Er was nog iemand die me parelli aanraadde. Nu weet ik ook al niet al te veel van parelli, maar er wordt wel druk bij gebruikt toch, in fases? Zoals Evy ook al zei, dat werkt echt oprecht niet bij Ziggy. Goed, 100 gram druk kan hij hopelijk wel verdragen dus we hebben gisteren gewoon staan wachten met het touw als aanwijzing in welke richting hij moest (beetje druk dus) en ieder stapje beloond.

We zijn toch bijna twee weken met het zeil aan de gang geweest en hij heeft er geen een keer naar gekeken, gewoon echt niet. Hij doet bij alle engen dingen alsof ze er niet zijn. Ik zei gisteren al tegen Evy dat een druk doende flippende ronddansende arabier makkelijker te trainen is dan een stoicijnse stil staande fjord!

Of hij bang is voor de trailer weet ik nog niet aangezien de trailer pas volgende week zondag komt (zondag dus Evy, heel mss kon ik hem zadag eind van de middag ophalen maar das nog niet zeker) en hij al die tijd dat ik hem heb geen trailer meer gezien heeft. Maar aangezien hij echt al stress krijgt van de betonnen vloer achter het hek van de paddock, vermoed ik dat ie niet heel relaxed de trailer tegemoet zal lopen :). De trailer blijft ook gewoon in de paddock staan, ook als we niet trainen. Alle hooibakken daar in de buurt, dan MOET ie er op zijn minst in de buurt staan.

Maar het is wel zeer interessant en leerzaam om te lezen hoe jullie het met je paard aanpakken! Natuurlijk is ieder paard anders en zal niet iedere methode elk paard liggen, maar zo denk je wel na over de andere manieren!

omdat blootsvoets beter is

Geertje schreef op dinsdag 10 augustus 2010, 10:01:


Weet je ik denk dat Ziggy uiteindelijk wel tegen wat meer druk kan, dat zie je ook dat als hij iets al kent en hij het niet meer eng vindt. Als hij op zo`n moment staakt en je gebruikt iets meer druk doet ie het uiteindelijk toch. Maar als hij iets echt eng vindt en het niet vertrouwd werkt het niet om druk te gebruiken. Hij is er dan ook nog niet klaar voor om dan een stapje verder te zetten, dus ik denk dat het in zo`n situatie niet werkt om dan meteen 2 stapjes te vragen. Hij is een paard die veel tijd nodig heeft om nieuwe dingen te verwerken, dat zie je ook omdat hij bij het minste of geringste al begint te gapen en te smakken.

Hij zit eigenlijk nog op het niveau van een veulen, hij kent nog bijna niks. Het moeilijke bij hem is is dat hij ook nog eens heel weinig vertrouwen heeft in de mens. Dus van de ene kant moet je hem veel tijd en vertrouwen geven, maar je moet er ook op passen dat hij er geen gebruik van gaat maken want dat doet hij ook. Dus blijf heel veel naar hem kijken, je weet nu hoe hij zich uit als het hem echt te veel wordt en als hij staat te klooien. Gelukkig is hij nu al zover dat ie niet meer heel erg in zichzelf gekeerd is, maar zich veel meer uit.

Groetjes Evy

Ik heb met Pip nog niet trailer laden gedaan, maar herken wel het (bijna) niet reageren op druk en het heeeeeeel lang wachten op 1 stapje. Voorheen moest ik haar elke ochtend uit de kudde halen om haar samen met Joe in de paddock of op het landje te zetten. Soms moesten we dan twee lege weilanden door voor we op het erf waren, dus een stuk zonder de veilige kudde en nog niet bij de veilige Joe. Ze liep meestal mee tot we het land waar de kudde stond bijna uit waren, dan stopte ze.
Op lichte druk op het touw (leadrope) reageerde ze (voor mij) niet zichtbaar, als ik langzaam de druk wat verhoogde trok ze haar hoofd vaak terug/omhoog. ik bleef dan dezelfde druk vasthouden. dit duurde soms idd heel lang, maar het stapje kwam! Direct de druk weg uiteraard, maar ze deed dan ook echt niet nog een stapje erachteraan! Dus; weer van voren af aan, druk opvoeren, met druk erop afwachten en zelf idd zo ontspannen mogelijk blijven (liedje zingen helpt soms!).
Ik vond dit best heel lastig, vooral omdat ik 's ochtends voor het werk dit deed, dus met enige tijdsdruk. Ik merkte al snel dat het begrip 'haast" niet bestaat in paardenland, had dus geen enkele zin om haar 'aan te sporen' met 'kom op nou' e.d. Ook even met het touw slingeren achter haar zei haar niets.. DUS stond ik gewoon maar een uur eerder op, zodat we een uur extra tijd hadden.
Op sommige dagen ging het wat vlotter, als ik geluk had stond de kudde op het laatste land voor het hek, maar soms duurde het idd erg lang voor we eindelijk bij het hek aankwamen.
Omdat ik geen mogelijkheid had om haar in de kudde te laten als het niet lukte (anders was Joe alleen), moest ze wel mee, en moest ik me er dus bij neerleggen dat dit de enige manier was.Anders had ik het misschien niet zo lang volgehouden. Uiteindelijk is het goed gekomen, liep ze keurig mee en soms zelfs dravend! Heel af en toe wil ze met wandelen nog wel eens stoppen, maar op deze manier loopt ze dan al snel weer mee.

Ik hoop voor jullie dat je de juiste manier kunt vinden, ik ben ervan overtuigd dat dat voor ieder paard iets anders kan zijn. Succes! En, hoe oubollig het ook klinkt; de aanhouder wint hoor!

Merel Stoffers schreef op maandag 9 augustus 2010, 21:43:


hahahahaha grappig detail!

Bedankt allemaal voor jullie raad en aanmoedingen. Daar heb ik veel aan!

Vandaag besloten om een wandeling door het bos te maken. Want kan me voorstellen dat alleen maar wei ook gaat vervelen. Het is op zich een paardje dat graag bezig is en vooral heel graag aandacht heeft. Dus eerst netjes poetsen. Manen gedaan. Dat frunikken vind hij wel oke. Meestal blijft hij netjes staan.
En toen naar het bos. Hij is redelijk verkeersmak dus dat is wel fijn. Het ging heel erg goed het eerste stuk. Hij liep netjes mee zonder morren ofzo. In het bos aangekomen ging het touw eraf. Het is een pad waar niemand komt en waar hij ook niet zomaar weg kan lopen. In het verleden hebben we vaker zonder touw gewandeld en ook nu ging dat prima! Hij was heel erg in zijn nopjes. Soms bleef hij even achter om dan in een drafje weer naar me toe te komen voor een knuffel. Genieten ten top!
Toen terug aan het touw en moesten we door een heel smal paadje. En opeens bijt hij me vol in mijn rug. Ik was behoorlijk geschrokken en ben toch boos geworden.
Het duurde even voor ik mezelf daarna weer bij elkaar geraapt had. Toen toch weer hem elk goed ding belonen. Proberen het echt dat voorgaande los te laten en op positieve voet verder te gaan. En dat lukte.
Het laatste stuk was het moeilijkste. Hij kent de weg en wilde steeds sneller stappen. Regelmatig hem stil gezet. Stapje achterwaards. Weer vooruit.
Ik merk dat er nog heel veel werk aan de winkel is. En ben ook vast van plan om proffesionele hulp in te schakelen.
Ik snap gewoon niet waarom hij me uit het niets gebeten heeft. Dat ik voorop liep en hij mijn "leiderschap" niet wilde aanvaarden? Ik weet het echt niet.
Toch heb ik een goed gevoel over gehouden aan de wandeling. En een blauwe plek maar die trekt wel weer weg.

Danielle

Danielle Zontrop schreef op dinsdag 10 augustus 2010, 14:44:


Weet je heel zeker hoe die beet bedoeld was? Soms kan het ook uit overmoed, een soort jolige lompheid ontstaan zoals iemand die je vriendschappelijk maar onbedoeld pijnlijk hard op je schouder mept of in je zij stompt met een elleboog.

Nee ik weet niet hoe die beet bedoelt was. Daarom snap ik het gewoon niet. Er was verder niks aan de hand. Wat je zegt zou kunnen.
Hij heeft verder nog nooit gebeten dat ik weet. Had ik maar ogen op mijn rug