu komt mijn eigenlijke vraag: gisteren had de stalhulp Kitana in een andere weide gezet, en waarschijnlijk met nogal geweld, want de dag daarna wou ze helemaal niet meer volgen. Ze weigerde om haar beentjes te verzetten en stak haar hoofd helemaal in de lucht. In het boek staat daarover dat je lichtjes druk moet geven aan het leidtouw en dan weer moet lossen, dan je paard laten nadenken waarom ik los en wat ze nu moet doen, en geduld hebben, dusnoods nog eens opnieuw en normaal volgt ze daarna... (kort uitgelegt). Maar mijn papa, die 7 jaar heeft paardgereden, heeft haar uit de weide genomen en als ze weigerde met het leidtouw een tik op haar kont gegeven, waardoor ze wel volgende. Als ze de 2e keer weigerde moest hij een keer dreigen met het touw en ze ging weer vooruit. Hij zegt dat je eerst moet tonen dat je baas bent en dat grondwerk enzo allemaal veel te braafjes is.

Is dat zo? Geven jullie soms ook eens een tik?
Ik discusieer niet graag met mijn papa

Super Angelique ! Kinderen springen sneller op de kar dan volwassenen, dat belooft alleen maar veel goeds voor de toekomst

lore Blancke schreef op dinsdag 27 juli 2010, 10:49:

Die discussie verlies je ook vast, dus niet aan beginnen, gelijk heb je.
Maar nee, wij - IK - geef geen tik.
Als ze niet voorwaarts wil stappen, neem ik haar zijwaarts links of rechts.
Dan zet ze wel een stap, belonen met een "goed zo", soms meerdere keren, maar dan komt ze ook voorwaarts.
Geduld is een schone zaak.

Nils en Olly
Crea met ijzers.... maar NIET aan mijn paard!