Ans Jondral schreef op vrijdag 3 december 2010, 20:37:

KNIP

Ik ben het voor het grootste deel met je eens. Mijn paard heeft ook van alles. Ik durf er zelfs niet meer naar te laten kijken. Ze vinden veel te veel. Maar hij doet het goed, heeft praktisch geen last, dus waarom zou ik?

Maar als ik het eerste bericht lees, lees ik dat dat paard wel degelijk last heeft. Dan denk ik dat je niet anders kunt dan verder zoeken. Of je paard met pensioen of nog verder... Maar dat lijkt mij in deze, als ik het zo lees (nog) geen optie.

Grappig dat ik hier een naamgenoot tegenkom wiens paardje een naamgenoot is van het mijne. Myriam en Liz (alleen is het hier Lis)

pff klopt blijkbaar niet, moet beter lezen! Er is een Myriam en er is een Liz maar die horen niet bij elkaar sorry

nja wellicht hebben jullie gelijk. Ik denk ook niet dat ik voor een onderzoek in kliniek zal kiezen, maar ik heb voor mijn gevoel een bevestiging nodig van de da dat het idd zo is als de fysio zegt. Soort second opinion, zeg maar.

Waarom hou je dat geld niet in je zak en koop je daar over een jaar ofzo een jong paard van? Dan heb je Rappa een jaar de tijd gegeven om te herstellen en kun je ook gaan kijken of bosritjes wel weer binnen de realiteit vallen. Zo niet, koop je een jong paard dat nog niet verpest is zodat je wel naar de toekomst met ritten kan gaan uitkijken.

Sterkte met alle overwegingen en keuzes, het zit je niet mee.

Groetjes Karin

Allemaal erg bedankt voor het medeleven en de ervaringsverhalen.

De second opinion... tja... het is vooral omdat ik steeds bang ben spoken te zien.
Waarom reden de vorige eigenaars er nog intensief op en komen hier zoveel problemen aan het licht.

Volgens sommigen omdat ik het zie en paarden dan ook meer laten zien. Geen idee
Weet nu iig dat ik niet verder ga als dit.

Maar die da... ze heeft nu rechtsvoor een dikker been. Denk dat het ploegen door de sneeuw met haar pijnlijke lijf zwaar is dus tja..
weet het ook niet meer zo precies.

Spreekt vanzelf dat ze hier mag blijven, zolang ze op de wei zich prima voelt. En misschien is ze er over een jaar een stuk beter aan toe. Geen idee. Ik hoop het
Wat het is in feite een enorm lief paard.
Komt bij je staan en wrijft zachtjes met haar neus over je wangen en door je haren als een waar pennypaardje. Ze wil ook altijd bij me zijn. Wil aandacht. Wil dingetjes doen samen.

Maar zijn het niet altijd de lieve paarden die de dupe worden van hun eigen zachtzinnigheid?

Sandra van Bommel schreef op zaterdag 4 december 2010, 11:02:


Je hoopt dat de second opinion misschien aantoont dat het meevalt? Dat kan inderdaad ook. Maar dan nog kun je weinig anders doen dan rust geven en de fysio-oefeningen blijven doen die je al deed.


Een paard leert om zich in elk stramien te voegen, het zijn gewoontedieren. Als zij aldoor met druk is gereden zal ze een manier ontwikkeld hebben om dat nét aan te kunnen (ontziend/compenserend bewegen) dan kan dat heel lang doorgaan voordat er wat stuk gaat. Een paard met een recalcitrantere natuur zal gaan staken, bokken of erbij liggen.

Jij hebt haar uit het stramien gehaald waarin ze enigszins functioneerde, nl dat rijden met omlaaggesjorde kop op druk in combinatie met haar reactie van compenserend bewegen waar ik over schreef. Aangezien die cirkel doorbroken is, krijgen spieren en weefsels een andere belasting. Wellicht is dat wat je nu ziet.


Misschien verstapt want in de sneeuw zie je de eronder liggende kluiten niet.

Natuurlijk. Want zij komen niet voor zichzelf op. Hoewel dat laatste ook niet altijd een zegen is, want voor jezelf opkomen als paard wordt in 99% van de gevallen afgedaan als "rotbok' en er volgt alsnog de worst of de dubieuze handelaar.

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •