joop schreef op maandag 7 februari 2011, 9:54:


Ja doe ik tzt, scharen genoeg

joop schreef op maandag 7 februari 2011, 10:38:


Ik sluit me bij de mening van Joop aan.
De merrie moet eerst kunnen aarden, de omgeving in zich opnemen, jullie gewoontetjes leren, tot rust komen. Ik zou dus bij een paard als deze nooit vanzeleven met een stick in de buurt komen, al helemaal niet in het begin (ik ben ook absoluut niet van de sticks en stokkies). Ik zou alles vermijden wat negatieve associaties oproept, daar heeft ze helemaal niks aan nu. Aaien met je handen is zacht, geeft contact, en leert haar voelen en het prettig vinden. Heb er respect voor dat zij haar grenzen nu aangeeft en ga er niet overheen, dat zal al jaren zo gebeurd zijn. Door te beginnen met dingen die ze wel fijn vindt en steeds een beetje verder te gaan leer je haar dat aanraken ook hele zacht kan zijn.
Bovendien laat je haar op die manier weten dat je haar grenzen respecteert.
Neem dat paard bij je, vraag niks aan haar maar laat haar door jouw rustige aanwezigheid merken dat ze zich eindeliojk eens veilig kan en mag voelen.

Groet, Pien

http://www.youtube.com/watch?v=01G7emg-pYA&feature=feedrec_grec_index
sorry, een beetje spammmen.

Ook helemaal mijn gedachte. Pak een stoel en een boek of zo en ga er lekker bij zitten. Kijken, leren kennen. Mensen hebben naar mijn idee altijd een enorme haast en er moet meteen van alles! Even niets moeten en paard zijn onder paarden.

De uitgangspunten van Clickertraining en die van Parelli zijn onvergelijkbaar.
Maar dit gaat me helemaal niet om weer eens een robbertje te knokken over de verschillen tussen Parelli en Clickertraining.
Niemand zegt ook dat ze de stok gebruikt als een wapen. Niemand twijfelt aan de bovenste beste bedoelingen, ik zeker niet.
Het gaat me ook niet over wat de méns ervan vindt en welke redenen er zijn om eea goed te praten. Het gaat me om de reactie van het paard, dat zó duidelijk laat zien dat de gebruikte druk voor haar te veel is. Bijten, trappen en in elkaar krimpen.
en dán lees ik je bent goed bezig!
Dan denk ik zijn jullie dan ziende blind?
En als ik nou weer mensen op hun tenen trap op voorhand mijn excuses daarvoor, maar denk nu eens in de plaats van dat paard een hond?
Een hond die jankend in elkaar krimpt als je hem wilt aaien met een stok, die gromt als je hem borstelt en bijt als je even aan zijn staart wilt rommelen......
Goed idee een stok? Want ooit snapt ie wel dat ik hem er niet mee wil slaan. Waarom moeten je armen langer worden?

Waarom eerst onderzoeken hoeveel druk een paard kan hebben als je de achtergrond kent?
Waarom voor het paard meer van hetzelfde?
Waarom er niet eerst aan werken dat het paard bij je is en dan zachtjes aan kijken wat het voor je WIL doen en zo samen groeien?

Ik weet dat het mij misschien wel een uur zou kosten om zo'n paard overal aan te raken zonder dat het negatieve reacties geeft, alleen met een clickje en een beloning en dat het als een hondje achter me aan zou lopen. Alleen maar omdat ik niks doe wat ze niet prettig vindt of waarbij ik eerst een berg opwerp waar ze overheen moet om bij me te komen. Niks werkt sneller dan het positieve belonen! Omdat het willen van 2 kanten komt.

Ik dank de mensen die met me zijn en het mooie verhaal uit Bulgarije, maar eerlijk gezegd ben ik het het meest met de reactie van Egon eens.
Egon schrijft exact wat ie denkt. Op "doe ermee wat je wilt" basis en heeft aan alle kanten schijt hoe dat overkomt.
Ik heb het liever gezellie en dan nog vergaloppeer ik me blijkbaar meer dan ik wil.

Piet

Clicker training is a wonderful tool for teaching
people to focus on the positive and have an
attitude of gratitude for every effort your horse
makes.

Spirithorses schreef op maandag 7 februari 2011, 10:46:

zo had ik het moeten schrijven denk ik
Piet

Clicker training is a wonderful tool for teaching
people to focus on the positive and have an
attitude of gratitude for every effort your horse
makes.

Ben het met bovenstaande eens, met rust laten, heb ik vandaag ook gedaan uurtje bij ze gezeten en geaaid.
Ik weet niet of de parelli manier goed is, er zijn zoveel verschillende meningen daarover!
Wij hebben vorige week ook een parelli (niveau 4) pony hier gehad en moet zeggen die is super opgevoed !
Ik wilde er met mijn paard net mee beginnen en was al bezig geweest met clickeren, heb ook jouw dvd Piet

Alleen ik denk dat ik mijn eigen paard teveel heb beloond met wortels etc, die staat als een dolle hond heen en weer te wiebelen als ik zeg dat het goed was en even mijn stem verhoog.
verder reageert hij goed op clickeren zowel als op de games van Parelli.
Buiten gelaten die merrie die ik nu heb, wat is er zo fout aan parelli??
Bijna iedere natural horseman werkt met druk geven en loslaten zowel Monty Roberts, Parelli en meer.

lies zondag schreef op maandag 7 februari 2011, 10:52:


Leuk filmpje!!

Piet schreef op maandag 7 februari 2011, 11:25:



En zo denk ik er helemaal ook over. Zeker mishandelde paarden, maar ook gewoon paarden die nieuw of onwennig zijn, laat je best met rust in de nieuwe kudde tot wanneer ze aangeven dat contact ok is.
Enno heb ik twee jaar geleden weeeeken met rust gelaten. Hij had al indrukken genoeg te verwerken (plots altijd buiten, in een kudde, veulens, een leidende ruin, nieuwe gewoontes en dingen die voorbij komen, ...). Ook Sunny heb ik ruimte en tijd gegeven. Met een dik boek op een stoel in de weide en laat hen op hun tijd contact met je maken. En doen ze het niet, ook goed. Komt wel.
Wij mensen hebben altijd de neiging om ons voor te doen als een predator. Alles en iedereen naar ons hand zetten, wanneer en hoe het ons uitkomt. Paarden laten perfect merken dat ze dat eigenlijk heel erg eng vinden. Vertrouwen wordt onmiddellijk geschonden ook al merk je het zelf niet. Zeer doelbewust desensibiliseren, hoe dan ook vind ik voor gevoelige paarden bedreigend overkomen. Enno deed het vroeger in zijn broek als je met een touwtje ging zwieren, lampje op je hoofd had, een bezem in je hand had, ... Nou konden we proberen hem daarvoor te sensibiliseren, maar dan sloot hij zich af na 1-2x. Daarna spurte hij er weer vandoor als een speer als het halstertje af ging. Mhhhh ... dus hadden we onmiddellijk door dat dat echt geen oplossing is voor een getraumatiseerd dier. Nu 2,5j later ... komt hij met zijn mond aan de rekker trekken van mijn koplampje, duwt hij me opzij als ik op de tractorband sta, verzet hij geen vin meer als je met de bezem aankomt en zelfs tussen zijn benen veegt, touwtjes die zwiepen ... tja afhankelijk hoe de wind staat, maar er bewust voor desensibiliseren doe ik niet.
Sunny bv heeft een zeer gevoelig rechter oor ... no way dat ik daar elke dag bewust aan ga zitten om hem maar gewend te maken dat het ok is.
Als ik toevallig eens over zijn hoofd aai terwijl hij in vrijheid bij me staat en ik kom eens toevallig dichter bij dat oor en hij reageert er niet op, krijgt hij een bepaalde beloning. Reageert hij er wel op, dan is hij er nog niet klaar voor. Dat is zijn goed recht en dan ga ik geen stapje meer verder. Hoe zouden we onszelf voelen als iemand steeds over onze grens zou gaan om je doen te geloven dat het ok is, terwijl dat je verleden en je instinct iets anders zegt? Ik zou het liefst dat op mijn tijd zelf willen ondervinden.

Ze laten zelf wel merken wanneer ze er klaar mee of voor zijn.

Piet, ik zit nog niet zo lang in het paarden wereldje, maar ik kan me helemaal vinden in jouw ideen! Moet me er nog eens verder in gaan verdiepen dat klikkeren. En idd , ik kan me heel goed voorstellen dat een paard alleen bij het zien van een stok al in de stress schiet zou niet mijn manier zijn.

Natasja Meersman schreef op maandag 7 februari 2011, 12:42:


OK laten we allemaal de stok even vergeten, Aoife heeft dat waarschijnlijk ook al wel gedaan. Kom net terug van een zalige wandeling in de prachtige natuur met blauwe hemel en bijgaan uitzicht en ja dan ga je weer denken.

Aoife heeft al een tijdje lopen zoeken naar een paard, dit paard is eigenlijk als je het zo leest 'per ongeluk' bij haar terecht gekomen, dat is dus de mening als je geen Auratante Peperkoek bent ik denk dat het absoluut geen toeval is. Omdat Aoife de band tusen dit paard en het bedoelde paard zag heeft ze er nu twee.

Ik ben ervan overtuigd dat paarden in ONS leven komen en dat dit paard een boodschap heeft voor Aoife. Welke boodschap gaat Aoife zelf het beste ondervinden en weet dit waarschijnlijk onbewust al wel.

Clickeren is prima, Parelli ken ik niet, maar bodylanguage als eerste en positieve gedachten die telepatisch toch over komen op het paard is een prima manier om te starten. Lekker in de wei positief zitten zijn en zeker nu de lente er weer aan komt 'hep ook so sijn voordelen'

Aoife heeft zelf ook wel wat verandering en aanpassen doorgemaakt, zo'n verhuizing naar een ander land is niet altijd helemaal romantisch.

Samen lekker genieten en tot rustkomen in die wei zou ik zo zeggen. Er komen nog genoeg trainingsmomenten waarin je kunt laten zien dat je ook 'Alpha the Terrible' kunt en zult zijn en het paard voor zijn eigen en jouw veiligheid gewoon moet doen wat je vraagt.

Nogmaals Aoife veel paardplezier en voor het 'redden' van dit paard en voor de buurman natuurlijk ook. Na een aantal mislukte pogingen is het toch goed gekomen Bravo

Groetjes Marianne

Mag duidelijk zijn dat in alle gevallen het paard de tijdlijn bepaald.
Ook bij Parelli!
En dat je je benadering bepaalt n.a.v. de reacties van je paard.
Mijn reactie : "ik denk dat je goed bezig bent" moet je lezen als commentaar op het feit dat Aoife haar paard leest, nadenkt en hulp zoekt.
Iedereen die open staat voor het welzijn van zijn paard zal begrijpen dat je dit paard niet onder dwang moet desensibiliseren.
Uiteindelijk, nadat er een vertrouwensband is, kan dat vertrouwen in moeilijke situaties op de proef gesteld worden.
Parelli level 1: spend undemanding time with your horse.
Parelli level 1: take the time it takes, so it takes less time.
Parelli level 1: the horse is always in charge of the timeline.
Parelli level 1: horses teach humans, humans teach horses.
Voor de rest: ik vind clickeren GEWELDIG!!!!!

lies zondag schreef op maandag 7 februari 2011, 13:05:


mits je het goed onder de knie hebt!

Peter Donck schreef op zondag 6 februari 2011, 22:13:


Ik wil dat paard dan eens zien nadat het is gaan rollen!

Vroeger heb ik (lavendel)olie op Apache zijn manenkam gedaan, tegen het schuren, enkele lepeltjes maar.
Zag die er nadien goor uit! Het duurde weken voordat het weg was.
Hij had wel witte manen.

Marianne

Piet schreef op maandag 7 februari 2011, 11:21:


Even een niet paard-gerelateerde aanvulling.
Het gaat over een papegaai, een grijze roodstaart. Ik heb 'm gekocht van iemand die een longziekte had, en daarom het dier moest verkopen. Leuk voor ons... ook als gezelschap voor een grijze die we al wat langer hadden. Verteld werd: 1e klas lulijzer maar geen knuffelkont. Later bleek: NIET te hanteren!
ALS hij al uit z'n kooi mocht... moesten ze hem met een stok weer daarin zien te krijgen.
Ik dacht: (onbenul dat ik was) hij gaat op de stok zitten en zo krijg je hem weer te kooi in... ahum, foutje! Panisch van de stok! Helemaal volkomen in paniek.
Dat heb ik 1 keer gedaan, en gezien z'n reactie: nooit meer!!

Pakken kon je hem niet.... want hij was niet te beroerd om die nijptangsnavel op je te gebruiken. Niet uit valsheid... het was puur angst.
Tsja.... zo af en toe vrij rond laten vliegen in huis was toch wel leuk..... vangen was geen doen... hoe los je het op?
1 groot voordeel was dat ie stiknieuwsgierig was... en toevallig vlakbij m'n werkplek stond. Het is net 'n ekster, mooie glimmies waren niet te weerstaan )
Dus ik legde mooie glimdingetjes neer... en zette de kooideur open.
Het heeft dagen geduurd voordat ie z'n angst kon overwinnen... uit de kooi durfde te komen (met allerlei schijnbewegingen en semi andere routes!) en over een kastje richting de verleidelijke glimmies wandelde... richting mij dus.

1 beweging van mij zorgde ervoor dat ie in paniek terugrende naar de veiligheid van z'n kooi en er dan bovenop ging zitten. No way dat je hem zonder een dikke handdoek er weer inkreeg!
Dit dier kon zelfs niet 1 gram druk, of zelfs maar denken aan druk, verdragen.
De dag kwam dat ie zowat op m'n toetsenbord zat.... de dag kwam dat ik 'n beetje koppie kon krauwen... hem aan kon raken zonder dat dit gelijk fikse bloedblaren opleverde.

De dikke handdoek, en het aldus dwingen om in de kooi te gaan, moest gewoon verdwijnen. Dit beschadigde gelijk weer de vertrouwensband die we zo'n beetje opgebouwd hadden.

In die tijd werd ook Catcher getraind door Conrad van Pruijssen, met subtiel trainen... en dus met niet meer dan 100 gram druk. Belonen bij gewenst gedrag met het woord: mooi!!
En ik dacht... als dit met paarden werkt... waarom dan niet voor een papagaai?
Zo ben ik begonnen met trainen. Wel met behulp van een voedselbeloning, nl. KAAS. Kaas staat op zeer eenzame hoogte qua hébben van deze gaai, hij doet er zowat een moord voor.

Dus piepkleine stukjes kaas erbij.... en vanaf de bovenzijde van de kooi zelfs het naar beneden buigen, richting het deurtje, beloond met kaas. Uiteraard zijn ook hier dagenlang voor nodig geweest, maar uiteindelijk had ik 'm zover dat ie zélf, zonder dwang, op het deurtje ging zitten. En telkens bij de voedselbeloning gebruikte ik het woord: mmmmoooooooi! Eenmaal op het deurtje... moest ie toch ook zelf de kooi weer in kunnen klauteren he? Dus ik zei letterlijk tegen hem: In je kooi + z'n naam.
Weer de miniemste poging belonen.... en ja hoor.... de dag kwam dat ie op dat commando zelf in z'n kooi ging. Uiteraard kreeg hij dan gelijk een stukje kaas.

Probleem opgelost.

Nu ik dit schrijf was deze vogel tot vorige week nog steeds zo wantrouwig dat hij niet eens op de bodem van z'n eigen kooi durfde te komen. Want als je hoog zit, kun je alles overzien he? Jammer... want er valt heus weleens een lekkertje p.o. op de bodem. En de andere papegaai pakt het dus wél.
Inmiddels zitten beide kooien al jaren aan elkaar en zijn verbouwd tot een gigantische gaaienvilla. Beide gaaien zitten dus gezellig bij elkaar. Knus hoor )
En wat zie ik vorige week tot m'n verbazing??? Na jaaaaaaaaaren.... heeft ie eindelijk de moed om dit wél te doen.... ) Dit geeft dus gelijk ook aan hoe ontzettend lang een eenmaal opgelopen trauma kan doorwerken! Bij paarden... maar ook bij papegaaien...

Nu heb ik nog 1 probleem. Wij hebben een papegaai.... die IN z'n kooi zit... en letterlijk zegt: húphúphúp...... ga jij maar IN je kooi!!! Mmmmmoooooooi!
Daar achteraan komt meestal dan een grinnikje..... van wie zou die dat nu hebben?


Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.