Jacqueline v d Berg schreef op maandag 4 oktober 2010, 8:23:


Dat vind ik niet. Je beloont voor een gewenste reactie, of dat nu pootje geven of een wapperende vlag passeren is. Als het voor het paard aanvoelt als een hele prestatie, mag je dat best belonen. Ik vind dat geen angstbevestiging, maar gewenst gedrag-beloning.
Als mijn paard bv enkele passen iets terughoudend loopt door een lichtvlek oid en dan toch doorloopt, zeg ik goed zo, ook als er zo op het oog niets is gebeurd. Paard weet daardoor dat jij "mee" bent in zijn beleving.

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

Christel Provaas schreef op maandag 4 oktober 2010, 9:54:


Ik geef hooguit een vluchtige aai over haar hals of minikriebel in haar manen, zeker niets uitbundig.
Vroeger deed ik dat wel, prees haar uitbundig maar ik vond dat ze telkens voor dezelfde dingen evenveel angst bleef houden, ik had het gevoel dat ik ze beloonde voor iets dat eigenlijk vanzelfsprekend zou moeten zijn. Ik respecteer haar angsten en onzekerheden maar ga er heel gewoon mee om, ga er niet in mee, ook niet in de beloning. Ik overhaast haar ook niet, het duurt zolang het duurt, maar als ze er dan langs of over gaat, krijgt ze hooguit een kleine aai of een goed zo. Heb gewoon het gevoel als ik 'goed zo' begin te roepen en uitbundig ga belonen , ze de boodschap krijgt, goh, het wàs blijkbaar inderdaad erg eng, mijn baasje vond dat ook want anders zou ze zo niet reageren.
Heb het gevoel dat ze zo veel 'cooler' is geworden toch.
Ik denk wel dat het per paard enorm kan verschillen hoe je ermee omgaat. Kan ook niet anders, ze zijn ook allemaal weer anders.

Jacqueline v d Berg schreef op maandag 4 oktober 2010, 10:19:

Het wás ook eng! In het paard zijn beleving in ieder geval wel!
Ik heb het niet over uitbundig belonen, maar over 'mee zijn'.

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

Christel Provaas schreef op maandag 4 oktober 2010, 10:43:


Mijn reactie was puur op het uitbundig belonen, zo staat het er ook hoor, als je even terug leest

Dan zijn we het denk ik eens!
• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

haha, 't is maar wat je onder uitbundig verstaat he? Uiteindelijk hangt het van de situatie af of en in welke mate ik haar beloon.
Zo was er een afvoergeultje met een rooster erover die ze vréselijk eng vond, ook na vele keren oefenen inclusief afstappen ,ander paard erbij enz. Toen ze dan uiteindelijk er toch overheen ging, ging ik uit mijn dak en kreeg ik van haar het gevoel dat haar dat meer zelfvertrouwen gaf. De keer erna liep ze al veel makkelijker erover heen, en beloonde ik met gekriebel en goed zo. Minder eng=minder beloning.
Als ze weigert voor een stel koeien (die we zo vaak tegenkomen), mag ze best effe kijken, maar dan hup erlangs, geen onzin. doet ze het braaf, dan is het 'goed zo'.
Ziet ze iets voor het eerst en deinst ze terug, bv op een nieuwe route, dan is iedere poging in de goeie richting wat mij betreft een beloning waard. Ik weet dat ze zich dan niet aanstelt maar echt bang is. Loopt ze er dan langs, ben ik oprecht trots op haar en laat dat ook gewoon merken. Denk niet dat ik haar angst dan bevestig, maar wel haar prestatie. Ze doet tenslotte iets voor mij terwijl ze zich liever had omgedraaid. Zou ik merken dat ze de keren erna weer hetzelfde geintje uithaalt, dan zou ik anders gaan reageren, maar dat is niet het geval. het gaat de tweede keer ALTIJD beter dus voor mij betekent dit dat dit bij haar werkt.
Inderdaad, ieder paard en iedere situatie is anders en het is de uitdaging om steeds te zoeken naar wat het beste werkt. Zo heb ik het bij mijn honden ook altijd gedaan.

Hoe dan ook, iedere visie en ieders ervaring kan mij weer op ideeën brengen voor een volgend obstakel. Dank dus daarvoor!

Ook ik heb een merrie met veulen, van ruim 5 maanden inmiddels. Om problemen te voorkomen heb ik tot nu toe alleen 2x een buitenritje gemaakt, toen er bezoek was van paardenmensen. We hebben toen het veulen en bejaarde paard aan de hand gestapt (goede ervaring; Hij vond het erg spannend. Je moet wel een stoer persoon hebben, want zo makkelijk en gehoorzaam als hij in eigen wei is, zo moeilijk was hij nu. Het verbeterde onderweg wel. Alles went, nietwaar?) en moeder en de andere jonge merrie onder het zadel gereden.
Mijn rijbak ligt in de wei. Hoe de prikpalen ook staan, moeder en kind kunnen elkaar altijd zien. Ik begon met poetsen in de wei, toen poetsen aan de andere kant van het draad, vervolgens grondwerk in de bak, en nu grondwerk of rijden, net waar wij zin in hebben. Dit proces verliep vrij snel, omdat er geen problemen optraden. De merrie lijkt het prima te vinden om even haar eigen ding te doen, zonder gestoord te worden door (en misschien soms van) een af en toe erg druk hengstveulen. Als we met 2 personen zijn, nemen we de jonge merrie er ook bij in de rijbak. Hij blijft in ieder geval altijd samen met "oma", een merrie van 31 jaar. Die is dan dus wel het "kind" van de rekening, want hij lang niet altijd respect voor de ouderdom. Buiten dat, gaat het prima. Een enkele keer rent hij een rondje en roept even, maar de merrie kijkt niet eens altijd, terwijl ik daar niet moeilijk over zou doen. Meestal staat hij gewoon naast oma te grazen of neemt hij haar staart te grazen.
Ook als we stoppen en teruglopen, heeft de merrie geen haast. Pas als ze afgezadeld voor het hek van zijn wei staat, wordt ze even druk.
De reden dat ik geen buitenrit maak, ligt geheel bij mijzelf. Ik word dan toch onzeker: "Er zal toch niet dit gebeuren?, Hij zal toch niet dat doen?" Dit vind ik geen goede basis, dus houd ik het bij de rijbak.
Misschien heb je iets aan dit verhaal?

Ik wil de onzekeren onder ons graag een hart onder de riem steken met dit verhaal.
Op mijn 40e kocht ik mijn eerste eigen paardje, onder het mom dat het voor de kinderen was: Een 15-jarig volbloed arabiermerrietje, 1.47 m. hoog, hoogdrachtig van haar 12e veulen (dat eigendom van de vorige eigenaar bleef, na spenen) en werkzaam als rijpony op de manege. 2 Jaar lang had ik haar in de zaterdaglessen zien lopen, drachtig of een veulen zogend, maar altijd present. Kerngezond dus. Die eerste nacht nadat ik haar gekocht had, zal ik nooit vergeten. Het gevoel koesterend, toen ik 's avonds ging kijken bij mìjn paard!
Van NH. had ik nooit gehoord. Ik reed western en mijn dochter en ik schoolden haar om. Het ging met vallen en opstaan. Mijn man liep een gebroken vinger en ik een gebroken kaak op, en de merrie zelf viel achterover van de trailerklep, waarbij zij haar been zwaar beschadigde, omdat ze niet vast bleek te kunnen staan (Zet dus nooit je paard vast, voor de stang vastzit en de klep dicht is) en zo kan ik nog een aantal vergissingen noemen. We reden haar uiteraard met bit en sporen, waarbij ik wel moet aantekenen, dat we beide hulpmiddelen altijd spaarzaam gebruikt hebben.
Wèl is zij naast de dierenarts i.g.v. problemen ook behandeld door een acupuncturist/masseuze indien nodig en heb ik haar zadel laten aanmeten. We hebben fantastische buitenritten gemaakt (Deze arabier stapt langs iedere trekker, vrachtwagen met oplegger enz. zonder te verwikken of verwegen), maar daarbij ook weleens even flink het bit beetgepakt als zij harder ging dan veilig was en niet, zoals gewoonlijk op een strakker vingertje terugkwam. Wij hebben ook, met veel succes, wedstrijden met haar gereden. Zij had daar niet altijd zin in, maar ik vond, dat zij thuis toch ook weer wat te vertellen moest hebben.
Zij is nu 31 jaar. Ik ben gestopt met haar berijden toen zij op haar 28e begon te bokken. Genoeg dus, vond ik. Terugdenkend zijn we vaak verkeerd bezig geweest en hebben we haar, ook met de beste bedoelingen, vaak onrecht aangedaan. Maar als je praat over gevoel...Zij geeft mij het gevoel, dat ze van me houdt en alle fouten vergeeft. Ze vertelt me precies waar ze jeuk heeft en gekrabt wil worden, Nu! , en komt nog steeds graag bij mij. Eventjes dan, want dan moet er weer gegraasd worden.
Mensen, zo zijn paarden. Ze accepteren het leven zoals het komt en vergeven de baas als dit nodig is. Wat zij voor mij betekent, kan ik niet beschrijven. Wel maak ik nu weer een heleboel fouten met haar opvogsters, maar het geeft niet, want we houden van elkaar.

Mooi verhaal!
Paarden zijn zo ontzettend NIET rancuneus, daar kunnen wij echt wat van leren.

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

Mooi geschreven.
En inderdaad, gelukkig zijn paarden verschrikkelijk geduldig met ons. We kunnen er een voorbeeld aan nemen.

ik krijg vochtige oogjes oeps. Wat een mooi verhaal. Zo bijzonder!
Bedankt voor het delen!

Hoi Josephina,

Bedankt voor het delen! We kunnen er nog heel wat van leren he, van paarden....

Groetjes Femke

Josephina, wat een mooi en eerlijk verhaal........zIt ook al weer bijna te snotteren. Doe niets anders sinds ik een paard heb.....
Paarden zijn met recht 'edele' dieren.