Piet, ik zit nog niet zo lang in het paarden wereldje, maar ik kan me helemaal vinden in jouw ideen! Moet me er nog eens verder in gaan verdiepen dat klikkeren. En idd , ik kan me heel goed voorstellen dat een paard alleen bij het zien van een stok al in de stress schiet zou niet mijn manier zijn.

Natasja Meersman schreef op maandag 7 februari 2011, 12:42:


OK laten we allemaal de stok even vergeten, Aoife heeft dat waarschijnlijk ook al wel gedaan. Kom net terug van een zalige wandeling in de prachtige natuur met blauwe hemel en bijgaan uitzicht en ja dan ga je weer denken.

Aoife heeft al een tijdje lopen zoeken naar een paard, dit paard is eigenlijk als je het zo leest 'per ongeluk' bij haar terecht gekomen, dat is dus de mening als je geen Auratante Peperkoek bent ik denk dat het absoluut geen toeval is. Omdat Aoife de band tusen dit paard en het bedoelde paard zag heeft ze er nu twee.

Ik ben ervan overtuigd dat paarden in ONS leven komen en dat dit paard een boodschap heeft voor Aoife. Welke boodschap gaat Aoife zelf het beste ondervinden en weet dit waarschijnlijk onbewust al wel.

Clickeren is prima, Parelli ken ik niet, maar bodylanguage als eerste en positieve gedachten die telepatisch toch over komen op het paard is een prima manier om te starten. Lekker in de wei positief zitten zijn en zeker nu de lente er weer aan komt 'hep ook so sijn voordelen'

Aoife heeft zelf ook wel wat verandering en aanpassen doorgemaakt, zo'n verhuizing naar een ander land is niet altijd helemaal romantisch.

Samen lekker genieten en tot rustkomen in die wei zou ik zo zeggen. Er komen nog genoeg trainingsmomenten waarin je kunt laten zien dat je ook 'Alpha the Terrible' kunt en zult zijn en het paard voor zijn eigen en jouw veiligheid gewoon moet doen wat je vraagt.

Nogmaals Aoife veel paardplezier en voor het 'redden' van dit paard en voor de buurman natuurlijk ook. Na een aantal mislukte pogingen is het toch goed gekomen Bravo

Groetjes Marianne

Mag duidelijk zijn dat in alle gevallen het paard de tijdlijn bepaald.
Ook bij Parelli!
En dat je je benadering bepaalt n.a.v. de reacties van je paard.
Mijn reactie : "ik denk dat je goed bezig bent" moet je lezen als commentaar op het feit dat Aoife haar paard leest, nadenkt en hulp zoekt.
Iedereen die open staat voor het welzijn van zijn paard zal begrijpen dat je dit paard niet onder dwang moet desensibiliseren.
Uiteindelijk, nadat er een vertrouwensband is, kan dat vertrouwen in moeilijke situaties op de proef gesteld worden.
Parelli level 1: spend undemanding time with your horse.
Parelli level 1: take the time it takes, so it takes less time.
Parelli level 1: the horse is always in charge of the timeline.
Parelli level 1: horses teach humans, humans teach horses.
Voor de rest: ik vind clickeren GEWELDIG!!!!!

lies zondag schreef op maandag 7 februari 2011, 13:05:


mits je het goed onder de knie hebt!

Peter Donck schreef op zondag 6 februari 2011, 22:13:


Ik wil dat paard dan eens zien nadat het is gaan rollen!

Vroeger heb ik (lavendel)olie op Apache zijn manenkam gedaan, tegen het schuren, enkele lepeltjes maar.
Zag die er nadien goor uit! Het duurde weken voordat het weg was.
Hij had wel witte manen.

Marianne

Piet schreef op maandag 7 februari 2011, 11:21:


Even een niet paard-gerelateerde aanvulling.
Het gaat over een papegaai, een grijze roodstaart. Ik heb 'm gekocht van iemand die een longziekte had, en daarom het dier moest verkopen. Leuk voor ons... ook als gezelschap voor een grijze die we al wat langer hadden. Verteld werd: 1e klas lulijzer maar geen knuffelkont. Later bleek: NIET te hanteren!
ALS hij al uit z'n kooi mocht... moesten ze hem met een stok weer daarin zien te krijgen.
Ik dacht: (onbenul dat ik was) hij gaat op de stok zitten en zo krijg je hem weer te kooi in... ahum, foutje! Panisch van de stok! Helemaal volkomen in paniek.
Dat heb ik 1 keer gedaan, en gezien z'n reactie: nooit meer!!

Pakken kon je hem niet.... want hij was niet te beroerd om die nijptangsnavel op je te gebruiken. Niet uit valsheid... het was puur angst.
Tsja.... zo af en toe vrij rond laten vliegen in huis was toch wel leuk..... vangen was geen doen... hoe los je het op?
1 groot voordeel was dat ie stiknieuwsgierig was... en toevallig vlakbij m'n werkplek stond. Het is net 'n ekster, mooie glimmies waren niet te weerstaan )
Dus ik legde mooie glimdingetjes neer... en zette de kooideur open.
Het heeft dagen geduurd voordat ie z'n angst kon overwinnen... uit de kooi durfde te komen (met allerlei schijnbewegingen en semi andere routes!) en over een kastje richting de verleidelijke glimmies wandelde... richting mij dus.

1 beweging van mij zorgde ervoor dat ie in paniek terugrende naar de veiligheid van z'n kooi en er dan bovenop ging zitten. No way dat je hem zonder een dikke handdoek er weer inkreeg!
Dit dier kon zelfs niet 1 gram druk, of zelfs maar denken aan druk, verdragen.
De dag kwam dat ie zowat op m'n toetsenbord zat.... de dag kwam dat ik 'n beetje koppie kon krauwen... hem aan kon raken zonder dat dit gelijk fikse bloedblaren opleverde.

De dikke handdoek, en het aldus dwingen om in de kooi te gaan, moest gewoon verdwijnen. Dit beschadigde gelijk weer de vertrouwensband die we zo'n beetje opgebouwd hadden.

In die tijd werd ook Catcher getraind door Conrad van Pruijssen, met subtiel trainen... en dus met niet meer dan 100 gram druk. Belonen bij gewenst gedrag met het woord: mooi!!
En ik dacht... als dit met paarden werkt... waarom dan niet voor een papagaai?
Zo ben ik begonnen met trainen. Wel met behulp van een voedselbeloning, nl. KAAS. Kaas staat op zeer eenzame hoogte qua hébben van deze gaai, hij doet er zowat een moord voor.

Dus piepkleine stukjes kaas erbij.... en vanaf de bovenzijde van de kooi zelfs het naar beneden buigen, richting het deurtje, beloond met kaas. Uiteraard zijn ook hier dagenlang voor nodig geweest, maar uiteindelijk had ik 'm zover dat ie zélf, zonder dwang, op het deurtje ging zitten. En telkens bij de voedselbeloning gebruikte ik het woord: mmmmoooooooi! Eenmaal op het deurtje... moest ie toch ook zelf de kooi weer in kunnen klauteren he? Dus ik zei letterlijk tegen hem: In je kooi + z'n naam.
Weer de miniemste poging belonen.... en ja hoor.... de dag kwam dat ie op dat commando zelf in z'n kooi ging. Uiteraard kreeg hij dan gelijk een stukje kaas.

Probleem opgelost.

Nu ik dit schrijf was deze vogel tot vorige week nog steeds zo wantrouwig dat hij niet eens op de bodem van z'n eigen kooi durfde te komen. Want als je hoog zit, kun je alles overzien he? Jammer... want er valt heus weleens een lekkertje p.o. op de bodem. En de andere papegaai pakt het dus wél.
Inmiddels zitten beide kooien al jaren aan elkaar en zijn verbouwd tot een gigantische gaaienvilla. Beide gaaien zitten dus gezellig bij elkaar. Knus hoor )
En wat zie ik vorige week tot m'n verbazing??? Na jaaaaaaaaaren.... heeft ie eindelijk de moed om dit wél te doen.... ) Dit geeft dus gelijk ook aan hoe ontzettend lang een eenmaal opgelopen trauma kan doorwerken! Bij paarden... maar ook bij papegaaien...

Nu heb ik nog 1 probleem. Wij hebben een papegaai.... die IN z'n kooi zit... en letterlijk zegt: húphúphúp...... ga jij maar IN je kooi!!! Mmmmmoooooooi!
Daar achteraan komt meestal dan een grinnikje..... van wie zou die dat nu hebben?


Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.