Uiteraard is clickeren een goede manier om te leren. Maar buiten dat is het toch ook erg belangrijk om een goede band op te bouwen met je paard, vertrouwen geven. En dat duurt een hele tijd, zeker bij een paard dat zo reageert.

Mijn ruin had ook een stalverleden en was ook kopschuw. Ik kende dat woord zelfs niet, was zogezegd een mindere eigenschap van hem, en ik geloofde alles wat men mij daar vertelde (van "paard" en "natuurlijk" had ik al helemaal nooit gehoord).

Waneer is dit beginnen beteren?
Toen we een paard bijkochten en daardoor met hem verhuisden naar een andere plaats waar ze op weidepension konden (was voor 2 paarden even duur als 1 paard op pension). Hij kwam terug in een groep terecht, en ondanks dat hij zich meestal afzonderde veranderde hij daardoor toch.
Maar het is pas echt gebeterd toen we zelf de faciliteiten hadden om ze houden en we dus zelf voor alles moesten instaan. Je komt dan veel meer bij je paard, ook gewoon zo maar, zonder dat je iets verlangt. Hij moest echt leren beseffen dat er ook "goede" mensen zijn, die het goed voorhebben met hem.

Nu vind hij het meestal heerlijk als ik de losse haren uit zijn hoofd krab en hij kan eindeloos genieten van een rubber handschoen op zijn voorhoofd. En ik ook. Met de andere paarden is dit vrij vanzelfsprekend, maar bij hem krijg ik daar een echt warm gevoel bij.
Maar heel af en toe, meestal als ik er met mijn gedachten niet 100% bij ben of iets te bruusk ben (meestal dus de combinatie van beide), dan schrikt hij nog even terug.
Ik weet dat dit dan mijn fout is, en ben er dan direct terug bij. En hij beseft vrijwel onmiddellijk dat zijn reactie misschien toch wel wat overdreven was en ontspant zich dan terug (en meestal zucht hij dan even later eens diep, met zijn hoofd half stok).

Dus ja, ik heb geleerd dat je met geduld ook heeel ver kan komen. En hij zal wellicht altijd een kruidje-roer-me-niet blijven, maar dat is voor mij prima. Bij hem krijg je altijd direct feedback over jezelf. Heel leerrijk.

Lena

Suzanne Graauw schreef op maandag 29 november 2010, 13:23:


bedankt voor je reactie, het trekt me over de streep, gewoon buiten gaan dus.
Heerlijk is het in de sneeuw in het bos

nou als eerste is hij wel degelijk geinterseerd in mij want als er meerdere mensen zijn dan heeft hij de voorkeur voor mij maar goed heb hem net een week dus hij komt natuurlijk niet huppelend naar mij toe lijkt mij normaal voor een paard dat bang is ten tweede staat hij op stal in de manege met wat ik al zei min. 40 paarden en in de lente gaan ze weer naar de wei
ten derde krijgt hij voldoende beweging want ik laat hem altijd los s'ochtends en voor ik hem weer heb zijn we anderhalf uur verder hahahahahaha en ik longeer hem.

hij heeft geen koude benen want de grote stal deur is dicht (hij staat dus binnen) en heeft een heerlijk dikke pak stro in zijn stal heeft ook een vrij ruime stal waar hij zelfs nog in kan huppelen als hij dat wil

hij heeft dus de goede verzorging en er wordt ook goed op hem gelet het gaat mij er alleen om hoe hij minder bang wordt bij zijn neus/mond
de verzorging zit wel goed en de beweging ook

groetjes angelique

angelique kroes schreef op dinsdag 30 november 2010, 13:53:


nou
als ik je zo hoor heb ik bij die paardgerichte verzorging grote twijfels.
22/24 opgehokt is niet niks.
Maar misschien leer ook jij in de loop der jaren bij en kijk je ooit met spijt terug.
Het zou sneller kunnen. Er staat een boel zinnigs op deze website.

Ja hoor,gewoon doen!Geniet ze!!!!!
En ga langs de Mac voor koffie

Ik ben al een heel end met mn fotoverzameling van lichaamstaal,maar heeft iemand een foto van een bang paard?
Terughoudend lichaam,opengesperde ogen,oren naar achter,aangeknepen staart?
Ja zielig he,maar het is om dingen duidelijk te kunnen laten zien....

angelique kroes schreef op dinsdag 30 november 2010, 13:53:

Je zult het allemaal hartstikke goed bedoelen, maar van dit regeltje griezel ik een beetje ... lees het eens goed na, kijk dan eens naar de informatie op bijvoorbeeld deze site over de tijdsbesteding van een paard en vraag jezelf af hoeveel paarden jij huppelend gezien hebt in een stal! Mocht je er ééntje weten, maak een filmpje en plaats dat op You Tube. Ik ken er namelijk geen!

Vandaag heb ik voor de allerallerallerallereerste keer op mijn Liz gezeten en gereden!!! In het bos en in de sneeuw. Met kleine dwarrelende vlokjes. Liz deed het geweldig! Voorop liep ze, zorgvuldig haar weg kiezende. Niet eenmaal geglipt of gegleden. Mijn ongetrainde paard waar al sinds maart niemand meer op heeft gereden. Na 2.5 uur in de trailer, even bijkomen, heeft ze ruim 2 uur door het bos gesjouwd. Vrolijk en werkwillig. Ze heeft genoten. En ik ook

Mijn paard waar geen zadel voor te vinden was, heeft nu een prachtig westernzadel (2e hands), een roundskirt White Star.

Mijn paard waar ik nog niet op mocht zitten omdat ze anders door de voorbenen zou zakken heeft de hele dag alles gedaan wat van haar gevraagd werd. Zonder ook maar 1 stap verkeerd te zetten.

Mijn paard dat door iedereen als zielig en mager wordt bestempeld blijkt: TE DIK

Enne.... we zijn zorgvuldig overwegend op pad gegaan vandaag, in Nederland geen sneeuwvlokje te zien, in Belgie wel. Dus een beetje opletten in Belgenland, in Nederland hebben we goed getourt.

Enne.... voor Marianne de eigenaars van Outback kenden Liz. Hadden haar al eerder gezien. Wisten dat ze een veulen had welke ze bijzonder heftig 'verdedigde'. Ik wist dat Liz uit de Belgische Kempen kwam, maar dit had ik niet verwacht. Bij Outback stond een 2-jarige merrie, evenbeeld van Liz. Niet het veulen van Liz, maar zeker dezelfde bloedlijn.

Ik ben volledig kapot, blij maar doodmoe. Welterusten iedereen!

Stephanie Pots schreef :

Sow! Wat een avonturen beleven jullie: "Steffie en Anja in Belgenland".
Goed gedaan zeg, 't wordt nog eens wat met jou!

Trusten, zul jij effe goed slapen....je hebt het verdiend.
Pien

Heel erg leuk Stephanie! Echt... Lang leve Liz!

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.