Interessant:

http://thesoulofahorse.com/blog/horses-never-forget-human-friends/#more-1199



Liefde gaat dus ook wel een klein beetje door de maag bij onze paardjes

Natuurlijk bekappen? Da's yoga met paardenvoeten

Schreeuwende Fazanten
Je bent in de war met de ruiters, die schreeuwen als het paard schrikt van een opvliegende Fazant

Nils en Olly
Wie de lat steeds lager legt, leert nooit springen

Sandra van Bommel schreef op vrijdag 8 oktober 2010, 16:22:

En maagzweren?

Nils en Olly
Wie de lat steeds lager legt, leert nooit springen

Heb je enig idee hoe het zadelmak maken bij hem is verlopen? Doet hij dit recent of heeft hij dit altijd gedaan?

Paar mnd geleden ,was ik bij kiba.
Ik kocht hem jaren geleden van een stel lieve mensen.
De bron was goed en ik heb hem 6 jaar verzorgd.
veel gewandeld en uiteinedelijk ook wel met hem gereden,maar vooral,zoals ik nou eenmaal paarden houd:veel gespeeld en zo one.
Ik heb met verschrikkelijk pijn hem verkocht omdat ik toen in een scheiding beland was,wat ook zeer veel hartzeer kostte en had geen huis en wel een zoontje van 6.
Vreselijke tyd.
Ik dacht ,dat ik kiba niet meer de zorg kon geven ,die ik van mijzelf eiste,maar na 3 weken was ik er zo kapot van ,dat ik er op terugkwam.
Ik kreeg kiba niet terug,terwijl ik dat wel mondeling had afgesproken.
Ook had ik afgesproken,als zij t niet met hem kon vinden,of als t paard ongelukkig was ,ik hem zo zou terugnemen.
Was er doodziek van.
Als ik naar alkmaar fietste ,en ik langs t land kwam ,hoorde hij mij.
Hinneken,en ik huilen.
Verschrikkelijk.
was gewoon n kind.
Maar had geen poot om op te staan.
Niets schriftelijk.
Nu een paar mnd geleden(kiba is nu 32)kwam ik op t erf bij de mensen,die hem een welverdiende oude dag geven,paard is nooit ziek geweest!)
De rillingen gingen over onze lijven.
Kiba herkende meteen mn stem en toen ik in de paddock kwam,legde hij zn hoofd helemaal om mij heen.
Terwijl ik dit schrijf ,springen de tranen in n ogen.
Ook voor dit paard ben ik verschrikkelijk liefdevol geweest.
Dit heeft niks te maken met vreten,maar met liefde.
had niks op zak,alleen mezelf.
Ik zit niet veel meer op pn,omdat er nog steeds mensen zitten,die met bit rijden en dingen doen met paarden,waar ik niks mee te maken wil hebben.
Maar als je je paardje even of een paar uurtjes op stal zet,ben je goddeloos.
Ik luister naar mn paard.
dat is belangrijk en totdat ik geen paradijs heb,wat mij 100% kan garanderen wat goed is doe ik wat mij ingegeven word.
Heb de laatste 40 jaar al genoeg goeroes voorbij zien gaan.
Geen mens/paard is t zelfde.
Wat t ijzerwerk betreft ga ik helemaal eens.
heb met vera best mn twijfels gehad,maar ijzers zijn er never nooit onder gegaan,maar met anda ivm een paar uitdrogen en languit liggen in een lekkere stal?
Ja,dat doe ik gewoon wel.
Rotstraal weg!!
schimmelinfectie!! weg.
Vrolijke bokkende spelende,lieve,niet meer bang voor de zweep.Klaar!!
En om op kiba terug te komen?
T gaat absoluut niet alleen om t vreten.
Ik gaf alleen hooi.
T ging om mij met hem.
trudy
ijzer/zweep/spoor/bitloos,maar niet stuur-of hopeloos.

Arabesk schreef op vrijdag 8 oktober 2010, 21:54:


Wat een onnozel onderzoek zeg.

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

Liesl schreef op vrijdag 8 oktober 2010, 20:58:

Waarschijnlijk dreigt hij zijn evenwicht te verliezen door het gewicht op zijn rug, wat hij aan de longe niet heeft. Het is voor een (jong) paard heel wat om te lopen met een al dan niet 'mee' zijnd gewicht op zijn rug. Dat kost tijd om te wennen, te leren, en te balanceren. Iberische paarden reageren doorgaans sterker op balansverandering dan bv warm- of koudbloeden, dus je zult subtiel met je gewicht moeten reageren. Het paard is het NOOIT schuld, het reageert slechts op wat er daarboven gebeurt en je moet je steeds afvragen: veranderde ik mijn gewicht?


Veel rechtuit rijden en daarin tempo minimaal wisselen, meteen belonen als de tempowisseling doet met ruitergewicht. Bochten maken het extra moeilijk, omdat dan de balans weer verlegd wordt.
Ik heb zelf een andalusier, die was in het begin net zo. Stopte ook zomaar met draven, wat veroorzaakt werd doordat ik zelf minimaal naar voren neigde. Zelfs stoppen uit galop omdat ik mijn hoofd iets naar beneden knikte. Het duurde een tijd voordat ik had uitgevogeld dat het daardoor kwam. Doodstil zitten met een stille hand en fier rechtop blijven en naar voren denken, dan neemt het paard jouw houding aan. Niet heftig been gaan geven al shij terugvalt in tempo of de hogere gang niet wil aannemen, want daardoor gaat je bovenlichaam onherroepelijk naar voren en geef je dus eigenlijk gas en rem tegelijk.
Mijn paard reageerde pas voorwaarts als ik mijn onderrug en billen iets aanspande en beslist niet met mijn bovenlichaam naar voren ging. Als ik mijn benen aanlegde, ging hij juist tegen die druk in en vertraagde. Blijkbaar voelde dat logisch voor hem, hoe onlogisch ik het zelf ook vond.
Het is een hele omschakeling, maar alleszins de moeite waard!


• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

@Nils, maagzweren, daar had ik nog niet aan gedacht. Geeft dat dezelfde soort stress en onrust?

@Anja, nee, helaas heb ik daar geen idee van. Wat me wel meteen opviel toen ik hem kwam bekijken was zijn onrust. Stilstaan, moet poetsen, opstijgen en in het algemeen ging hem slecht af. Ook tijdens de keuring was hij zeer onrustig, maar dat weet ik aan alle 'rare' dingen die de veearts met hem deed.

Ik ken zo 2 paardjes
Bij eentje is er geen verschil of er iemand op zit (met/zonder zadel) of niet, haar spieren zijn te kort langs de binnenkant, dus als ge de poten ff stretcht loopt ze weer normaal.
Andere paardje deed het alleen met ruiter (opgezadeld etc). Osteopaat is geweest, paardje zat volledig vast in nek en rug (door slecht zadel?) Dat paard wou nooit galopperen trouwens, nu crosst ze alweer vrolijk rond en wordt er een zadel op maat gemaakt

Tis maar om te zeggen dat het aan vanalles zou kunnen liggen

Christel Provaas schreef op zaterdag 9 oktober 2010, 8:24:


Is het een onnozel onderzoek omdat ík het hier link, of omdat je het echt zo vindt?

Arabesk schreef op zaterdag 9 oktober 2010, 17:11:


Ik vind het echt zo. Dat spreekt toch voor zich? Waarom zou je daar nog eens een onderzoek tegenaan gooien?
Ik vind het net zoiets als onderzoeken dat veulens die volop beweging krijgen, beter ontwikkelde pezen krijgen dan veulens die op stal gehouden worden. Duh.

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

Het kan goed dat je met een 'opstaptrauma' te maken hebt, wat veroorzaakt is door een fout in het verleden. Rustig zo doorgaan, elke stap begeleiden en elke gewenste reactie belonen. Singeldwang gaat nooit helemaal over, maar je kunt het wel minder erg maken. Mijn paard Cadiz ging er soms bij liggen als het hem teveel aangreep, dus ik heb er enige ervaring in.
Haal de logica uit het patroon: Vaak opzadelen zonder rijden, poetsen zonder opzadelen, opzadelen en afzadelen, opzadelen en ernaast lopen, opzadelen, afzadelen en opstappen, zo haal je het paard uit zijn verwachtingspatroon. En steeds één gaatje aansingelen, daarbij zorgen dat het paard naar voren weg kan lopen, hij moet een 'vluchtroute' zien. Er geen punt van maken, luchtig over doen, klopje, gaatje strakker, beetje schudden aan het zadel, weglopen, wat hooi geven, gaatje strakker, pasje vooruit zetten, staart borstelen, gaatje strakker, klopje, aai etc.

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

Mijn paard doet het ook. (half-quarter merrie van een jaar of 12.)
Ze doe dat al zeker 7 jaar. Daarvoor is het mij nooit opgevallen, maar mogelijk heeft ze het altijd al gedaan.
Ze doet het ook duidelijker belast dan onbelast en ook meer op het harde dan op zachte bodem.
Ik betwijfel of het iets met evenwicht te maken heeft.
Mijn paard had in haar jeugd een behoorlijk slecht gevoel voor evenwicht. (Die ging geregeld wel eens onderuit.) Maar met volwassen te worden is dat sterk verbeterd. Haar manier van lopen, daarentegen is niet veranderd.
Iemand heeft mij ooit eens gezegd dat het te maken had met haar voeten en haar beenstand. (Ze heeft de neiging om haar voorvoeten wat naar binnen te draaien en wikkelt af over de buitenzijde van haar hoeven. En daardoor slijt ze ook haar voeten scheef af.)
Naar verluid zouden paarden die min of meer ongemak ervaren door hun steunsels dit ook gemakkelijker doen.
(Ik heb geen idee of dit echt zo is. Maar dat is mij ooit verteld door één of andere Duitse Strasser-docent. Ik heb hier wel ooit eens een filmpje gezien van een zwaar hoefbevangen pony (Ik dacht dat het die pony uit GB was, waar ooit die Strasser-rechtzaak over geweest is?) en bij dat filmpje werd het kruisen van die voorbenen genoemd als een symptoom van pijn in die voeten door de HB. Maar verder ben ik daar nooit iets over tegen gekomen.)
Mijn paard heeft overgings ook makkelijk last van haar rug en nog wat andere gewrichten (schouder, heup etc...) Dus dat het daar mee te maken heeft, zou ook nog best kunnen.

groet
Ans

Uit Ans' reactie begrijp ik dat ik misschien niet duidelijk was. Het terugvallen in snelheid en zelfs in gang is toe te schrijven aan onvoldoende balans. Het vóór elkaar neerzetten van de benen als een mannequin is een aangeboren gang-eigenschap, net zoals campaneo (naar opzij uitfladderen van de voorbenen) of knie-actie. Niet fout of goed dus. Dit uitfladderen wordt minder zichtbaar wanneer het paard meer 'aan elkaar' naar voren loopt.

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •