hello alle lieve paardenmensjes
heb weer een vraagje :)
Ik kan nu al redelijk veel van grondwerk met Kitanatje, maar dat is altijd met beloningen.
Werk vooral met het boekje van Inge Teblick
maar er zijn een paar mensjes die me al hebben doen twijfelen aan die werkwijze omdat ze zeggen dat voor eten paarden alles doen maar dat het zonder eten dan nooit zal lukken... Dan zei ik tegen hen dat ik het hoedanook beter vind dan straffen...maar ze waren niet echt onder de indruk

Ik heb vorige keer (lang geleden) geschreven over dat Kitana staakte, wel als dat opgelost was (met heel veel geduld weliswaar, mijn papa verklaarde me zot dat ik het zo lang volhield om niet te dwingen) en toen begon ze allemaal andere dingen uit te steken waar ik opnieuw geen raad mee wist.
Uiteindelijk is Erike De Brabant gekomen, osteopate en homeopate zij heeft Kitana al heel erg geholpen. Ze had last van haar rug, haar blaas, haar nieren. Ze kreeg daar nu medicatie voor en ik zie echt dat ze al veel liever beweegt. Ik ben zo blij als ik haar zo zotjes zie doen en haar vanzelf zie galoperen! Volgende keer gaat ze dan werken aan de energiebanen en ze komt helemaal tiptop in orde :)
Maar ik mocht nu dus 5 weken niet met haar rijden en moest me dus nog verder verdiepen in grondwerk...

Groetjes loreke :)

ps: in mijn hartje ben ik een indiaantje

Volgens mij kun je toch het beste werken aan je band met je paard, het vertrouwen dat hij/zij in jou heeft. Natuurlijk kan schriktraining daarbij helpen, maar het hoeft geen doel op zich te worden, toch? Als het vertrouwen goed is maakt het niet uit wat je (buiten) tegenkomt, JIJ bent dan de factor die ervoor zorgt dat je paard er langs gaat of het 'enge ' trotseert zonder in paniek te raken.
Als jij relaxed blijft en laat zien dat iets (wat dan ook) niet eng is en je er niet van onder de indruk bent, zal dat je paard helpen er ook niet van te stressen. Nogmaals, hij/zij moet je natuurlijk wel vertrouwen.

It takes a wise man to understand that strength lies in
a gentle hand

Fem schreef op donderdag 30 september 2010, 22:14:


Heb je natuurlijk helemaal gelijk in, maar een beetje oefenen met gekke dingen kan nooit kwaad toch?
En is best leuk om te doen, we hebben al wat lol gehad met z'n allen om gekke dingen te bedenken en te doen en te zien dat de paarden er allemaal weer anders op reageren, b.v. een v.d hafs die gewoon totaal NIET reageerde op zo'n afgrijselijke voetbaltoeter op zo'n luchtflesje, terwijl een van de mensen die erbij stond zowat een meter de lucht in sprong!
(Die persoon is uiteraard nog niet klaar voor een buitenrit )

ik heb mijn merrie nog niet zo heel lang (half jaar) dus er valt natuurlijk nog heel wat te leren van elkaar en aan wederzijds vertrouwen te werken.
Ik rijd vooral buitenritten, en hoewel zij hier veel ervaring mee heeft, kan ze nog makkelijk van niets (voor mij dan) schrikken. niet zo erg, hoort erbij.
Lastiger vind ik het als ze echt ergens niet langs wil, bv een huis of zelfs een deurmat (=vast een eng monster). In eerste instantie staat ze dan stokstijf stil (altijd nog beter dan wegrennen). Ik laat haar dan rustig kijken en soms loopt ze dan gewoon door. Maar vaak begint ze achteruit te lopen en alles wat ik doe heeft dan alleen maar een versterkend effect. Best gevaarlijk want ze loopt dus ook gewoon steile bermen af in z'n achteruit of tegen schrikdraadjes aan. afstappen lukt in zo'n geval al helemaal niet.
Als ik de ruimte heb, laat ik haar gewoon rustig een paar passen achteruit doen totdat ze zich weer veilig voelt. Dan mag ze kijken en lukt het na enige aansporing meestal wel om haar er langs te laten lopen. Heb ik die ruimte niet, dan doe ik eigenlijk niks, tenzij ze zich om wil draaien om ervandaan te lopen. In dat geval laat ik haar een rondje lopen en weer kijken tot ze tot rust is gekomen.
Uiteindelijk loopt ze altijd door, en meestal ook alsof er nooit iets aan de hand is geweest.

aan jullie de vraag of ik dit handig aanpak, of dat er betere manieren zijn en vooral ook hoe ik het kan voorkomen of verbeteren!

Patricia van Baarlen schreef op vrijdag 1 oktober 2010, 21:13:


Heel herkenbaar.
Mijn merrie doet precies hetzelfde als ze iets eng vindt.
Ik probeer zelf dan zo veel mogelijk te ontspannen, dat helpt haar om weer vertrouwen te krijgen.
Het gebeurt overigens maar heel zelden...

Hier ook zo'n paard. Ik ben op dit manier een keer met hem in een los stuk prikkeldraad beland dat in de berm 'verstopt' lag
Niet echt leuk om mee te maken. Dus goede tips zijn idd welkom.

Patricia van Baarlen schreef op vrijdag 1 oktober 2010, 21:13:


Ik doe het net zo, dus IK vind dat jij het prima doet
Er is maar 1 weg, en die gaat "daar langs" zeg ik altijd.

Nils en Olly
Wie de lat steeds lager legt, leert nooit springen

bedankt voor jullie reacties. natuurlijk blij te lezen dat ik het niet helemaal verkeerd aanpak (maar wel jammer dat er blijkbaar niet veel meer aan te doen valt).
het laatste wat ik wil is haar nog banger te maken door flink te gaan drijven, maar anderzijds wil ik natuurlijk niet dat ze een loopje met me neemt of haar zin probeert door te drijven. gelukkig leer je vanzelf het verschil te herkennen omdat als ze eenmaal ergens langs is gegaan, ze de tweede keer veel makkelijker doorloopt; dan weet je dat haar angst reeel was en ze de zaak nu meer vertrouwt.
Terwijl ze dus ook wel eens gewoon stil blijft staan op een voor haar heel bekend punt. dan nog mag ze van mij altijd wel even polshoogte nemen, maar daarna is het gewoon gaan.

Grappig genoeg is ze ook vaak heel koelbloedig, loopt ze gwoon langs ronkende tractoren of snerpende motorkettingzagen waarbij de bomen haast naast je op de grond vallen. ben dan zo trots op d'r en laat dat merken ook! Sowieso prijs ik haar altijd de hemel in als ze uiteindelijk langs iets heel engs durft te lopen. Ik voel echt dat haar dat dan goed doet.

hoe dan ook, als er nog iemand een tip heeft om achterwaarts lopende paarden weer voorwaarts te laten gaan: graag!
(overigens ging ze in het begin nog wel eens uit pure eigenwijzigheid achteruit. dat 'beloonde' ik dan door haar nog wat meer aan te sporen achteruit te lopen, zodat ze maar wat graag daarna weer vooruit liep. maar dit is niet hetzelfde als uit angst terugdeinzen, dan bevestig je het gevoel alleen maar).

Je zou dat gedrag moeten doorbreken. Je zegt belonen voor het goede, maar als ze twijfelen moet jij daar ook voor ze zijn met resolute stem en houding; doorlopen! het is niet spannend
.
Zit hier met een rood hoofd, kom net terug van wandeling met jong paard. Handjes vol.
Ben ook een aantal maanden met haar bezig en ze begrijpt in de bak heel goed welke kant ze op moet stappen door mijn houding evt. stem.
Daar heb ik nu profijt van. Ik heb mijn handen vol, maar ik krijg wel de goede reactie's vanuit een verstijfde positie.'Wat we thuis hebben iogebouwd werkt door. Als een paard achterwaarts zou gaan terwijl ik dat niet vraag draai ik ze met de hals opzij, zodat er iets zijwaarts vanuit voortvloeit. Alles uitproberen maar niet achterwaarts laten gaan.

Ze is thuis juist erg gevoelig en wijkt al voor praktisch niks, op de weg zijn ze zo met hunzelf bezig dat je ze soms Moet attenderen van he joh, opzij.
Achterwaarts zou ik niet in meegaan, werk dan zodra je iets aan voelt komen naar zijwaarts vandaaruit weer naar voren. Achterwaarts zou niet meer moeten kunnen ontstaan. reactie vermogen anticiperen vd ruiter.