Ik heb met Pip nog niet trailer laden gedaan, maar herken wel het (bijna) niet reageren op druk en het heeeeeeel lang wachten op 1 stapje. Voorheen moest ik haar elke ochtend uit de kudde halen om haar samen met Joe in de paddock of op het landje te zetten. Soms moesten we dan twee lege weilanden door voor we op het erf waren, dus een stuk zonder de veilige kudde en nog niet bij de veilige Joe. Ze liep meestal mee tot we het land waar de kudde stond bijna uit waren, dan stopte ze.
Op lichte druk op het touw (leadrope) reageerde ze (voor mij) niet zichtbaar, als ik langzaam de druk wat verhoogde trok ze haar hoofd vaak terug/omhoog. ik bleef dan dezelfde druk vasthouden. dit duurde soms idd heel lang, maar het stapje kwam! Direct de druk weg uiteraard, maar ze deed dan ook echt niet nog een stapje erachteraan! Dus; weer van voren af aan, druk opvoeren, met druk erop afwachten en zelf idd zo ontspannen mogelijk blijven (liedje zingen helpt soms!).
Ik vond dit best heel lastig, vooral omdat ik 's ochtends voor het werk dit deed, dus met enige tijdsdruk. Ik merkte al snel dat het begrip 'haast" niet bestaat in paardenland, had dus geen enkele zin om haar 'aan te sporen' met 'kom op nou' e.d. Ook even met het touw slingeren achter haar zei haar niets.. DUS stond ik gewoon maar een uur eerder op, zodat we een uur extra tijd hadden.
Op sommige dagen ging het wat vlotter, als ik geluk had stond de kudde op het laatste land voor het hek, maar soms duurde het idd erg lang voor we eindelijk bij het hek aankwamen.
Omdat ik geen mogelijkheid had om haar in de kudde te laten als het niet lukte (anders was Joe alleen), moest ze wel mee, en moest ik me er dus bij neerleggen dat dit de enige manier was.Anders had ik het misschien niet zo lang volgehouden. Uiteindelijk is het goed gekomen, liep ze keurig mee en soms zelfs dravend! Heel af en toe wil ze met wandelen nog wel eens stoppen, maar op deze manier loopt ze dan al snel weer mee.

Ik hoop voor jullie dat je de juiste manier kunt vinden, ik ben ervan overtuigd dat dat voor ieder paard iets anders kan zijn. Succes! En, hoe oubollig het ook klinkt; de aanhouder wint hoor!

Merel Stoffers schreef op maandag 9 augustus 2010, 21:43:


hahahahaha grappig detail!

Bedankt allemaal voor jullie raad en aanmoedingen. Daar heb ik veel aan!

Vandaag besloten om een wandeling door het bos te maken. Want kan me voorstellen dat alleen maar wei ook gaat vervelen. Het is op zich een paardje dat graag bezig is en vooral heel graag aandacht heeft. Dus eerst netjes poetsen. Manen gedaan. Dat frunikken vind hij wel oke. Meestal blijft hij netjes staan.
En toen naar het bos. Hij is redelijk verkeersmak dus dat is wel fijn. Het ging heel erg goed het eerste stuk. Hij liep netjes mee zonder morren ofzo. In het bos aangekomen ging het touw eraf. Het is een pad waar niemand komt en waar hij ook niet zomaar weg kan lopen. In het verleden hebben we vaker zonder touw gewandeld en ook nu ging dat prima! Hij was heel erg in zijn nopjes. Soms bleef hij even achter om dan in een drafje weer naar me toe te komen voor een knuffel. Genieten ten top!
Toen terug aan het touw en moesten we door een heel smal paadje. En opeens bijt hij me vol in mijn rug. Ik was behoorlijk geschrokken en ben toch boos geworden.
Het duurde even voor ik mezelf daarna weer bij elkaar geraapt had. Toen toch weer hem elk goed ding belonen. Proberen het echt dat voorgaande los te laten en op positieve voet verder te gaan. En dat lukte.
Het laatste stuk was het moeilijkste. Hij kent de weg en wilde steeds sneller stappen. Regelmatig hem stil gezet. Stapje achterwaards. Weer vooruit.
Ik merk dat er nog heel veel werk aan de winkel is. En ben ook vast van plan om proffesionele hulp in te schakelen.
Ik snap gewoon niet waarom hij me uit het niets gebeten heeft. Dat ik voorop liep en hij mijn "leiderschap" niet wilde aanvaarden? Ik weet het echt niet.
Toch heb ik een goed gevoel over gehouden aan de wandeling. En een blauwe plek maar die trekt wel weer weg.

Danielle

Danielle Zontrop schreef op dinsdag 10 augustus 2010, 14:44:


Weet je heel zeker hoe die beet bedoeld was? Soms kan het ook uit overmoed, een soort jolige lompheid ontstaan zoals iemand die je vriendschappelijk maar onbedoeld pijnlijk hard op je schouder mept of in je zij stompt met een elleboog.

Nee ik weet niet hoe die beet bedoelt was. Daarom snap ik het gewoon niet. Er was verder niks aan de hand. Wat je zegt zou kunnen.
Hij heeft verder nog nooit gebeten dat ik weet. Had ik maar ogen op mijn rug