wat rot maar ik herken het wel een beetje.
Het enige dat algemene waarheid is, is dat als je angsten uit de weg gaat (vermijdingsgedrag) dat ze grote worden en uitbreiden. Dus in feite is er doorheen gaan de enige optie.
Maar soms kan het, is mijn ervaring, wel nuttig zijn om hulp in te schakelen. Want paarden spiegelen natuurlijk heel erg. Het is daarom toch iets anders als een spinnenfobie bij wijze van voorbeeld.
Dus ik zou als ik jou was wel op zoek gaan naar ondersteuning. Ik dacht dat je in zweden woont en daar ken ik natuurlijk niks: Maar een ervaren instructeur die juist ervaring heeft met angsten, die 1 of 1 werkt, eventueel tijdelijk met een HEEL braaf ervaren paard.
Ik wens je veel sterkte. Want ik weet hoe naar angsten zijn.

Danielle

Quote: Dan is er die angst niet meer, maar wel frustratie.
(ken mezelf)'

2 Scenario's:
Kan je proberen te accepteren dat je bang bent?
Kan je dat naast je neer (proberen te) leggen?
Kan je dan gewoon bij je paard zijn ?
Eventueel op respectvolle afstand?
En dan de volgende dag al iets dichterbij?
Met iets minder angst?
En dan van dat kleine stapje (minder angstig zijn) proberen te genieten?
En van het kleine stapje erná?
En accepteren dat de 4e of de 5e stap er weer 1 is van meer angst?
En dus achteruitgang?
Maar na een diepe zucht ook weer vooruitgang?
En vooral steeds tóch weer een stukje overwinning (op JZELF) zien?

Of kan je ze verkopen en wegdoen?
gefrusteerd raken?
Nooit weten of die angst zou verminderen?
Omdat je jezelf kent altijd af blijven vragen?
geen vooruitgang boeken?
Maar ook geen achteruitgang?
Dus ook geen angst?
Maar ook geen overwinningsgevoel!
Afscheid, maar geen afsluiting?
Wel veel rust!
Of geeft frustratie geen rust?

Volgens mij heb je zelf al antwoord gegeven:
volhouden meid, TOT je er klaar mee bent!

Heb niet makkelijk praten: ben slechts 10 jaar jonger, rijd nog maar 8 jaar paard, maar ben in die tijd ook 2 jaar lang erg bang geweest (door een val) en heb slechts volgehouden door mijn eigen paardje: wat een karakter die merrie!!!

Het ging de laatste 2 jaar belachelijk goed en zit nu weer met een kapotte enkel achter de computer omdat ik er vorige week in en bok ben afgevallen......
Ik WIL niet weer bang worden, maar heb niks te willen: het overkomt je en je doet er langer over om er vanaf te komen dan dat het aan komt waaien!

Ik persoonlijk denk, dat zolang je paardjes niet gevaarlijk zijn (dan wordt het natuurlijk een heel ander verhaal) je ten allentijde kritisch moet zijn en ervan uit moet gaan dat het dieren blijven. Maar ik kan alleen maar uit eigen ervaring spreken als ik zeg, dat de afgelopen 8 jaar (en JUIST het overwinnen van het angstig zijn) mij zó ontzettend veel over mezelf geleerd hebben: dan liever angst waar ik aan kan werken, dan frustratie na een afscheid!

Sterkte, neem de tijd: hoef vooral NIETS!
Groet Bianca
ps sorry voor deze 'wijsheid' maar wilde je graag een hart onder de riem steken......