Ik ken zo 2 paardjes
Bij eentje is er geen verschil of er iemand op zit (met/zonder zadel) of niet, haar spieren zijn te kort langs de binnenkant, dus als ge de poten ff stretcht loopt ze weer normaal.
Andere paardje deed het alleen met ruiter (opgezadeld etc). Osteopaat is geweest, paardje zat volledig vast in nek en rug (door slecht zadel?) Dat paard wou nooit galopperen trouwens, nu crosst ze alweer vrolijk rond en wordt er een zadel op maat gemaakt

Tis maar om te zeggen dat het aan vanalles zou kunnen liggen

Christel Provaas schreef op zaterdag 9 oktober 2010, 8:24:


Is het een onnozel onderzoek omdat ík het hier link, of omdat je het echt zo vindt?

Arabesk schreef op zaterdag 9 oktober 2010, 17:11:


Ik vind het echt zo. Dat spreekt toch voor zich? Waarom zou je daar nog eens een onderzoek tegenaan gooien?
Ik vind het net zoiets als onderzoeken dat veulens die volop beweging krijgen, beter ontwikkelde pezen krijgen dan veulens die op stal gehouden worden. Duh.

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

Het kan goed dat je met een 'opstaptrauma' te maken hebt, wat veroorzaakt is door een fout in het verleden. Rustig zo doorgaan, elke stap begeleiden en elke gewenste reactie belonen. Singeldwang gaat nooit helemaal over, maar je kunt het wel minder erg maken. Mijn paard Cadiz ging er soms bij liggen als het hem teveel aangreep, dus ik heb er enige ervaring in.
Haal de logica uit het patroon: Vaak opzadelen zonder rijden, poetsen zonder opzadelen, opzadelen en afzadelen, opzadelen en ernaast lopen, opzadelen, afzadelen en opstappen, zo haal je het paard uit zijn verwachtingspatroon. En steeds één gaatje aansingelen, daarbij zorgen dat het paard naar voren weg kan lopen, hij moet een 'vluchtroute' zien. Er geen punt van maken, luchtig over doen, klopje, gaatje strakker, beetje schudden aan het zadel, weglopen, wat hooi geven, gaatje strakker, pasje vooruit zetten, staart borstelen, gaatje strakker, klopje, aai etc.

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

Mijn paard doet het ook. (half-quarter merrie van een jaar of 12.)
Ze doe dat al zeker 7 jaar. Daarvoor is het mij nooit opgevallen, maar mogelijk heeft ze het altijd al gedaan.
Ze doet het ook duidelijker belast dan onbelast en ook meer op het harde dan op zachte bodem.
Ik betwijfel of het iets met evenwicht te maken heeft.
Mijn paard had in haar jeugd een behoorlijk slecht gevoel voor evenwicht. (Die ging geregeld wel eens onderuit.) Maar met volwassen te worden is dat sterk verbeterd. Haar manier van lopen, daarentegen is niet veranderd.
Iemand heeft mij ooit eens gezegd dat het te maken had met haar voeten en haar beenstand. (Ze heeft de neiging om haar voorvoeten wat naar binnen te draaien en wikkelt af over de buitenzijde van haar hoeven. En daardoor slijt ze ook haar voeten scheef af.)
Naar verluid zouden paarden die min of meer ongemak ervaren door hun steunsels dit ook gemakkelijker doen.
(Ik heb geen idee of dit echt zo is. Maar dat is mij ooit verteld door één of andere Duitse Strasser-docent. Ik heb hier wel ooit eens een filmpje gezien van een zwaar hoefbevangen pony (Ik dacht dat het die pony uit GB was, waar ooit die Strasser-rechtzaak over geweest is?) en bij dat filmpje werd het kruisen van die voorbenen genoemd als een symptoom van pijn in die voeten door de HB. Maar verder ben ik daar nooit iets over tegen gekomen.)
Mijn paard heeft overgings ook makkelijk last van haar rug en nog wat andere gewrichten (schouder, heup etc...) Dus dat het daar mee te maken heeft, zou ook nog best kunnen.

groet
Ans

Uit Ans' reactie begrijp ik dat ik misschien niet duidelijk was. Het terugvallen in snelheid en zelfs in gang is toe te schrijven aan onvoldoende balans. Het vóór elkaar neerzetten van de benen als een mannequin is een aangeboren gang-eigenschap, net zoals campaneo (naar opzij uitfladderen van de voorbenen) of knie-actie. Niet fout of goed dus. Dit uitfladderen wordt minder zichtbaar wanneer het paard meer 'aan elkaar' naar voren loopt.

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •