Dat is dezelfde kaptoom als deze die Florien gebruikt. Ik durfde de link hier niet opzetten omdat er wellicht weer een boel negatieve commentaar zou op komen.
@ Ans, ik heb waarempel nog een foto gevonden van die ruin waarover ik sprak. Een hele ouwe, was van toen hij net zadelmak was.
http://www.mijnalbum.nl/index.php?m=fto&a=73&id=211623513&key=BOZKGE6V
Op school noemden ze hem kameel, maar 't was een schat van een paard.

je kan die bitstukjes er gewoon vanaf halen. Ze liggen netjes op de koelkast voor als ik nog eens ergens (niet voor bitten) leren riempjes voor nodig heb. Je weet maar nooit

Patricia van Baarlen schreef :


Volkomen normaal gedrag dat je inderdaad vaak ziet als nieuwe paarden aan elkaar voorgesteld worden. Maakt ook niet uit of dat twee merries zijn, ze kunnen instant hengstig worden van elkaar. Of dat een echte hengstigheid is, compleet met eisprong, betwijfel ik. Meestal duurt dit maar een paar dagen terwijl een echte hengstigheid langer duurt en heviger is. Hoewel het wel de hengstigheid in gang kan zetten zie ik hier bioj onze merries. Wat je ook ziet is dat een merrie kan piesen van nijd of angst (als ze achterna gezeten wordt bijvoorbeeld). Dat is dan geen pismerrie, niet hengstig ook, maar ze kan gewoon een beetje plas even niet ophouden tijdens het wegrennen.

Dat gegil, gesnuffel, slaan met een been is gewoon contact maken en de een doet dat wat meer dan de ander. Ik denk hierbij wel dat de hogeren feller reageren of ik heb gewoon een stel schreeuwbakken hier. (bij ons overwegend merries, dat is toeval trouwens).


Ik heb hier nog niet ontdekt dat bijvoorbeeld een ranghogere dit (plassen) meer doet dan een ranglagere (ik heb het nu even over merries onderling he). Ik zie het de een gewoon wel doen en de ander niet. Wel maken wij daar gebruik van, als blijkt dat een merrie echt wel hengstig is ze meestel into contact en zal ze vriendelijker zijn en toenadering zoeken. Soms heb je de heleboel aan het druipen (hihi) en dat is een mooi moment om er een nieuw paard bij te introduceren, vooral al sde leidster ook meedoet. Zelden toestanden met wegjagen dan.

groet, Pien

Volgens mij is het toch zo dat wanneer je tussentijds beloont, dus extra aanspoort om het nog beter te doen, dit tot nog mooiere resultaten kan leiden. En voor het paard nog meer plezier geeft. Of als het tijdens de proef zichzelf overtreft, dat je dit dan direct beloont. Toch veel leuker voor dat paard?

Piet schreef :


Hier ben ik verbaasd over, jij die dat zegt?

Ik begrijp denk ik wel hoe je het bedoelt hoor, maar nu komt er een verschil kijken want ik beloon wél wat het paard allang kent. Een kort woord ('good girl), een heel klein kriebeltje, een moment van release. Voor mij houdt dit contact in, even laten weten dat je het waardeert dat het paard dit snapt, een wederzijds gevoel. Heel kleine tinteling maar, want ik ben ervan overtuigd dat het paard dan nét dat extra dingetje geeft. Vanuit een soort gezamenlijke flow zeg maar.


Een van mijn lespaarden, Moira, is wat men zegt 'een moeilijk paard'. Sinds een paar weken ben ik haar aan het rijden om haar beter te leren kennen en om erachter te komen waar nou precies die schoen wringt. Nou, en dan kom je erachter dat er helemaal niks aan de hand met haar is, maar dat ze vraagt om duidelijkheid, niet houdt van gesodemieter of druk, maar gáát voor die beloning. Door tegen haar te praten moedig je haar aan en zet ze net die extra stap. Maar het gaat om het moment, dát is voor veel mensen misschien nog wel het moeilijkst te bepalen en dan verzanden ze weer in overloos gezwets en inhoudsloze praat waar het paard niks aan heeft en sterker nog, waarvoor het zich afsluit en dan bereik je precies het tegenovergestelde.

Moira is een staker, die gaat op précaire momenten (verkeer, voorop moeten lopen) op de rem en dan kun je benen geven wat je wilt, ze verstijft, staakt en blokkeert. Door dat moment nét van te voren aan te voelen (en daarvoor moet je het paard kennen en een beetje kunnen rijden - timing -) kan ik haar daar al eens doorheen helpen door haar van te voren aan te moedigen (stem, zit). Zéér lichte beendruk kan ook maar meer om haar richting naar voren aan te blijven geven (begrenzing). Maarrr, gebruik ik dit als drukmiddel heb ik pech en ben ík degene die weer tot 10 mag tellen (en dat moet je vaak met dit paard) . Kwestie van uithelpen dus en niet pas belonen als de prestatie geleverd is. Uiteraard beloon ik bij de minste of geringste beweging voorwaarts maar het is meer een soort van open aanmoediging naar vóren, en in beweging houden. Valt de beweging weg (staakt ze) dan is het véél moeilijker dat weer in gang te krijgen.

Ik ben dus niet heel statisch van pas achteraf belonen, ik ben ook van de aanmoedigende.
Ik zie dat de paarden daar wel bij varen en het onderhoudt een stukje communicatie.

Groet, Pien